Nikki alweer een maand

De titel zegt het al.... onze jongste is alweer bijna een maand oud. Het is al vaak gezegd maar jeetje, wat gaat de tijd snel! De afgelopen maand is er natuurlijk een heleboel gebeurd.

Dewi was gauw gewend aan het feit dat er een baby in huis is. Ze is een echte 'grote zus' en is helemaal weg van 'Kiki'. Het gebeurd dat ook regelmatig dat Nikki bijna plat geknuffeld wordt. Ik denk dan ook dat het woord 'zachtjes' het volgende woord is dat Dewi zal zeggen ;-).

Dewi is ook flink verwend door alle kraamvisite. Bijna iedereen nam voor haar ook een cadeautje mee. Dewi vond de kraamvisite dus helemaal geweldig. Mamma daarintegen is wel errug blij dat bijna iedereen nu wel is geweest!

Maar goed... Nikki. Een lieve baby die niet zoveel slaapt. Tenminste, vergeleken met haar zus. Dat was zo'n makkelijke baby. Die gaf je een fles en die sliep tot de volgende fles. Zo ging het bijna de hele dag en s'nachts ging het ook perfect. Ik weet het... ben stierlijk verwend met zo'n oudste. Nikki is meer wakker, heeft meer last van krampjes en huilt daardoor ook wat meer. Verder spuugt ze regelmatig (wat mamma haar wasmand lekker volhoudt). Het lijkt nu net alsof ik een vreselijk kindje heb gekregen maar dat is niet zo hoor. Wat ik al eerder zei, ik ben gewoon verwend met een enooooorm makkelijke oudste waardoor een tweede kindje al snel een 'moeilijk' kind lijkt. Dit is natuurlijk niet zo. Nikki is gewoon een baby zoals de meeste baby's zijn. Juist Dewi was een uitzondering. Godzijdank slaapt Nikki s'nachts wel goed. Over het algemeen komt ze 'snachts maar 1 x (rond 5 uur, haar laatste fles krijgt ze om 22.30). Verder is het een vlotte tante met lachen. Waar iedereen zei dat het niet bestond dat een baby van 3 weken al bewust kon lachen, hebben wij het tegendeel bewezen. Ze kijkt je met grote ogen aan en dan vertrekt heel dat bekkie. Met enorme lachogen en een een grote glimlach om haar mondje laat ze terplekke smelten. Dan vergeet je al snel de krampjes, spuugjes en vermoeidheid!

Met mamma gaat het allemaal wel goed. De hormonen/emoties hebben nog steeds de overhand. Ik ben ontzettend bang dat ik Nikki tekort doe. Niet zozeer qua liefde maar.... weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen. Laat ik het zo zeggen, toen ik zwanger was van Dewi was ik er 24 uur per dag mee bezig. Met de zwangerschap van Nikki was dit niet zo. Liep ook niet de hele dag op een roze wolk. Daar voelde ik me erg schuldig over maar wel met de gedachte: als de baby er straks is, zal het wel anders zijn. Niet dus! Ik ben erg blij, gelukkig en hou ontzettend evenveel van allebei kindjes, maar zo euforisch als bij Dewi ben ik niet. Volgens Serge komt dit gewoon omdat ik het druk heb met Dewi maar hij lijkt maar niet te begrijpen dat ik me echt schuldig voel naar Nikki toe. Ze verdient ook een euforische moeder. Begrijp me nu niet verkeerd, ik ben stapelgek op dit meisje hoor en ik ben ook niet postnataal depressief, het is alleen dat schuldgevoel.

Genoeg over mij, hier ff 2 fotootjes van m'n kleintje. Links lacht ze zooo lief! Ze zijn gemaakt met m'n telefoon en een beetje onscherp en donker maar ze staat er goed op haha! Volgende keer een goeie duidelijke foto goed??