Dag lieve Oma

Ruim drie weken geleden hebben wij afscheid moeten nemen van onze Opa en gisteren kregen wij het vreselijke bericht te horen dat we het vanaf nu ook zonder onze Oma moeten stellen.

Geheel onverwachts werd Oma opgenomen in het ziekenhuis na een val en waar het zondag weer beter met haar leek te gaan is ze in de nacht van zondag op maandag enorm verslechterd en maandag ochtend heeft ze ons verlaten.

Ik moest nog wennen aan het idee dat Opa niet meer in zijn stoel zou zitten bij een bezoek aan de knusse hoekwoning in Schalkhaar, maar nu blijft ook de stoel die bij het raam stond voor altijd leeg. De stoel die zo perfect gepositioneerd stond, zodat ze de hele buurt in de gaten kon houden (er stonden nog net geen geraniums in de vensterbank).

Het huis waar ik zulke fijne herinneringen aan heb, een veilige thuishaven voor vele familieleden, zal nooit meer hetzelfde zijn. En wat kwam ik er toch graag, als kind maar ook als volwassene. Hoe geweldig vond ik het wel niet om bij Oma en Opa te blijven slapen. Ik kreeg dan ’s avonds een glaasje prik, zonder prik want die was er zorgvuldig uitgehaald met een schepje suiker, en een klein bakje chips. En ’s ochtends bij het opstaan trof ik mijn oma al helemaal aangekleed aan, want de beste vrouw was voor dag en dauw op. Vervolgens smeerde ze een boterham met Nutella, en kreeg ik een kopje thee uit de theepot die op de kachel in de woonkamer stond. Daarna keken we samen naar een programma op de Duitse tv en zodoende heb ik een heimelijke liefde ontwikkeld voor Riverdance, want Micheal Flatley was met enige regelmaat te zien op ZDF.

Ook op latere leeftijd kwam ik er graag. Ze hadden het niet breed, maar Oma zorgde er altijd voor dat er een worst of stuk kaas in de koelkast lag om ons mee vol te proppen. En als je niets hartigs wou, was er altijd nog het koekjesblik dat ze uit de onderste la van de kast tevoorschijn toverde.

En ze was zo trots op haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. We hadden allemaal een plekje op het muurtje, waar ondertussen vele lijstjes prijkte. Het levende muurtje, want mocht iemand komen te overlijden werd je verplaatst naar het ‘dodenmuurtje’ dat zich net iets dichter bij de zithoek bevond.

Ze was ontzettend eigenwijs (we hebben het niet van een vreemde) en weigerde om met een rollator te lopen. Want hoewel ze misschien bijna 86 was, was ze daar toch echt te jong voor. Een leven waarin ze aan bed gekluisterd zou liggen en zich moest laten verzorgen leek haar niks, daar was ze te eigenwijs en te trots voor.

Ook deze keer rest mij helaas niks anders om nogmaals de foto te plaatsen en Kas te vertellen hoe geweldig zijn overgrootmoeder wel niet was. Hoeveel ze van hem hield en hoe haar ogen oplichten als ze hem zag en hem een dikke knuffel gaf en zei : “Dag, mien kleine jonge”.

Dag mijn lieve oma. We zullen je ontzettend missen. We hadden je zo graag nog wat langer bij ons willen houden. Ik hou van je!