Net een weekje in ons nieuwe huis (6 januari)
En plotsklaps piept mijn maatje er tussen uit.
Oud en op dat besef ik mij heel goed, want ze was al achttien, maar oh wat is het verdriet intens en heftig.
Ik heb er nog steeds geen woorden voor en elke dag heb ik nog momenten dat ik denk haar te horen miauwen, of dat ik hoop dat ze nog even haar knuffelronde doet, maar het is niet meer...ze zal er nooit meer zijn.
Mijn lieve poezesnoes die tegen alle zwangere buiken van de kids op heeft lopen kroelen, die alle kids gek heeft geknuffeld, zij die er altijd was vanaf student af aan al.
Ze is er niet meer, liefste Atreyu...ik mis je zo!
(De tranen rollen weer hard over mijn wangen wanneer ik dit type, ik zie mijn scherm nog amper. Ik kruip weer even weg in mijn verdiet en met de foto's van mijn kleine fluf! en laat dit niet het enige negatieve zijn geweest in de verhuisperiode, nog meer dood en verdriet :-( hierover misschien snel meer.)
reacties (27)