Zeer wanhopig.. verlatingsangst? Oververmoeid..

Mensen keurden het af, maar ik gaf de mijne speelgoed in bed. Hierdoor huilde hij zoveel niet als ik weg ging. Ook een projector met mooie afbeeldingen.

Je situatie is enorm slopend. Ik zou dat echt niet aankunnen in jouw plaats, ik ben een mens dat veel rust en slaap nodig heeft. Ik ben bang dat jullie hieraan kapot gaan. 3 jaar en nog wakker worden snachts lijkt mij een hel. Dat probleem heb ik gelukkig niet met mijn kind van 3 jaar.

Om niet gesloopt te worden door je kind zou ik toch proberen in jouw plaats om je kindje in bedje te steken en er even bij te blijven en dan weg te gaan als die nog wakker is. Geef misschien ook iets als speelgoed of boekjes dat die afgeleid is, iets dat werkt, en ga weg.

Dat slapen in jullie bed moet ook stoppen.

Veel succes dit is niet makkelijk

...

Ik zou vragen of de psz ook een pedagoog heeft die eens mee wil kijken. Dit is een probleem. Het consultatiebureau kan hier evt ook een probleem in spelen, vraag een telefonisch consult aan en kijk of er een aanbod bij zit dat je past. Hoe is het contact met de leidsters op de speelzaal met je zoon. It takes a village to raise a child. Je zult zien dat mensen je willen helpen als je aangeeft waar hulp nodig is. (Dat is mijn persoonlijke ervaring die ik je enorm gun) Zijn ze niet behulpzaam dan moet je een andere speelzaal kiezen

Zolang jij meegaat/toegeeft in zijn (onwenselijk) gedrag zal het alleen maar aanhouden, en jou nog verder slopen. Zoals hieronder al vaker wordt benoemt is grenzen stellen heel belangrijk. Wees duidelijk in wat je van hem verwacht, en wees daarin consequent, 1x toegeven en je kan weer van voor af aan beginnen.

Doordat jij meegaat in zijn (verlatings)angst los je het eigenlijk niet op. Hij moet leren dat hij ook zonder jou kan slapen en dat je wel in de buurt ben, als hij roept je er ook voor hem bent.

Psz net zo, als jullie weg zijn en zijn gedrag is daar verder prima zie ik niet in om hem thuis te laten. Laat je noet meeslepen in een "dramatisch" afscheid, jas uit kus, "mama komt je straks weer ophalen" en overdragen aan de juf. Hij moet leren dat dingen ook leuk kunnen zijn zonder zijn vader/moeder en dat andere volwassenen hem ook kunnen helpen als er wat is.

Ik lees een peuter die door zijn gedrag de gang van zaken bepaald en een moeder die er moeite mee heeft om daarmee om te gaan. Goed dat je opnieuw hulp heb gevraagd, als de klik er weer niet is vraag je om een ander...

Je dochter is nog net te jong denk ik maar wat wij deden als 1 van de twee slaap problemen had dan lieten we de kinderen een tijd bij elkaar logeren. Sliepen ze vaak bij elkaar in bed . Zo schattig . Zit 2,5 jaar tussen en deden we denk ik vanaf jongste 1,5 a 2 was .

Slaap problemen waren als sneeuw voor de zon verdwenen

Ik heb precies hetzelfde probleem , om gek van te worden . Alleen bij mijn dochter is het al vanaf 7 maanden en ze word volgende maand 3 geen ene nacht door kunnen slapen.

Ik heb 2 x een slaap coach gehad wat op zich wel hielpt. Dat is 2 weken goed gegaan tot we gingen verhuizen nu mag im blij zijn als ik 2 uurtjes slaap totaal dus ga weer een slaap coach inschakelen .

Misschien kan je dat eens proberen ?

Peuterspeelzaal doet ze ook huilen maar zodra ik weg ben dan is het na 1 min over en speelt ze gewoon. En die paar uurtjes rust heb ik echt nodig zodat ik rustig boodschappen kan doen en kan schoonmaken en even kan uitrusten

Meine speelt graag de baas over der zussen van 9 en 16 dus overdags ook vaak een strijd met der hihi meine slaapt wel in middag een uurtje omdat ze vanzelf in slaap valt omdat ze de nachten heel slecht slaapt .

Ik heb via de arts melatoline gekregen voor het slapen van mijn dochtertje dat werkt wel goed eerste 2 uurtjes helaas maar normaal hoort het langer te werken .

Misschien kan je daar eens naar informeren of een slaap coach . Verlatingsangst is nooit leuk en kan knap vermoeiend zijn.

Heel veel sterkte en hopelijk kom het snel goed met het slapen .

En wat je man aanbied zou ik zeker doen meis . Dat heb je echt nodig af en toe .

Ik ga altijd even lekker de stad in wat kleertjes voor de kids kopen of zo

Mijn middelste dochter was ook zo tot ze naar groep 1 ging sindsdien sliep ze vanaf dag 1 door en op der eigen kamertje. Dus die hoop hou ik nu maar ook voor mijn jongste hihi

Hier ook een peuter gehad met veel verlatingsangst, maar wij gingen maar tot op een bepaalde hoogte mee. Erbij blijven tot hij slaapt hebben we gedaan. En tussen ons in leggen als hij huilend wakker werd ook. Maar op het moment dat hij dan niet zou gaan slapen, want voeten in je gezicht, hoe dan? Dan zou ik heel duidelijk zijn. Je komt hier en je gaat slapen. Zo niet, ga je weer in je eigen bed en dan maar drama. Zo onderscheid je wel of ze echt angstig zijn of dat ze dondersgoed weten wat ze doen. Ons zoontje ging altijd meteen weer slapen zodra hij bij ons lag. Voor ons prima, want dan hadden we allemaal een goede nacht. Hij is nu bijna 5 en slaapt nog regelmatig bij ons, maar nu komen er ook steeds meer nachten dat hij gewoon in zijn eigen bed slaapt. Hij slaapt trouwens wel bij zijn grote broer op de kamer. Ons uitgangspunt was trouwens niet dat hij zo snel mogelijk in zijn eigen bed moest slapen. Maar meer hem het vertrouwen geven dat alles goed is en hij niet bang hoeft te zijn. Dat bereik je alleen maar om in zijn behoeftes te voorzien, maar ook grenzen stellen. Hier wilde hij nog wel eens drama maken en als hij dan weer naar beneden werd gehaald, dan was het ineens over en ging hij spelen.. Dat was de eerste en de laatste keer. Hij heeft het nog een paar keer geprobeerd maar na een avondje drama was de boodschap duidelijk.

Hoe gaat het verder op de PSZ dan? Hier nu ook een fase dat hij op school wel gewend is, maar nu gaat hij huilen als ik hem bij de zondagschool afzet in de kerk. Maar ik neem afscheid, en loop weg. En eigenlijk is het dan meteen goed. Als het echt hele ochtenden drama zou opleveren zou ik hem eraf halen. Maar als het na enige tijd weer goed gaat, dan lekker laten gaan. Daar leren ze van, en dan heb je ook even tijd voor je zelf of je dochter. Maar ik denk dat het heel erg zit in grenzen stellen. Hoever wil je mee gaan? En tot zover is dan de grens en die moet je dan gaan bewaken.

Slaaphulp opstarten en via het cjg ondersteuning gezins begeleiding aanvragen.

Ik zou heel snel hulp opstarten om te zorgen dat hij weer naar eigen bed kan. Dat gaat aanpoten zijn maar je kan niet anders. Werk je? Anders even vrij nemen als je erdoor moet en zo niet partner af en toe halve dag laten vrij nemen zodat je wat bij kan slapen. Met hulp en consequent zijn ga je er doorkomen maar dat kost echt even wat. En ja kindje gewoon in normale ritme houden! Als ik te moe ben zie ik het soms ook niet, ik heb een lijstje gemaakt ooit waar ik op terug kan vallen … een bad nemen (met boekje), slapen, muziek luisteren, wandelen (incl muziek luisteren), muziek maken, puzzelen, stuk fietsen. En niet denken dat lukt niet of heb de puf niet … je lijf is moe dus slapen maar je hoofd ook en dat betekent fietsen, wandelen, zwemmen etc ..

Hem zeker wegbrengen, jij hebt af en toe tijd zonder hem nodig. Ik denk dat je moet stoppen met invullen voor hem en redenen zoeken die het 'oke' maken dat hij zich zo gedraagt. Zelfs als er redenen zijn, is het namelijk niet oke. Er mag verlatingsangst zijn, er mag een sterke wil zijn, etc. Maar iemand pijn doen mag niet. Iedereen wakker houden ook niet. Schep die kaders voor het gedrag, en als hij dat moeilijk vindt kun je hem heus troosten, maar die duidelijkheid van waar de grenzen liggen heeft een kind echt nodig. Zo ook voor bedtijd. Bedtijd is bedtijd, dus in bed. Ook als je wakker bent. En niet steeds weer er uit. Dat is hartstikke leuk, geeft weer prikkels en het beloont verkeerd gedrag. Gewoon in bed blijven dus. En alles saai, stil en donker houden en nergens op reageren. Alleen bij verdriet troosten, maar dan direct weer terug in bed.

Grijp het aanbod van je man aan. Ga er af en toe even tussenuit. Maakt niet uit als je niet weet wat je gaat doen. Ga lopen of fietsen, zie maar waar je uitkomt. Neem iets te eten en drinken mee, een (luister)boek en strijk ergens neer. Of bel een vriendin en ga ergens lunchen samen. Het maakt niet veel uit wat je doet, als het je cirkel maar doorbreekt.

Misschien is het ook een goed idee dat je man de avonden/nachten even overneemt met je zoon. Ga desnoods even een paar dagen op een andere kamer liggen (mama is heel moe, die kan even niet) en laat het even tussen hun twee. Dat kan ook echt iets doorbreken en weer wat lucht geven daarna.

Direct de hulp weer opstarten en een plan gaan bedenken voor zelfstandig slapen in eigen bed/kamer.

Dat gaat je de rust geven.

Misschien denk je dat het een hel wordt, je al moe bent etc etc. Bij ons hetzelfde gehad mbt de nachten (overdag geen probleem) en het was na 2 nachten klaar, toen sliep onze peuter zelfstandig op haar eigen kamer. Ze kunnen je ook verrassen!

Heel herkenbaar. Van het slechte slapen en op zelfde tijdstippen wakker worden en paniek. Naar peuterspeelzaal brengen was ook een ramp 4 ochtenden per week.

Toen hij naar school ging ging hij na een paar weken doorslapen! Hij slaapt nu bijna elke nacht door. Heel soms komt hij stilletjes binnengeslopen en komt bij ons liggen.

Afscheid op school gaat 9 van de 10 x goed

Het is een heerlijk sociaal mannetje.

Heb met mn handen in het haar gezeten maar alles kwam goed.

Hoop dat het jou wat hoop geeft🙏

Meid, volgens mij is het echt tijd om hulp te zoeken voor jezelf.. Elke keer als ik jouw stukjes lees, lees ik grenzeloosheid en geen puf om grenzen te bewaken... Heel begrijpelijk, wanneer je leeggezogen bent... Maar het zal niet veranderen door te wachten of het beter wordt... Daarom gun ik je hulp om je zelfvertrouwen op te krikken. En je zelfbeeld. Jij bent iemand en mag er zijn. En jouw kinderen moeten leren rekening te houden met jou.... Dat gebeurt niet, zolang jij dit alles toelaat....uit angst voor afwijzing of falen... Je bent een prima moeder. Echt. Maar je zinkt weg in het moeras... zoek daar hulp bij!

Is het een idee om via de huisarts of t CB eens hulp in te schakelen? Een onpartijdig iemand met verstand van zaken die meekijkt in het gezin. En passende tips kan geven

Al je blogs schreeuwen 1 ding: mama zit er vreselijk doorheen en kan niet meer. Hulp vragen is geen zwakte. Juist niet.