Verontschuldigingen

Het leven met auti's... niet te vergelijken met ' neurotypical ' kinderen.
Heel eerlijk? Mijn kids zonder autisme zijn echt een ' walk in the park' vergeleken met de andere 2 ( niet gezegd dat dit dus niets voorstelt !!)
Ze zeggen dat je geduld moet hebben voor kinderen en dat klopt.. doe dat maar x500 voor een kind met autisme.

Soms is het grappig , soms is het zwaar. Mensen die geen kids hebben met autisme denken waarschijnlijk vooral aan het leven in schema s.
Dat is eigenlijk nog wel het minste . Het zijn de melt downs en gedragingen.
Gister zaten we op het terras .... allebei kregen ze een melt down . Voor anderen ziet dit eruit als een stel losgeslagen kinderen.
De anderen zitten er dan maar stilletjes bij. Auti zus schreeuwt dr longen uit dr lijf en auti broer kan buiten eten niet meer verdragen dus zet het ook op een schreeuwen.
Met 3 jaar kun je nog enigszins op empathie rekenen vanuit de omgeving ( meeste hebben weleens moeten dealen met een peuter puber) maar een kind van 9 wat zo uit z'n plaat gaat?
Zelf blijf ik wel rustig, maar je voelt de mensen kijken. Kan mezelf wel 100x vertellen ' laat ze maar denken' maar ergens knaagt het.

Ben met m'n zoon binnen gaan eten en m'n dochter kalmeerde gelukkig.
M'n man was er gister even klaar mee ( dan wordt hij stil en kijkt hij nors)dus heb ze allemaal even overgenomen en heb alle kids gedoucht.
Kon hij even emotioneel bijkomen, dat hielp, daarna was hij weer aan het geinen met de 2 kleinste dames.

Mijn zoon en dochter verschillen heel erg maar kunnen het wel goed vinden met elkaar. Dat is mooi om te zien. Ik denk dat ze voor elkaar niet zo ingewikkeld zijn om te ' lezen '.

Op zo'n ' terrasmoment' denk ik weleens .. moet ik nou iets gaan zeggen tegen die mensen? Mij verontschuldigen?
Tis eigenlijk vooral om te zorgen dat ze niet denken dat ik zo'n ' supernanny ' aflevering waard ben.
M'n kids hebben er niet zoveel aan ... misschien begrip?
Ik weet het niet.. misschien in elk geval een oproepje aan de moeders hier ; oordeel niet te snel 😉

Ik sprak laatst iemand over autisme en toen zei ik ; weet je hoe het is als je meerdere kinderen in een zwembad in de gaten moet houden?
Waar is die? Wat doet die? Gaat het goed ? Dat is de constante modus hier. Altijd ' aan' anders gaan er dingen mis. Je went er wel aan , dat wel.
Het is bijna een soort onderbewuste staat geworden. Elke dag bid en dank ik God voor de kracht en energie .. en geduld 😁
Ik typ deze blog maar ter gelijker tijd hoor ik alles wat te kids doen en zeggen... ja ze zijn al een tijdje wakker .. er was een mug .. en dan kún je niet meer in je bed blijven.
🦟
We doen extra ons best om te zorgen dat elk kind zich gezien voelt. Ook degene zonder autisme.
Het zijn allemaal lieverds 🥰

Xxx fijne dag nog !

3213 x gelezen, 5

In Overig

reacties (43)

1 2



  • OemSaifeddin

    Ik voel deze echt! Ook omdat mijn zoontje ook bijna 9 jaar is. Mijn zoontje als hij een melt down heeft word die erg onrustig, gaat op de grond liggen etc. Het is zo onvoorspelbaar hoe hij op dingen reageert.

    Vandaag werd een man boos op hem omdat hij zich niet hield aan de regels van de speeltuin. Mijn man zei hij heeft autisme, hij vond dat geen reden. Ik kan er zo verdrietig en boos om worden. Ondanks dat je het uitlegt is er nog zo onbegrip.

    Je ziet het niet aan hun uiterlijk en dat maakt het lastig want dan lijken het inderdaad ‘losgeslagen kinderen’. Met een kind van syndroom van down herken je de beperking sneller en dan houden ze er meer rekening mee denk ik. Ik ben God ook elke dag dankbaar voor hem, ondanks de moeilijkheden het is een heerlijk en vrolijk kind.

    En schema’s hebben wij ook niet echt voor hem, ik heb niet een programma thuis zoals ze dat op school hebben. Wellicht in de toekomst maar nu nee.

  • Shrimp

    Ja echt … Je moet jezelf er ook regelmatig aan herinneren. Ook dat aangeleerde zaken zomaar kunnen wegzakken. “ Dat weet je toch ?” Kan zomaar gewoon echt met een ontkenning worden beantwoord. Tandenpoetsen kan maar zo ergens in een bakje “ trash” terecht zijn gekomen, klaar om binnen 30 dagen verwijderd te worden 🙃. Niet iedere autist heeft hetzelfde nodig hè. Je hoéft niet met schema’s te werken als het niets helpt bij jou zoon. De ene houdt van een timer , de ander ziet z’n stress met elke tik groeien .

  • OemSaifeddin

    Mijn zoontje heeft baat bij een timer maar op school werkt hij en thuis is thuis dan raakt hij in de war. Maar ik was vergeten te reageren dat je het goed hebt aangepakt door je kids naar binnen te brengen om ze rustig te krijgen! Het is een uitdaging maar o zo waard!

  • MaaikeT2

    Ik hoor, voel en begrijp je en stuur een extra dikke knuffel. Liefs van nog een ‘auti-moeder.’

  • .Familyfirst

    Naar wie zou je je moeren verontschuldigen??? Ik vind dst echt niet nodig, ik ben sws geen type die snel een oordeel over mensen heeft, maar als ik op een terras zou zktten en zou je dan zien worstelen met kindjes die het op det moment niet naar hun zin hebben, zou ik vooral medelijden hebben en vragen of ik je kan helpen oid. Er zijn altijd mensen die wat re klagen hebben , of hun oordeel klaar hebben, bij sommige mensen is het gewoon nooit goed. Probeer er boven te staan, en aub bied nooit je verontschuldigen aan aan mensen op zo een moment. Jij doet niks fout.

  • Shrimp

    Nou kijk… we zitten nu tegenover vaste gezinnen…dus niet gewoon passanten .. heb bij een bepaald gezin wel heel erg de neiging me heel even nader te verklaren. Tis ook dat ik niet wil dat ze m’n zoon als een pestkop zien… want dat is ook een deel wat ze meekrijgen. Broer doet vervelend in de zandbak.. broer doet vervelend bij de schommel ( zijn huisjes met terrassen voor het huis en middenin een speeltuintje ) en bij zus gaat om de zoveel tijd het luchtalarm

  • .Familyfirst

    Jaa indd dat snap ik, dan zou je het evt kunnen uit leggen, maar daar hoef je echt geen sorry of iets vij te zeggen.

  • My-two-Pride-and-Joys

    Verontschuldigen hoeft écht niet. Ik denk dat we eerder gebaat zijn met je waarschuwing, oordeel niet te snel over een ander. En ik vind het juist belangrijk om kinderen vertrouwd te laten raken met situaties zodat ze er mee om kunnen gaan en ja dat gaat met vallen en op staan. Zelfs bij kinderen zonder autisme.

    Ik heb ooit eens met mijn oudste bij de mac gezeten, hij was toen, 1,5 jaar of zo en we waren nog niet helemaal klaar toen hij er genoeg van begon te krijgen. Dus wij wat sneller eten zodat we ook naar huis konden gaan, zat er verder op een vrouw commentaar te leveren, net hard genoeg dat ik het kon horen, ze zei, dat ze hier voor d'r rust kwam etc. Ik draaide me om en zei, 'als je voor je rust uit eten wilt, moet je niet in een kindvriendelijk restaurant gaan zitten' ;) Prompt komt er ook nog een trainer met zijn voetbalploeg binnen zetten, de voetballertjes van ik denk zo 7 á 8 jaar oud hadden een toernooi gewonnen dus die kwamen met veel enthousiasme en lawaai binnen want hun trainer trakteerde ze op de mac - weg rust, dus ik zei nog, nou geniet verder van je rust, wij gaan naar huis, je had haar eens moeten zien kijken haha, ze had er namelijk niet op gerekend dat ik haar zou aanspreken ;)

  • .Familyfirst

    Oh zo liep ik een x de supermarkt in met toen nog 3 kinderen, 3n liepen 2 oudere dames voor mij, hoorde ik de 1 tegen de ander zeggen, ze zouden het moeten verbieden dat kinderen de supermarkt in mogen, je gaat toch niet met 3 kinderen boodschappen doen bla bla... nou toen heb ik ook ff me stem laten horen, ze waren meteen stil.

  • Maartje07

    😜😂 Voor rust moet je zéker bij de Mac gaan zitten. Ik moest hier erg om lachen.

  • My-two-Pride-and-Joys

    Ja ik heb er toen ook heel hard om gelachen, zeker nadat er prompt een voetbalelftal de zaak binnen kwam stormen. Verderop zat een wok, als ze daar nu was gaan zitten had ze waarschijnlijk wat meer rust gehad haha.

  • Shrimp

    🙈 oh echt , voor je rust naar de Mac….

  • MakeAwish

    Mensen oordelen toch wel, en vooral diegene zonder kinderen, of met ideale “vreet nooit wat uit” kinderen. Dus jouw taak is dan gewoon wat je al heel goed doet, gewoon doen zoals jij weet hoe je het moet doen bij jouw kinderen. Moeder zijn van iemand met autisme is niet makkelijk, zeker niet van 2, plus nog je andere 2 kids. Maar jij kent je kinderen het beste. En de mensen om je heen kennen alleen hun eigen ervaringen in het leven! Onthoud dat je kinderen bij niemand beter af zijn dan bij jou, en wat een ander daar van denkt zal je een reet roesten! ☺️ Zeker zijn schema’s belangrijk met iemand met autisme, maar kom op, in een gezins leven kan niet alles maar uit schema’s bestaan! En je wilt ze allemaal laten meemaken wat iedereen mee kan maken! Zolang je luistert en kijkt naar je kinderen, weet je wat wel en niet kan! En ja soms kan het kleinste ding een trigger zijn voor zo’n meltdown! Waarschijnlijk zijn er dan al tig kleine dingen opgestapeld! Weet iemand anders toch niet,, shit happends! Mijn kind van 3 kan ook uit het niets een meltdown krijgen, en ook dan hebben mensen hun oordeel klaar!!

    Verontschuldig je noooooit omdat je kind zich op dat moment niet “perfect” gedraagt. Elke moeder maakt dit mee, autisme of niet.

    Je doet het geweldig! 🥰

  • LisanW

    Ga je even lekker niet verontschuldigen meis, en lees de eerste alinea van Boterbloemen maar 10x hardop. Een hele goede van haar.

    Even heel wat anders. Ik ben dus zo eentje die dan op je af komt lopen met de vraag of ik je ergens mee kan helpen, hoe sta je daar tegen over? Voelt zoiets als een oordeel? Want ik kan ineens op een wildvreemde aflopen met de vraag wat ik kan doen, maar bedoel dat eigenlijk heel lief.

  • Shrimp

    Zelf zit ik daar niet heel erg op te wachten als ik eerlijk ben omdat dat weer opnieuw prikkels oplevert en ik mij dan tot jou moet richten. Ik snap wel dat het lief bedoelt is hoor en denk ook dat we juist te vaak niets doen terwijl het wel had geholpen.. vaak staan mensen ergens bij en kijken ernaar zonder hulp aan te bieden. Ik denk ook dat we misschien meer hulp moeten durven vragen zodat het voor anderen duidelijk is.. al heb ik daar niet zulke goede ervaringen mee. Had een keer zelf een ongeluk als kind in een zwembad , niemand hielp hè, terwijl ik bloedde en m’n moeder om hulp riep , niemand ! Stond een keer in een schoenenwinkel met als ingang een roltrap. M’n tweede zoon ( boevenkop) was weer naar beneden gegaan en ik had auti dochter en andere dochter ( beide als de dood voor roltrappen ) bij me dus ik vroeg een vrouw met een dochtertje “ zou u even op hen willen letten? “ “ nee “ zegt ze “ ik sta in de rij en ik wil zo naar huis “ ….. 😦 dus ik zeg “ meent u dit nou?”. Met dochters roltrap af ( lift zou te lang duren en was zoon al buiten ) en daarna met z’n allen weer in de lift omhoog .. stond die vrouw er nog . Kon het niet laten om even te zeggen “nou daar staat u dan nog altijd”

    Dus elkaar beetje helpen zou meer mogen , maar tis zo lastig aanvoelen wanneer iets een juist moment is.

  • nona-kecil

    Ik vind je een super mama! Ik lees vaak je blogs maar reageer er bijna nooit op. Maar wauw wat heb ik bewondering voor je, hoe liefdevol je over je kinderen schrijft. Hoe je een groot gezin draaiende houd. Hoe je inspeelt op de behoeftes van je kinderen en inzet op de interesses van je kinderen.

    Soms weetje dat sommige prikkels te veel zijn maar... Moet je ze dan maar alles ontnemen? Ik probeer het dan maar gedoseerd te doen. Maar soms weet je van te voren niet wat een trigger is. De ene keer is het omdat ze te veel lawaai horen, schijnt de zon te fel voor de ogen of omdat een kleding stuk niet lekker zit...



    Ik krijg binnenkort de uitslag van de Ados test van mijn dochter. Ik heb soms het gevoel dat ik een toneelstukje buiten aan het opvoeren ben. Ik reageer maar op de kinderen hoe mensen van mij verwachten hoe ik moet reageren. Terwijl ik natuurlijk wel beter weet, dat het totaal niet gaat helpen. Vanwege de 'sociale druk' omdat ook ik soms het gevoel heb dat andere ons gezin zien als een losgeslagen boel dat aangemeld kan worden voor 'super nanny'.

  • Amatullaah

    Dankjewel dat je me hierop attendeert, ik betrap mezelf er ook wel eens op dat ik een oordeel heb over andere mama's. Goed dat je dit uitlegt! En nee je hoeft je niet te verontschuldigen. Mag ik vragen wat de aanleiding was van de meltdown?

  • MaaikeT2

    ❤️❤️❤️

    Dankjewel voor je open hart namens nog een moeder van een autist. Hoewel ik de situatie bij de kinderen van Shrimp niet ken, kan ik je alvast vertellen dat bij een overdaad aan prikkels álles een trigger kan zijn voor een meltdown.

    Een autist kan prikkels niet of heel moeilijk filteren. Dus alle geluiden en beelden in en om een restaurant komen even hard binnen. Autisten kunnen dit soms wel, maar het kost ze veel meer kruim dan ‘gewone’ mensen. Op een gegeven moment is de rek eruit.

    Autisten hebben onder normale, rustige omstandigheden al meer moeite met relativeren en met het reguleren van hun emoties en gedrag. Bij ons komt dat aanwaaien, autisten moeten daar erg hun best voor doen. Als de rek er bij een autist uit is, telt dat dubbel. Het is net als een computer die vastloopt. Je kan op de toetsen rammen en op kruisjes klikken, maar het apparaat reageert niet meer. Dat is bij een autist ongeveer net zo. Hun computer loopt ook vast. Beredeneren en reflecteren of bepaald gedrag passend is, kunnen ze niet meer. Die gedachten komen letterlijk niet meer binnen. Zich beheersen of reageren op wat er tegen ze gezegd wordt gaat niet of nauwelijks. Wat de trigger (laatste druppel in hun emmer) ook is, het zorgt ervoor dat ze zoveel stress ervaren dat het bijna fysiek pijn doet. (Aldus mijn zoontje.) Vergelijkbaar met als jij je vinger tussen de deur hebt, dan gil je ook en wordt je woest als iemand probeert om die deur dicht te houden en dan tegen jou zegt: “Gedraag je eens netjes!” Dat lukt jou dan dus ook niet. Je denkt niet meer na, er bestaat niks anders meer in je hoofd dan alleen: “Mijn duim moet tussen die deur vandaan.” Mijn zoon zegt dat het is alsof er een keiharde stoomfluit afgaat in zijn hoofd.

    Jij zou de persoon die de deur verder dicht wil doen met jouw duim ertussen, waarschijnlijk wegduwen of de huid vol schelden. Of je zet het op een krijsen, of begint luidkeels maar niet zo netjes te redeneren waarom die deur niet dicht kan met jouw duim ertussen. Er is geen land met je te bezeilen en jij bent niet in staat om je gedrag te veranderen en rustig te worden, totdat iemand die deur open doet en je duim er tussenuit haalt.

    Zo werkt het ongeveer ook bij ‘een autist’ die een meltdown krijgt. Dan helpt opvoeden niet meer, dan kan je alleen de prikkel weg halen (deur open en duim tussen de deur uit), zoals Shrimp die met haar zoon binnen is gaan eten.

    Nogmaals reuze bedankt voor je openheid!

    Disclaimer: DE autist bestaat niet. Autisme is een breed spectrum en uit zich verschillend, maar dit is wel een veelvoorkomend iets bij veel autisten.

  • Shrimp

    @MaaikeT2 😘 heel goed geschreven met die duim. Wat fijn dat je zoon dat zo goed kan verwoorden. We proberen het nu paar keer per dag tussendoor te peilen ; hoe is je hoofd van 1-10, 1 heel goed en 10 heel slecht. Op een moment dat ik denk dat er niks aan het handje is ( bijvoorbeeld als hij samen met mij in de auto zit, alleen wij ) dan is hij 5.

  • Shrimp

    @Amatullaah : waarschijnlijk een opbouw gedurende de dag. Soms weet ik het precies , andere keren overvalt het mij. Ik kan hem wel aardig lezen maar nog kan hij zich ook heel goed houden en dan ineens is het teveel. De plek aan tafel … een tafel die iets wiebelt .. iemand die te dichtbij zat, een geluidje , drinken wat nog niet op tafel staat. Allemaal dingen waardoor ineens stoppen door kunnen slaan. Mijn dochter loopt al zolang als we op vakantie zijn op haar tenen. Roept wel 10x per dag ik wil naar huis in verschillende omstandigheden. Ze doet het best aardig maar zij heeft vooral moeite met het niet thuis zijn. Voor haar was het eergisteren 🤔 Ehm.. volgens mij m’n man die te hard praatte. Maar dat is al heel snel . Als je zegt op standaard toon “ nee doe maar niet “ kan ze al over de toeren raken. Dus als je iets zegt van” hé wat doe je nu ?” met een te harde stem dan willen de stoppen weleens doorslaan bij haar.

  • Amatullaah

    Phoe he.. heel mooi uitgelegd idd en wat lijkt me dat zwaar zeg..

    Ik dacht ook dat het wennen was met 3 kids constant in de gaten houden maar ik raak ook veel te vaak overprikkelt.. dan ga ik doendenken, maar voor een kids lijkt me dat echt heel moeilijk

    Succes!

  • Maartje07

    Nou lieve mama, ik wil je vanaf hier gewoon een hele dikke knuffel geven. Wat lijkt me dit zwaar op sommige momenten. Je doet het hartstikke goed, echt!!

  • Momtobe2021

    Niks van aantrekken je doet het super goed! Toen ik zelf nog geen kinderen had was ik ook wel iemand die oordeelt. Zo van waarom neem je een kind mee uit eten of waarom houd die niet gewoon stil waarom kunnen de ouders niet opvoeden etc.. nu ik zelf een kind heb weet ik dat het allemaal niet zo makkelijk is. Zo komt het geregeld voor dat ik onbekende kinderen in een restaurant even vermaak of wildvreemde ouders hulp aanbied. Als iedereen zo zou zijn zou de wereld een stuk makkelijker zijn! Veel geluk

  • BoyBoyBoy

    Los van of een kind een meltdown krijgt of niet vind ik kinderen niet echt passen op een terras..

    maar zonder te oordelen of te kijken lukt bijna niet. Mensen terrassen voornamelijk om mensen te kijken. Als er dan een heel tafereel afspeelt dan sta je wel in het middelpunt van de belangstelling. Vooral als kinderen lopen te rellen..

    ouders die bijvoorbeeld om 18.30 uur nog met hun dreumes op een terras gaan eten.. ja dat is vragen om problemen. Dus het zit hem ook in bepaalde keuzes die je met je kind maakt. Even los van dat je je niet moet verontschuldigen, moet je denk ik wel passende activiteiten doen.

    Want degene die het het minst leuk hadden waren je kinderen.. de omgeving zou me niet zoveel boeien.

  • Tweede83

    Ik ben het niet met je eens dat kinderen niet op een terras thuis horen. Het is zomervakantie, kinderen zijn thuis. En als wij met onze kinderen om 18.30 ergens gaan eten dan is dat nooit een probleem geweest. Als we ergens naar toe gaan, dan gaan ze mee. Terras, restaurant etc.. ze horen er gewoon bij. Ik vind het een rare gedachte dat je niet met je kinderen mag eten op een terras. Er is niets mis mee.

  • Shrimp

    Over oordelen gesproken …

    1. Ik zat op het terras van ons vakantiehuisje mag ik aub buiten eten met dit weer ?

    2. Wie zegt dat het 1830 was? Voor onze kinderen is dat te laat , voor anderen misschien niet.

    3. Daarbuiten vind ik dat het wel degelijk moet kunnen om een hapje te eten op een terras met kinderen.

    4. Dit zijn dus de reacties waar je als auti-ouder of überhaupt als ouder NIET op zit te wachten.

    En een “ melt down” is iets anders dan een driftbui…

  • BoyBoyBoy

    Heb jij een dreumes waar ik het over heb dan in het voorbeeld? Nee toch?

    Wat jij doet moet jezelf weten, maar hoe je t ook went of keert, lawaai trekt mensen aan. Ik zit niet met mijn kinderen op het terras. En dat jij dan de noodzaak tot verontschuldigen voelt dat is naar voor je. En dat moet je zeker ook niet doen. Maar dat is wel hoe men denkt.

    Ik ben bijvoorbeeld zelf autistisch, als ik ergens niet op zit te wachten is dat men mij meeneemt naar plekken waar veel prikkels zijn. Ik weet goed wat meltdowns zijn, dat is heel anders dan een driftbui. Maar dan is het juist aan de opvoeder om daar rekening mee te houden.

    Oordeel of niet. Dit zijn gewoon gedachten.

    En dat betekend niet dat je niet meer ergens moet gaan zitten, dat is geheel aan jou.

  • hienbabytie

    Goh, wij gaan vanmiddag midgetgolfen met onze kinderen van 4, 7 en 8 jaar. Daarna even wat drinken op het terras, bitterballen erbij.

    Maar volgens jou moeten we dus gelijk naar huis?

  • BoyBoyBoy

    Nee hoor, moet je zelf weten. Als je weet dat je kinderen dat trekken en uit kunnen zitten moet je dat vooral doen. Ook als ze dat niet kunnen. Maar dan krijg je die kijkende ouders, de veroordelende ogen. En dat is waar topic starter niet op zit te wachten en het gevoel heeft zich te moeten verontschuldigen.

    Mijn oudste zoon krijg sowieso een breakdown/meltdown op terrassen, dan kies ik liever eieren voor mijn geld. Ik eet m’n pizza wel op een bankje in het park met ze. Want ik wil ontspannen. En niet stressen omdat het terras afgebroken wordt en dat mensen me verafschuwd aankijken. Dat zijn keuzes.

  • Mommyx3

    Ben ik het ook niet mee eens. Kinderen horen er bij. Juist ouders die hun kinderen altijd maar wegbrengen met uiteten of terras krijgen kinderen die zich misdragen als ze ooit een x mee mogen. Heb ik vaak gezien bij mijn neefjes en nichtjes.

    bovendien eten wij niet stipt om 18.00 uur helemaal niet in de vakantie dus wij zitten rustig tot 20.00 aan tafel in het restaurant met onze peuter wat goed gaat. Aangezien hij altijd mee gaat van jongs af aan.

  • BoyBoyBoy

    Je hoeft het er ook niet mee eens te zijn.

    Onze oudste was een huilbaby, wij zijn rust reinheid regelmaat ten voeten uit. Onze kinderen liggen, of het vakantie is of niet, om 19.00 uur op bed. Onze oudste heeft dat nodig, heeft veel baat bij structuur, weinig/gereduceerde prikkels etc. Ik vind het niet fair naar hem toe om onze behoeften boven zijn welzijn te plaatsen.

    Want hij heeft er aan het eind van de rit het meeste last van.

    Dus fijn dat dat bij jullie wel kan.

  • Shrimp

    Heel toevallig heb ik wel een dreumes.. .

    Iedereen met autisme is anders toch?. Mijn zoon en dochter genieten van activiteiten, alleen is het achteraf soms op de blaren zitten ja. Avondeten is iets lastigs vooral voor m’n zoon. Ga ik mij dan alvast verstoppen ? Nee , als het gaat dan is het mooi en zo niet ga ik met hem naar binnen. Af en toe merk ik gedurende de dag al dat het niks gaat worden, dan probeer ik het niet eens.Als kind bleef ikzelf liever overal van weg, thuis in m’n huis, maar dat zou een ongezonde situatie opleveren, ben blij dat m’n ouders me toch her en der meegesleept hebben. Als ik overal bij weggehouden zou zijn dan had ik ook die situaties niet mee kunnen maken. Dat scheelt voor mij persoonlijk 80% . Als ik al weet wat ik ongeveer wat ik kan verwachten… had ik m’n rijbewijs niet.. was ik niet gaan studeren.. was ik niet eens de trein ingestapt 🤣. Ik heb 5 kids waaronder 2 met autisme. Ja de drukte is een nadeel voor ze, maar het biedt ook een veilige “ oefen omgeving” voor ze. Ze kunnen slecht tegen “ lege tijd” en ook dan zijn er fijn broertjes en zusjes om mee te spelen. De drukte die de kids opleveren kan ik goed hebben. Vakanties benauwen me… dus zo is iedereen anders. Weghouden vind ik geen optie.

  • BoyBoyBoy

    Oh haha sorry, jouw dreumes was niet het voorbeeld wat ik bedoelde.

    Laatst zat ik op het terras, 18.30/19.00 en daar zit een zielige dreumes te rellen, terwijl ouders aan het eten zijn. En dan nog verontwaardigd zijn dat je kind je niet rustig laat eten.. snap je? T kind was moe. Ja en dan gaan omstanders kijken, en ja, daar doe ik ook aan mee. Ik zeg ook dan tegen m’n vriendin: goh lekker dan, laat dat kind ajb naar bed gaan.

    Dat kan je mensen dan toch ook niet kwalijk nemen?

    Maar jou kant snap ik zeker ook! Het is continu afwegen. Wat wel en wat niet. Wat zijn de consequenties van welk uitje en welke doe je wel en welke niet.

    Maar mensen kijken op een terras, mensen denken, mensen weten het verhaal er niet achter.

    Mij geeft zoiets stress, wij gaan het niet aan. Maar ook meer niet omdat ik dan afreageer op een kind wat er eigenlijk niks aan kan doen, omdat ik bijvoorbeeld uit eten wilde op een drukke plek die te hoge verwachtingen aan hem gaven. Dat vind ik een terras niet waard.

  • MNAZ

    Ik reageer hier even op Newbaby....misschien hadden de ouders de hele week thuis gezeten met de dreumes en hadden ze nu even behoefte aan om even lekker een hapje buiten de deur te doen.Mogen ze dat zelf bepalen?

    Ik zou zeggen doe jij het maar op jouw manier(19u naar bed)wat mij in de zomervakantie echt een beperking lijkt en laat anderen zelf weten waar en wanneer ze willen eten en drinken.

  • BoyBoyBoy

    MNAZ, en ook daar oordelen mensen over, over onze bedtijden. En zo ook over kinderen wel of niet mee uit eten nemen, over opvoeding, over alles. Daar gaat het toch om? Die oordelen? Dat gebeurt nou eenmaal. Niemand moet zich gaan zitten verontschuldigen. Maar dat mensen blikken geven en er anders over denken is gewoon een feit.

  • mijn~meisje

    Je schrijft te stellig, ''ouders die bijvoorbeeld om 18.30 uur nog met hun dreumes op een terras gaan eten.. ja dat is vragen om problemen.''. Nee hoor hier nooit. Ik kon mijn dochter rustig tot 22:00 mee nemen naar een restaurant en er was niets aan de hand. Alleen als uitzondering kon dat echt prima. Mijn jongste nu, ook bijna 2 ligt heel vaak niet voor 21:30 in bed. Dus dat om 18:30 eten zou geen probleem zijn.

    Het kan een probleem zijn, maar moet niet persee.

  • Lama94

    Mensen kunnen helaas zo veroordelend zijn. Ik probeer het niet te doen, maar ik vrees dat het een beetje in onze aard zit.

    Wanneer ik een kind in het openbaar zie die een melt down heeft weet ik nooit hoe ik mij moet gedragen. Het trekt de aandacht. Het eens rustig staan bekijken doe ik natuurlijk niet 😉 Soms glimlach ik vriendelijk wanneer ik het blik van de ouders kruis, maar dan weet je nooit hoe ze dat interpreteren. Soms negeer ik het volkomen. Soms heb ik een kort blik geworpen, meer als reactie op het horen van geluid en de automatische reactie om dat te zien wat het is/waar het vandaan komt. Geen idee hoe mijn neutrale blik is, hopelijk niet oordelend. Vaak wens ik in mijn hoofd de ouder succes, niet op een gemene manier maar omdat iedereen toe kan kijken hoe jij de situatie aanpakt, vreselijk. En over het kind/de ouder zelf probeer ik niet te oordelen, want je kent de mensen niet.

    Ik denk dat een hoop mensen niet weten hoe ze zich op dat moment moeten gedragen. Dat veel ervan niet eens oordelen maar gewoon onhandig met de situatie omgaan. Hoe moet je er als buitenstaander op reageren?

    Ik wens jullie veel kracht, energie en geduld toe. En het lef om 'gewoon' dingen te blijven ondernemen. Zonder je te schamen wanneer het anders loopt dan gehoopt.

  • Shrimp

    Ik blijf zeker gewoon dingen doen 😀Er is groot verschil in blikken hoor. Als jij vriendelijk kijkt is dat al een stuk fijner als een “ tss kijk dat nou “ blik. ☺️

  • Myrtheflower

    Ik werk met kinderen met dit soort gedragsstoornissen, waardoor ik een klein beetje zie van wat je als ouder doormaken kan. Ik heb door mijn werk onwijs veel respect voor ouders gekregen waarbij het opvoeden meer vraagt dan dat je in eerste instantie verwacht als er een babytje komt. Zelf heb ik 'normale' kinderen, en dat vind ik soms echt al heavy, laat staan als daar nog een extra zorgvraag boven op zou komen.

  • annaco

    Hier ook een leven met autisme. Daarnaast een 'normale' tweeling. Kan je zeggen dat allebei echt uitdagingen kent. Net als autisme hebben tweelingen iets wat geen andere ouder snap behalve als je zelf een tweeling mama bent... Ja onze autistische zoon. Schat van een ventje maar ja idd je staat altijd aan... En mensen begrijpen het niet.. heb wel eens gehad zal ik hen Tshirt aantrekken. Ik heb autisme... De blikken als ik hem schreeuwend en huilend uit de speeltuin meeneem. Hij is 7 dus ook daar kan ik het niet meer hebben van het is een fase. Toen onze dochters dit jaar hier naar school gingen heb ik iedereen moeten uitleggen dat we toch echt 3 kinderen hebben. En nee hij gaat hier niet naar school...

    Ook die blikken. Echt mensen echt...

  • Shrimp

    Tjonge .. ja leven met tweelingen lijkt ingewikkeld , alles zo tegelijk.


1 2