2 jaar en 2 maanden verder
Hallo lieve dames,
Het klinkt zo lang geleden, de dag waarop wij besloten om een gezin te beginnen.
Maar het voelt zo vers zo nieuw en zo dichtbij maar ook weer zo ver weg!
De wens, wens om papa en mama te mogen worden.
Ik kom net terug van de neuroloog, onderzoeken voor mijn duizeligheid.
De tranen vloeien over mijn wangen, warme druppels op mijn koude gezicht.
Mijn lichaam, ze doet niet wat ik graag wil.
Vroeger was ik de vrolijkheid zelfe, altijd een glimlach.
Het lukt me niet meer, mijn lichaam blokkeert.
Ik stap binnen thuis, de katten staan voor de deur, en mijn tranen rollen nog harder over mijn wangen.
Waarom voel ik me zo, zo leeg, zo niet mezelf!
Maar vanaf vandaag wil ik het echt allemaal anders doen.
WEG met die negatieve gevoelens, weg met dat verdriet.
Ik zet de stap, zet de stap om hulp te zoeken.
Onverwerkt verdriet, accepteren en verder gaan met leven.
Mijn doelen:
- ander werk zoeken
- fysieke oefeningen zodat mijn lichaam zich kan herstellen
- mijn lichaam tot rust laten komen
- mentaal en fysiek in balans te krijgen
Dan gaat het leven gewoon door.......
MIJN GOD, waar heb ik al die tijd aan gedacht!
Waar heb ik gezeten, zo ken ik mijzelf niet!
Liefs Saar xxx
reacties (0)