Het wil niet in mijn hoofd

Ik moet gewoon even mijn ei kwijt...

Het wil niet in mijn hoofd en daar baal ik enorm van! Achteraf begon het al voor de positieve test. Ik kreeg meer last van angst en paniek. Dat heb ik vaker als ik ongesteld moest worden en op een zwangerschap had ik totaal niet gerekend. De schok was dan ook groot toen ik een duidelijke positieve test had. Ik heb mij al snel door laten verwijzen naar een psycholoog in mijn woonplaats. De eerste zwangerschap heb ik bij de POP gelopen, omdat ik antidepressiva slik. Lichamelijk was die zwangerschap een hel, maar mentaal was er niets aan het handje. Daardoor amper gebruik gemaakt van de POP. Bij de tweede zwangerschap ook weer begonnen bij de POP. Ik merkte toen dat ik wat meer therapie nodig had. Dat konden ze bij de POP in het ziekenhuis niet echt bieden. Ik ben toen overgestapt naar de psycholoog waar ik nu ook weer loop en dat is heel positief geweest. Nu ook weer hele fijne en helpende sessies gehad, maar de laatste tijd wil het gewoon echt niet meer in mijn hoofd. Het is zo ontzettend vol en warrig! Er blijven onnozele dingen in mijn hoofd hangen. Normaal gesproken praat ik dan met mijn man en zoeken we samen naar oplossingen. Dat doe ik nu ook, naar het blijft maar een zooi in dat hoofd van mij. In overleg met de psycholoog en de huisarts gaan we daarom mijn medicatie ophogen en daar baal ik ontzettend van! Ik sta volledig achter het idee, want zo werkt het ook niet, maar dat ik moet ophogen voelt als falen. Waarom lukt het mij niet gewoon?! Ik maak me geen zorgen om de zwangerschap, maar het zijn echt de (vaak onnozele) dingen uit het dagelijks leven. Ik slikte sowieso maar een hele lage dosis antidepressiva, dus dat ik wat meer ga gebruiken is niet erg. Het is puur om wat rust te creëren in mijn hoofd, zodat de therapie ook beter gaat helpen. Ik weet ook dat het na de zwangerschap weer beter gaat worden, maar toch baal ik (en faal ik in mijn ogen) enorm. Onze dochter heeft inmiddels echt wel last van haar waterpokken en ik heb gisteren echt een poos met haar mee zitten huilen. Enerzijds omdat ik het enorm zielig vind dat ze er ziek van is en anderzijds moest ik gewoon even lekker huilen. Kleine draak is gisteren tot 22.00 uur aan het spoken geweest en ze ligt eigenlijk al de hele nacht tussenin te draaien en te kreunen. Heb amper geslapen. Ik ben blij dat ik vandaag samen met mijn moeder naar een naaiworkshop ga en heb mijn man succes gewenst 🙈 Vanavond knuffel ik onze dochter weer plat, maar mama heeft even behoefte aan dat dagje weg