Ik herken zo goed als alles uit je blog, wat voor mij nu wel helpt is werken met een kernwoord. Mijn kernwoord is 'selflove/selfcare' en bij alles waar ik me vragen bij stel of als ik voor een dilemma kom te staan vraag ik mezelf : Als ik dit doe, doe ik dan aan selflove/selfcare? En zo kun je makkelijker keuzes maken of zo ervaar ik het toch. Kernwoorden kunnen echt heel variëren: evenwicht, eenvoud, groei, beweging, avontuur, reis, verlangen, vertrouwen, leren, acceptatie, zichtbaarheid...
Maar die kernwoorden helpen die ook als je zoekende ben in het hele perspectief.
Als ik namelijk iets voor mijzelf doe (al is het bij wijze van even een kwartiertje alleen douchen) voel ik mij reteschuldig en ontspan ik dus niet.
Ja hoor! Daar is het net voor bedoeld, je moet het woord kunnen toepassen op zo goed als alles (van dagdagelijkse dingen tot levensvragen).
Om bij jou voorbeeld en mijn woorden te blijven zou dat dan zijn: me afvragen "Als ik nu een kwartiertje alleen een douche neem, doe ik dan aan selflove/selfcare?" Antwoord is "ja" want dan zorg ik voor mezelf en als ik mezelf verzorg voel ik me beter en kan ik er beter zijn voor mijn kinderen.
Een boek waar ik nu mee bezig ben is trouwens: 'De emotioneel afwezige moeder' Wat ik in mijn situatie heel interessant vind (ouders waren/zijn er voor de praktische zaken maar niet de emotionele) en is geschreven door psychotherapeute Jasmin Lee Cori
Ik heb in mijn opvoeding onbewust meegekregen dat je hard moet werken, dienstbaar moet zijn en dat goed eigenlijk nooit goed genoeg is. En daar heb ik nu last van, ik zet mezelf vaak op de laatste plaats en voel me niet gezien.
Ik ervaar dus niet zozeer dat ik iets heb gemist, eerder dat ik moet loskomen van deze ideeën (hoewel dat in zekere zin elkaars spiegelbeeld is).
Ik heb veel gehad aan het boek Zeg me dat ik oké ben van Marcel Hendrickx.
Oh bleh prestratiedruk van hier tot tokyo dus (hier was dat enkel om op te vallen)
Dank voor je leestip :D
Mijn ouders hebben altijd gezegd dat de inzet belangrijker is dan de prestatie. Toen ik na mijn studies solliciteerde voor dezelfde functie als mijn vader (met de bijbehorende 6-jarige opleiding), belde mijn moeder me zelfs om te vragen of dat ik dat zelf wilde of dat ik papa een plezier wilde doen. In die zin is het deels (prestatie)druk die ik mezelf opleg.
Maar ik denk dat hun gedrag wat anders zei dan dat je best doen genoeg is (en wellicht stukje erfelijke belasting op dat punt), want ook mijn zussen zijn erg perfectionistisch.
Ik hoop dat ik dat op mijn beurt niet overdraag op mijn kinderen...
De echo uit je verleden heeft een grote invloed op je dagelijks handelen. Je kan eens zoeken op nurture of nature.
Een fantastisch boek dat is moeite is om te bestuderen is 'Dit ben ik!' worden wie je bent met Transactionele Analyse. Geschreven door LIeuwe Koopmans.
Succes!
Dat is een bekend gegeven ja.
Ik ga wel eens snuffelen thanks.
EN ook bedankt voor de leestip thanks!
Heb je een hobby, een sport of iets wat je graag zou willen doen? We zijn tegenwoordig veel bezig met kwalificatie, het is belangrijk dat dat losgelaten wordt. Het komt allemaal met kleine beetjes.
Kun je wellicht uitleggen wat je met jouw stukje bedoelt? (Ik zie nu de link niet, maar misschien lees ik het verkeerd vandaar)
Je hebt een heleboel zelfhulp boeken. Maar de praktijk moet je zelf uitvoeren. Belangrijk is dat je zelf vind dat je het waard bent! Verder zijn er 4 aspecten waar je naar kunt kijken, emotioneel, sociaal, cognitief en lichamelijk zelfvertrouwen. Als dat de juiste balans heeft ben je een heel eind. Maar soms kun je het een met het ander in balans brengen. Als jij iets kan vinden wat je leuk vind om te doen en je wordt daar goed in kun je jezelf in balans brengen en steeds een stapje verder komen.
Boeken tip: j"e bent je eigen medicijn" van judith Kocken.
Daar heb ik heel veel uitgehaald.
Ben nu bezig in: "Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen"
Even gesnuffelt op de eerste ik zie wel wat raakvlakken, dank!
En die laatste kunnen meerdere generaties wel wat mee denk ik 
.
Ik weet niet eens hoe ik het het beste kan uitleggen hoe ik me voel als persoon.
Vroeger veel vriendinnen en wilde overal bij zijn en iedereen helpen, had het ook altijd druk druk druk. Op een gegeven moment genoot ik van avondjes me-time en leek ik minder goed te functioneren in een groep. Ik voelde me alleen in een groep met mensen. Mensen praten tegen me maar ik dwaal in mn hoofd alweer af en weet bijna niet meer wat er is gezegd. Ik trok me meer terug en had helemaal geen zin meer dat mensen constant iets van mij verwachtte. Heb ook wat vriendschappen vaarwel gezegd omdat ik er stress door kreeg. Het luchtte zo enorm op.
Ik heb het boek van Kelly Weekers gelezen 'de kracht van keuze ' het leest enorm fijn weg en er vielen toch wel wat puzzelstukjes op zijn plaats. Ik ben nou eenmaal een hoog gevoelig persoon, ben in te huren voor feesten en partijen als er een potje gejankt moet worden op commando. ( grapje )
Ik ben mij doen beseffen dat ik ook belangrijk ben en ik me niet altijd hoef aan te passen aan een ander, het mag ook weleens andersom. Dat afdwalen heb ik nog steeds een beetje en daar probeer ik aan te werken.
Sommige meiden die ik ken die maken zich nooit druk om hoe hun haar zit of welke kleding ze dragen, lijkt me heerlijk! Ik ben al dagen van tevoren aan het bedenken wat ik aan wil doen naar een aankomend feestje, vaak bestel ik dan weer nieuwe kleding.. Dat is echt een stukje onzekerheid en ik zou dat graag echt minder willen zijn en meer van mezelf willen houden en accepteren dat ik ben wie ik ben.
Het is lastig soms...
Ik had vroeger echt al oplaadmomenten.
Dan trok ik mij thuis terug in mijn kamer, LPtje op met koptelefoon en boekje erbij.
Moet ook wel zeggen als ik nu reflecteer dat ik doordeweeks en vaak ook in de weekenden een overkill aan sociale contacten had vroeger (Ik turnde twee dagen in de week, zwom er 2, ging naar koor/knutselclub of allerlei andere dingen en in het weekend dan weer wedstrijden/zwemmen etc).
Ik trek interacties vaak nog maar tot een bepaald niveau dus ben enorm blij dat ik thuiswerk en een manager heb die lifestylecoach ernaast is (dat neemt druk in werk weg)
Persoonlijk trek ik Kelly W ook slecht, maar wellicht is het wel een goede optie (thanks)
Dat beseffen dat ik er ook mag zijn is een brug te ver in mijn geval geen idee waarom, maar het is deels cooping denk ik.
Ik ben ook een prestatie en presentatie gericht iemand als ik de deur uit moet, maar ik probeer dat ook meer los te laten. Maar goed ik hoef de deur eigenlijk amper uit dat maakt ook dit stukje minder relevant.
En yes heel lastig
Beseffen dat je er mag zijn, vind ik op een bepaalde manier altijd zo negatief klinken. Dat je er mag zijn, impliceert dat het van iemand anders mag, dat anderen het oke vinden dat je er bent, je leuk vinden, of zelf maar dat je getolereerd wordt. Maar dat het dus nog altijd van anderen afhangt. Die formulering maakt het eigenlijk instant passief, want als de rest van de wereld het bepaalt, gaat het nooit lukken. Je gaat nooit alles en iedereen tevreden stellen. Het gaat om jezelf, van binnenuit. Dus om het beseffen hoe leuk je eigenlijk bent, zelf waarderen wat je allemaal kan, doet en droomt en hoe fijn jouw leven is! Dan ga je steviger op je plek staan, niet als dat van een ander mag. Want je neemt al lang een plek in op de wereld, je bent er al, dat is geen kwestie van mogen. Het gaat er om zelf oké te zijn met de plek die je inneemt en hoe je die plek vormgeeft (of die plek te veranderen als je dat wil). En misschien benader je die uitdrukking ook wel zo, maar er schuilt kracht in het woord. Formulering doet iets met je beeldvorming. En juist bij deze uitspraak vind ik dat altijd zo jammer.
Lastig hè? Ik heb laatst per toeval (via voorgestelde berichten op Instagram) ontdekt dat ik hoogsensitief ben. Ik heb vervolgens een boek gekocht over hoogsensitiviteit en ouderschap. Wauw! Alsof iemand heeft uitgeplozen hoe ik in elkaar zit en dat in een boek heeft gezet! Ook handig voor mijn man en voor mij fijn om te weten dat ik niet gek of raar of anders ben (al denk ik nog steeds van wel). Er vallen allemaal puzzelstukjes in elkaar en thuis kan ik dus beter aangeven wat ik nodig heb. Ik heb nog steeds een angststoornis en een tikkeltje OCD (gediagnosticeerd ook), maar ik ben bovenal dus hoogsensitiviteit. Klinkt misschien gek, maar wat een opluchting!
Tja, ik ben nog steeds niet tevreden over/met mezelf. Zelfvertrouwen is -100 ofzo, maar nu ik mezelf steeds meer begrijpt, gaan we misschien wel naar de +. Dat zou mooi zijn ☺️
Er is nog genoeg om aan te werken/hulp bij te krijgen, maar mezelf leren begrijpen is heel helpend. Zou zoiets voor jou ook werken?
Het zit hier wel iets dieper dan enkel HSP (en het is helaas ook een gedeelte gevolg van).
Uiteindelijk denk ik dat het helpt, maar ik mis veel meer grond/basis dan enkel dat helaas.
Heel zwart/wit gezet, zonder basis kan ik niet verder leren/groeien.
Is schematherapie iets voor jou?
Ik kan hieronder niet antwoorden.
Schematherapie heb ik gehad. Maar daar zit ook een zij aan, de psych ging weg vd groep (en hierdoor wijzigde er van alles wat werktechnisch niet kon).
Maar ook in een groep gedij ik slecht helaas.
Individueel kan niet? Vond ik zelf wel heel prettig, maar geen idee of dat hetgeen is wat je nodig hebt
Is dat het boek hoogsensitief ouderschap, van ene Bieke?
reacties (24)