Vanavond de schrik van ons leven gehad. Maud is al een paar dagen niet in haar hum. Verkouden, wellicht tandjes. Ik wist het niet zo goed. Ze lag vanavond op bed en ze gilde het ineens uit. Ik ging kijken en vond haar in haar braaksel. Gelukkig slaapt ze altijd op haar buik! Ik ging vast uitkleden om met haar te gaan douchen en mijn man ging ondertussen Maud uitkleden. Ik hoorde hem zeggen dat ze gewoon steeds weer in slaap leek te vallen. Dat zat me niet lekker. Ze begon te rillen en te trillen. Snel samen onder de douche en toen had ik door dat het mis was. Ze ademde zo raar, viel telkens een soort van weg, blauwe lippen. Ik riep tegen mijn man dat hij 112 moest bellen. Intussen zei ik tegen Maud dat ze bij me moest blijven en vertelde ik haar hoe ontzettend veel ik van haar hou. Ik hield haar op haar kop en klopte op haar rug om haar te laten huilen. We kregen de opdracht om haar af te drogen en te temperaturen. 36.8. Dat is voor haar echt koud. We hebben haar lekker ingepakt en toen kwam ze een beetje bij. Inmiddels hoorden we sirenes en stopte de ambulance voor de deur. Ook nu viel Maud steeds een beetje weg, was ze suf en slap. Helemaal niet het alerte, sterke kind dat ik ken. Gelukkig was haar saturatie goed. Ik dacht misschien aan uitdroging, want ze drinkt veel te weinig. Omdat ze enorm bleek was en slap en suf bleef is ze meegenomen. Mijn man ging mee, want ik ben bekend met een angst- en paniekstoornis. Niet de juiste persoon voor Maud op dat moment.
reacties (23)