Mag ik even eerlijk zijn?
Het is nu bijna 2 weken geleden dat ik beviel van Maud. Ik heb een super bevalling gehad en een fijne kraamweek. Maud doet het gelukkig ook goed.
Iedereen zegt dat ik vast en zeker op een roze wolk zit, gelukkig ben etc. Als ik dan eerlijk een antwoord geef, dam lijkt het wel alsof dat niet mag. Mag ik dus even eerlijk zijn?
Natuurlijk ben ik dolblij met Maud! Niet alleen met Maud, maar ook met mijn andere kinderen. Het voelt goed en compleet zo, maar ik vind de overgang van 1 naar 2 kinderen om voor te zorgen best groot! Dat heeft al voor best wat tranen gezorgd. Niet omdat ik het niet leuk vind, maar omdat ik het heftig vind en kapot ben.
Ik ben een peuter gewend die kan zeggen wat ze wil, het leuk vindt om mij te helpen en zich voor een groot deel zelfstandig aan kan kleden. Ineens is daar weer een klein meisje bij die ik moet leren kennen. Het is een buikslaper. Dat vond ik echt wel even spannend, maar ze is zo enorm sterk in haar nekje! Qua karakter lijkt ze op haar zus. Lief en tevreden, maar er zit ook een kop op en geduld hebben ze allebei niet (goh, ze lijken gelukkig maar een beetje op mama 😅). Overdag een heel tevreden meisje dat netjes om de 3-4 uur komt voor een voeding. Rond etenstijd begint de wakkere tijd en het clusteren. Precies zoals Nova dat deed. Bij Nova had ik verder niemand om voor te zorgen en had ik alle tijd. Nu heb ik nog een peuter die onder de douche moet en ook graag tijd met mama wil. Gelukkig helpt mijn man waar hij kan, maar we vinden het allebei best lastig. Logisch natuurlijk, want na nog geen 2 weken kun je niet compleet op elkaar ingespeeld zijn.
Dan is daar nog mijn lieve, slimme Nova. Ook zij moet enorm wennen. Alles is 'nee', huilen om niets. Als we vragen wat er is, dan kan ze ineens niet meer praten. Ook niet als we het proberen uit te vragen. Het is ook voor haar goed dat ze gewoon 3 dagen naar de opvang gaat. We merken dat ze dan veel minder vermoeid is na een dag. Ook het inslapen gaat dan 's avonds beter. Na een dag met zijn vieren, zijn we allemaal moe. Nova ligt dan nog heel lang te zingen in bed of de hele dag komt nog een keer voorbij. We proberen voor het slapen nog even de dag door te nemen of juist na het eten even naar buiten te gaan. Ik vind het moeilijk om een moment van rust in te plannen met Nova. Dat heeft zij, en dat hebben wij, eigenlijk wel nodig.
Het is natuurlijk niet alleen maar zwaar hier. Ik ben trots op mijn 2 prachtige meiden en op hun broers die over ons waken. Toen ik gisteren met Maud ging douchen heb ik zitten huilen van geluk. Ik geniet van het knuffelen en het snuffelen aan die haren die zo lekker ruiken. Mijn hart smelt als ik zie hoe lief Nova is voor haar kleine zusje. Dat ze Maud gerust probeert te stellen als ze huilt en lacht als Maud lacht. De ochtenden dat ik met een meisje op mijn borst lig, dat er een groter meisje tegen mij aan ligt en dan is daar ook nog mijn man die de beste vader is die ik kan wensen voor onze kinderen. Er is heel veel waar ik dankbaar voor ben. Mag ik even eerlijk zijn? Het is ook pittig.
reacties (20)