Nemen zoals het is.

Hebben jullie dat ook wel eens?

Heel verhaal, gedicht of tekening in je hoofd, maar je krijgt het met geen mogelijkheid op papier.
Dat is wat er nu in mijn hoofd speelt.

Ergens wil ik zoveel schrijven, maar anderzijds kan ik nog zo weinig delen.
Er staat heel veel te gebeuren, maar tegelijkertijd is er nog niets echt iets begonnen (niet geheel waar, maar voorfase).

Wat kan ik dan wel vertellen?
Ik heb mentaal een goede week gehad, wat zeg ik? Een zeer goede week.
De week voor 1 juli was echt bizar goed, ik ging met mijn twee mannen (man en zoon) naar een concert van mijn lievelingsband, die of all places praktisch hier om de hoek speelde. En ondanks dat ik vijf keer weg wilde rennen heb ik het volgehouden, wat deed het mij onwijs goed om de heren weer te zien en wat deed het mij onwijs goed om ze weer even allemaal te knuffelen en bij te praten. En wat nog leuker was, zoonlief heeft vanaf het begin tot het eind genoten.
Ik denk dat het een boost gaf voor de dagen erna, want die heb ik ook allemaal naar mij toegetrokken, dit resulteerde wel in enorme vermoeidheid vanaf het einde van die week. Waardoor ik een stuk minder kon en meer angsten had. On top of that werd mijn vader weer met spoed met de ambulance gehaald door een flinke insult, die in de dagen erna voor nog minimaal 5 insulten heeft gezorgd. Eindstand, afgelopen zondag tijdens net voor de F1-race, enorme hoofdpijn (gok migraine) die eigenlijk heeft aangehouden tot vanochtend.

Dit was dus eigenlijk niet wat ik neer wilde pennen, had mij voorgenomen iets inspirerender te zijn, maar weten jullie?
Het is goed vandaag zoals het is.

Tijd voor mijn bed en morgen weer een dag.

(PS ik werd vanmorgen wel blij van de hibiscus in de tuin die prachtig in bloei begint te raken en de bijen die lekker in de bloempjes bezig waren, spontaan druk in de tuin aan de slag gegaan...niet de hele tijd, want het werk ging ook gewoon door)

Lieve groet,
Sharon