Een heftige nacht

Ik wil die schrijven zodat ik dit niet meer vergeet.

We moeten bij het begin beginnen. Eind maart werd ik niet ongesteld, na het test bleek ik zwanger te zijn. Zoals ik al eerder aangaf was ik even klaar met zwanger zijn. Weken vol heb ik gevonden met mijn gevoel. Hoe kan ik nou zo'n wonder niet willen. Ik ken genoeg mensen die het wel graag wilde hebben. Eigenlijk ben ik hierdoor in een soort depressie geraakt. Mijn gevoelens gingen alle kanten op.
Mede hierdoor had ik ook geen afspraak gemaakt met de verloskundige. Ik was reuze misselijk en helemaal niet goed in mijn vel.
Afgelopen weken ging het beter. Vorige week toch ingeschreven bij de verloskundige en de dag erna naar een echo.
Ik zou al 15 weken zwanger zijn dus ze wilde snel kijken hoe het eruit zag.
Donderdag 10 juni had ik de echo, ik had mijn twee kleintjes mee. De verloskundige keek en het beeld was stil. Geen kloppend hartje, geen bewegend kindje.
Het embryootje was gestopt bij 8 weken en 6 dagen, de vruchtzak was doorgegroeid tot ruim 11 weken.
Ik ben naar huis gegaan en beginnen met afwachten.

Maandag begon er licht bloedverlies. Dinsdag werd het al meer. Savonds had ik krampen in mijn buik dus vroeg naar bed. Met een maandverband en een extra handdoek.
Rond 1 uur werd ik wakker van het gevoel van gebruiken vliezen. Ik spring uit bed en snel naar de badkamer. Onder de douche begint het bloed lopen en het baby'tje verschijnt snel. Het bloeden houdt echter niet op. Onder de douche bleef het stromen, elke keer als ik eruit wil stroomt het bloed er weer uit. Na ruim een uur probeer ik toch naar bed te gaan, onderweg word ik flink duizelig en kan net op tijd in bed springen.
Ik kan de slaap niet echt vinden. Later voel ik dat ik weer leeg stroom. Ik strompel naar de douche. Grote stolsels vallen in de douche.
Ik voel me weer erg duizelig en leun tegen de muur. Ik vermoed dat ik hier ook echt even weggevallen ben.
Ik roep mijn man, maar die hoort me niet met de deuren dicht. Ik bel hem, maar telefoon in vliegstand.
Ik besluit de VK te bellen, tijdens het gesprek draait alles en het zweet breekt me uit. Ze komt eraan. Gelukkig is er beneden een deur open zodat ze naar binnen kan.
Ze stuurt me naar de SEH. Eerst stelt ze voor om zelf te rijden met mijn man maar ik voel me echt niet lekker. De ambulance wordt gebeld en die is er binnen 15 minuten.
Mijn man heeft een tasje voor me ingepakt en ik ga met de ambulance mee. Mijn man blijft bij de kinderen, die slapen.
In het ziekenhuis wordt een echo gemaakt, ze zien nog een hoop stolsels. Ze probeert eerst de stolsels weg te halen, maar daarna blijkt dat niet alles weg is. Dus moet ik overstappen op een ander bed, we gaan curettage regelen. Bij het overstappen voel ik me niet lekker, ik mag zitten. Ik word wakker van de arts die me weer terug roept. Uiteindelijk word ik door 3 personen overgelegd.
Daarna blijf ik op de eerste hulp. Ik heb het vreselijk koud, 3 dekens. Temperatuur 36 graden. Bloeddruk 95/60.
Om 8 uur belt de ok, ik mag komen. Maar er is geen bed voor me beschikbaar voor na de ok. Dus ik moet wachten.
Een uur later komt er een gynaecoloog langs, mogelijk gaan we eerst proberen met medicatie en om 12 uur is er een nieuwe echo. Maar dan moet er eerst een kamer op de SEH beschikbaar blijven. Ik wacht nu op dat plan van de gynaecoloog. En om 12 uur kijken we verder.
Nu dus gewoon afwachten