Ook een stukje taart?

In ziekenhuis Leyenburg (tegenwoordig Hagaziekenhuis) kom ik ter wereld.
In een stuitligging en met mijn rechterbeentje eerst, om vervolgens de volle verloskamer met datzelfde beentje te doen uitzwaaien.
De toon voor de komende jaren is gezet.
Zo tegendraads heb ik erna nooit meer gelegen, maar eigenzinnig ben ik altijd gebleven.

Een dwarse puber? Niets voor mij.
Lang thuis blijven wonen al helemaal niets voor mij.
Op mijn 18e woonde ik niet meer thuis.
En nu 21 jaar na dato woon ik in een huis waarvan ik vroeger nooit had verwacht dat het zou kunnen gebeuren.
Trots op wat ik tot op heden bereikt heb? Het sluipt er gaandeweg steeds vaker in en dat is een raar, maar toch wel heel fijn gevoel.

Nog één jaar en dan is de big 4-0 daar, zie ik er tegen op?
Nee absoluut niet, ik heb er zin in!
Maar voor die tijd heb ik nog wel enkele doelen staan.
En die doelen ga ik dit jaar zeker afvinken.

Lieve groet,