Een verschil

Ik heb een dochter met ASS 8 bijna 9 maar haar emotionele leeftijd 3-4 jaar vaak. Op dit gebied dus ook en het is heel moeilijk want als zij gelooft dan is het zo en daarbij dat betekent dat ze misschien over 4 jaar ook echt de leeftijd van 8-9 jaar bereikt. Persoonlijk vind ik dat ik mijn eigen gevoel niet mag projecteren op haar. Zij heeft niets aan mijn emoties. Het is eenmaal bekend dat kinderen met ASS iets langzamer ontwikkelen en dat is prima als ik dit van te voren wist dat ze het had had ik Sinterklaas nooit aan haar voorgesteld aangezien het inderdaad een stuk moeilijker is om haar weer iets af te leren. Eenmaal aangeleerd krijg je het er moeilijk weer uit. Het Sinterklaasfeest is hier tot de laatste jaren altijd gezellig geweest. Die hele discussie erom heen maakt het een stuk minder voor de kinderen. Maar goed dat gaat niet om de kinderen.

Mijn dochter zingt nog heerlijk alle liedjes door de schoorsteen en dat maakt het dan wel weer leuk.

Ik snap jou, maar je man ook. Jullie hebben hier beide emoties over. Jij vind het zielig worden, maar hoe vind je zoon Sinterklaas? Het gaat immers om hem toch?

Wij laten het nog wel ff zo heb het gevoel dat ze er zelf wel mee gaat komen alleen wat later. Geduld is de sleutel. Heel veel succes met hoe jullie dit gaan aanpakken. Komt vast wel goed!

Als je zou willem vertellen zou volgende jaar vertellen dit jaar nog leuk maken met sinterklaas voor hem. Wij leren onze kinderen dat we niet mogen liegen is toch soort fantasie 🤣maar vind ook leuk om zien hoe geweldig kinderen vinden om wat krijgen😅

Ik vond het als kind ook zo erg als ik erachter kwam, heel erg boos geweest op mijn ouders. Daarom ook afgelopen weekend vertelt aan onze oudste zoon en hij heeft het goed opgenomen. Het echte verhaal van de sint vertelt en gezegd dat we nu nog ieder jaar het sintfeest vieren om te herdenken. Dat dit een feest is voor kinderen dat blijft bestaan.

Herkenbaar. Ik hoop dat ze er zelf achter komen maar das niet het geval. Mijn oudste is 8. Ik ga mee in de fantasie maar verzin niks. Ik geef gewoon antwoord op hun vragen en vraag hun het antwoord zelf in te vullen.

Ik voelde me precies zo als jij. Ik had mijn ouders flink lopen verdedigen op het schoolplein. Want als papa en mama zeggen dat hij echt is dan is hij echt. s Avonds in bed vertelde ik dat ik was gepest. Toen hebben ze het maar verteld. Man dat was zo pijnlijk. Ik voelde me ook bedrogen en het ergste was nog dat ik dat rotsvaste vertrouwen in m’n ouders kwijt was. Niet ieder kind is hetzelfde. Sommige kinderen zijn gevoeliger dan andere. Ik heb samen met mijn man (die al geen fan van het hele sinterklaasfeest is) besloten dat wij de hele poppenkast van een 500 jaar oude man met knechtjes die s nachts door je huis sluipen niet gaan opvoeren. We vieren het, want een feestje is een feestje en daar houden we wel van. Maar ik ga niet liegen. Daarentegen zal ik ook niet mijn best doen om ze er steeds op te wijzen dat alles nep is. Ik laat het een beetje in het midden. En als ze me iets vragen, geef ik eerlijk antwoord. We willen overbrengen dat het een tijd is voor samenzijn. Gezelligheid met familie. Dat hele verhaal mag bij ons een beetje op de achtergrond blijven.

Gewoon van de zomer vertellen!! Hij heeft er de leeftijd voor om onderscheid te leren tussen echt en fantasie. Natuurlijk wil je niet dat hij zich genomen voelt. Daarom kun je het beter zelf vertellen dan wachten tot hij ernaar vraagt. Alleen lijkt het me vlak voor het fesst niet handig... Of....je schakelt hem in om samen een surprise te maken... Dat kan ook alvast iets van de magie wegnemen...

Ik heb het de kinderen wel al heel vroeg verteld, ook al vond mijn man dat niet leuk. Vooral om de spanning er wat vanaf te halen (helaas hielp het niet echt: als het zover is, is het toch weer spannend) en ook idd omdat ik wil dat ze ons kunnen vertrouwen: ik wil ze niet voor de gek houden.

Mijn moeder was destijds ook niet handig op dit gebied want haar verhaal maakte mij destijds ook overstuur dus op dat punt snap ik het wel dat je dit bij je zoontje anders wil aanpakken. Echter, dit was voor mij niet de reden om het geloven in Sinterklaas heel vroeg van mijn kinderen af te pakken. Het was voor mij ook geen reden om uiteindelijk geen geloof in de rest van de wereld te hebben. Ben niet hierdoor verknipt geraakt als het ware.

Misschien kan je met je man tot een compromis komen. Dit jaar het laatste jaar?

Ach al die onzin. Ik heb het echt niet schokkend ervaren toen ik hoorde dat Sint niet bestond. Mijn kids ook niet. Zodra je kids bij je komen van mam is de Sint nep? Of leeft hij echt nog ? Dan vraag ik altijd wat denk je zelf schat? Dan komen ze met argumenten waardoor ze het antwoord eigenlijk al weten en dan wees Ik altijd eerlijk tegen ze.

Wij zijn sinds jaar en dag eerlijk over het sinterklaasfeest. Ik wil mijn kinderen niet voorliegen. Een kind op mijn werk hoorde deze week voor het eerst dat Sinterklaas niet bestaat. Zijn reactie: nu geloof ik nik meer. Logisch, je bent zo lang voor de gek gehouden, wat kun je nu wel en niet geloven, wat is waar... Wij herdenken Sinterklaas (zoals we jezus met kerst en pasen herdenken), zijn altijd duidelijk dat wij zelf de cadeautjes kopen, dat sint verkleed is ed.. Succes met dit dilemma,, ik weet niet hoe en wanneer je het je kind wilt vertellen,, maar het lijkt me daar langzaam aan wel tijd voor te gaan worden!

Ikzelf heb het niet als schokkend ervaren toen ik erachter kwam dat de Sint niet bestond. Op een gegeven moment ga je de wereld gewoon een beetje snappen. Als kind denk je toch ook dat papa en mama één zijn?! Geen twee losse mensen, die elkaar ooit niet hebben gekend? Nu heb ik een dochter die ook exact hetzelfde is als ik, maar zij ervaart momenteel veel spanning. Ze is pas gestart op de psz en krijgt binnenkort een broertje. Ik heb het onderwerp Sinterklaas heel lang kunnen negeren, maar op school gaat het er wel over. Zodra zij er dan ook over begon, deed ze dat 'piepend' en zei dat ze het eng vond. Toen heb ik gezegd dat het gewoon een meneer is met jas en muts op. Maar gisterenavond hebben we wel onze schoen gezet, 'Sinterklaas kapoentje' gezongen, en 5 minuten later zaten er cadeautjes in!! (heb het bewust niet 's nachts gedaan, zodat ze niet bang is dat er iemand in ons huis komt als we slapen). Kind straalde!! Kortom: wij kiezen voor een middenweg. Een stukje spanning laten we toe, maar zodra ik angst bespeur dan zijn we gewoon eerlijk. En dan nog blijft het leuk! Ik sta als volwassene nog steeds ieder jaar voor het raam als de Sint voorbij komt, en krijg een kriebel als hij naar me zwaait, haha!!

Wij vertellen hier ook al met 4/5 jaar dat we het naspelen (tussen de bedrijven door). Wij stellen hen de vragen. Ook al "weten" ze het, ze gaan er toch helemaal in op, het maakt het niet minder echt voor ze. Vooral die van bijna 5 ziet nog niet zo het verschil tussen fantasie en werkelijkheid. Die van bijna 8 wel, maar kijkent naar de intocht is het heel spannend of hij wel aankomt. Mijn man vind het prima dat ik het zeg.

Mijn moeder vertelde het mij ook toen ik 4 was, ik geloofde haar alleen niet, dus toen heeft ze het weer geprobeerd met 8 jaar. Ik heb die eerlijkheid gewaardeerd, dus geef dat graag door.