Here we go again

Even een update sinds de laatste keer dat ik een blog schreef. Ik heb inmiddels mn eerste gesprek (sinds de intake) bij de maatschappelijk werker gehad (ja, nu pas, leuk die instanties die je zo lang laten wachten!), maar is me met deze persoon niet goed bevallen. Ze liet me vaak niet uitpraten en als ik emo werd dan lachte ze het weg of maakte een grapje. Ik heb gevraagd om de persoon waar ik de intake mee heb gehad, want daar had ik wel een klik mee. Gelukkig mag ik daar binnenkort heen, en daar kijk ik zelfs naar uit.

Intussen lopen we gewoon weer in het ziekenhuis zoals voor de miskraam. Ik heb een dubbele dosis clomid geslikt en hoopte dat daarmee de progesteron-waardes omhoog zouden schieten. Helaas was dat wederom niet het geval, dus waar ik eerst weer hoopte op een snelle nieuwe zwangerschap, wilde ik ineens die ronde niet zwanger raken omdat de kans op een nieuwe miskraam heel groot is (sterker nog, er is eigenlijk gewoon geen kans dat het goed blijft gaan!). Helaas krijg je die uitslag van de waardes een week na je eisprong, dus het kon al raak zijn. En niet veel later bleek dat dus het geval...de test sloeg licht positief uit. Hoe dubbel...maar ik was niet blij. Dit zou WEER uitlopen op een teleurstelling. In die weken ervoor en erna is het één grote emotionele achtbaan geweest. Van beetje hoop, naar niks en weer omhoog om vervolgens weer keihard onderuit te knallen. Omdat ik een week na de positieve test een lichte bloeding had deed ik een clearbleu test en die gaf aan dat het pas 1-2 weken zou zijn. Wat al niet klopte omdat het sowieso 3+ moest zijn. Afgelopen vrijdag mocht ik dan ook voor een vroege echo terug komen en mijn vermoeden werd bevestigd, het vruchtzakje was dusdanig klein en mijn HCG waarde was veel te laag. Dus weer een missed abortion, omdat het weer niet vanzelf los laat. Aankomende vrijdag moet ik nog een keer terug voor een 2e echo, wat protocol is. Maar dat zal geen zoden aan de dijk zetten. 

Ik baal wel enorm dat we nu dus erg lang moeten wachten. Het duurt weer een week voordat ik een echo krijg, dan is het afwachten wat de stappen zijn om het weg te halen. Ik durf eigenlijk niet weer een curretage (zou de 3e worden in 3/4 jaar) omdat dat de kans op een volgende zwangerschap nóg kleiner kan maken. Maar medicijnen slikken en dan maar afwachten wanneer het los gaat laten, vind ik ook behoorlijk heavy. Goed, daar ben je dus de komende weken ook nog wel zoet mee. Dan is het weer een cyclus wachten tot mijn menstruatie op gang komt (en dat kan lang duren in mijn geval) en mijn man en ik hebben besloten de volgende cyclus met clomid eens even af te wachten wat de waardes doen en dus geen onveilige sex te hebben. Ik wil dit nl niet nog een keer meemaken op deze manier! Dan willen we wachten tot de waardes aangeven dat we iig een reeele kans hebben op een goede zwangerschap! Gevolg is wel dat je zeker een paar maanden verder bent en dat stuit ook wel tegen de borst. Het gat tussen mijn zoontje en een tweede wordt steeds groter en ik word er ook niet jonger op. Wat ook weer zijn gevolgen kan hebben voor mijn progesteronwaardes.

Ik moet wel zeggen dat ik er deze keer redelijk rustig onder ben. Ik ben wel gefrustreerd dat het weer zo moet lopen, maar probeer niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ik heb ook geen moment genoten van deze zwangerschap, ik durfde gewoonweg niet. Hopelijk is dat een volgende keer wel het geval als ik zeker weet dat er iig een goede kans is dat het goed blijft gaan. Voor nu wachten we maar weer af en genieten we van wat we hebben!