Een wonder na acht jaar wachten: onze positieve zwangerschapstest
Acht jaar. Acht lange jaren van hoop, teleurstelling, verdriet en uiteindelijk berusting.
Acht jaar waarin we alles probeerden, waarin we droomden van een kindje, maar telkens weer met lege handen achterbleven. We hadden ons erbij neergelegd. “Misschien is het niet voor ons weggelegd,” zeiden we steeds vaker tegen elkaar.
Maar nu: een positieve zwangerschapstest. Ik had het al zo vaak gedaan, altijd met diezelfde uitkomst: negatief. Maar deze keer was anders. Twee streepjes. TWEE. Ik knipperde, keek nog eens, voelde mijn hart bonken in mijn borst. Dit kon toch niet? Dit moest een vergissing zijn.
We zijn gelukkig. Intens gelukkig. Maar tegelijk ook zo ongelooflijk bang. Na al die jaren van teleurstelling voelt het bijna te mooi om waar te zijn. Wat als het misgaat? Wat als dit kleine wonder ons toch weer wordt afgenomen?
En toch… durven we te hopen.
Voor het eerst in lange tijd voelen we dat er een toekomst is waarin we niet met z’n tweeën zijn, maar met z’n drieën. Voorzichtig beginnen we te dromen. Voorzichtig beginnen we ons voor te stellen hoe ons leven eruit zal zien.
We weten niet wat de toekomst brengt. Maar één ding weten we zeker: dit moment, dit gevoel, deze hoop – die neemt niemand ons meer af.
reacties (12)