Soms doet mijn moederhart pijn

Mijn zoontje zit op dit moment niet goed in zijn vel. En wij als ouders kunnen het op korte termijn niet oplossen. Het doet mij heel veel pijn hem zo verdrietig te zien. 

Al vanaf zijn 2e jaar zijn wij opzoek naar hoe we hem het beste kunnen helpen. Op het kdv gaven ze aan moeit hebben met zijn gedrag in de groep en wilde ze graag verder kijken. Als ouders zijnde liepen we tegen dezelfde problemen aan. Wij waren dus alleen maar blij dat er naar gekeken werd. Hij kon op dat moment nog niet praten (gillen daarintegen wel als de beste). Er werd dus ook al snel gekeken in de richting van een TOS. Op het kinderdagverblijf ging hij naar een speciale kleine groep met gespecialiseerde leiding en we kregen de diagnose vermoeden van TOS. Voor de TOS ging hij naar een vroegbehanding. 

Dit alles hielp ontzetend goed, we kregen ons vrolijke mannetje weer terug. Op taalgebied ging hij ineens met grote sprongen vooruit, waardoor we te horen kregen dat het geen TOS kon zijn. Toen hij 4 werd moest hij dus ook naar het regulier onderwijs, wel met een 'warme overdracht'. Dus vanaf het eerste moment hebben we goed contact gehad met de IB-er. Er werd een ondersteuningsarregement aangevraagd en hij leek het redelijk te doen op school. Hij was in ieder geval leergiering en ging graag naar school. Toen was het tijd voor groep 3. Hij had er erg veel zin in om te eindelijk echt te gaan leren. Wel had school gevraag voor diagnostiek omdat ze graag gericht hulp wilde bieden. Zelf hebben we altijd gezegd, wanneer het voor hem helpend is laten we hem diagnosticeren. Die tijd was nu dus gekomen. Hij is een half jaar met veel plezier naar een medisch ortophedisch centrum geweest. Hier hebben we uiteindelijk de bevestiging gekregen van wat wij eigenlijk al wisten. Ass met kenmerken van ADHD. 

De overige 4 dagen ging hij gewoon naar school. Hij vond het moeilijk, maar opzich nog te doen. Het was wel iets te druk in de klas, waardoor hij niet altijd aan leren toe kwam, maar met 23 kinderen was het nog te overzien. Toch maakte we ons zorgen voor de toekomt en heeft school een tlv aanvraag gedaan. Deze hebben we uiteindelijk ook gekregen. Hij is aan genomen op het SO, maar helaas hebben ze voor nu nog geen plek op de groep waar hij zou moeten komen. Dit was niet zo heel erg, want het was nog wel uit te houden op school.

Nu is er een leerkracht langdurig ziek geworden en hebben ze een klas moeten verdelen. Heel verveld, maar wel begrijpelijk. Echter voor mijn zoon echt een ramp. Hij is nu van een klas van 23 naar een klas van 30 kinderen gegaan. Het gevolg is dus ook dat hij niet meer naar school wil. Het wort een steeds grotere strijd om hem naar school te krijgen, hij is zichtbaar vermoeid en we zien hem langzaam steeds minder gelukkig worden. Ons lieve vrolijke mannetje is niet zo vrolijk op het moment. Het doet mij zoveel pijn, Wij brengen hem met pijn in ons hart naar school, waar hij de grootste deel van de tijd onder tafel doorbrengt (daar hebben ze een rust hoekje voor hem gemaakt). Hij wil niet lezen en zelf niet meer rekenen (zijn lievelingsvak). 

We weten dat het nog voor een paar maanden is, maar die paar maanden lijken steeds verder weg te worden. Ik krijg ook steeds meer moeite om hem af te moeten geven op school, maar ja hij zal toch moeten. Voor nu tellen we af naar de meivakantie en dan gaat de tijd gelukkig vaak sneller. School is ook nog wel aan het proberen om het zo draagbaar mogelijk voor hem te maken, maar ik weet niet hoe lang we dit nog vol gaan houden. 

Voor nu heeft het mij geholpen om dit even van mij af te schrijven. Nu gaan we maar weer naar school om hem zo helmaal plat te kneffelen. Hopellijk krijg is vanmiddag nog een glimlach uit hem.