Koen* 6 jaar

Mijn lieve, lieve Koen,

Zes jaar geleden, op 19 november 2018 om 00.38 uur, werd jij 91 minuten na je broer geboren. Met spoed werd jij gehaald op de OK, omdat de placenta van je broer niet geboren wilde worden en ik enorm aan het bloeden was. Oma bleef bij je broer. Je broer die levend werd geboren en rustig op mijn borst overleed. Je vader ging met mij mee naar de OK en bleef bij mij tot ik onder narcose was. Hij was, buiten de gyneacoloog, de eerst die jou vasthield. Je was een kopie van je vader. Van je neusje tot aan je teentjes.

Door de spoed waarmee jij gehaald moest worden had je een deukje in je hoofd. Toen ik wakker werd zag ik als eerste dat toch wel forse deukje in je hoofd. Wat vond ik dat moeilijk! Mijn kereltje. Mijn kleine mannetje met zo'n deuk. Je was al koud toen ik je voor het eerst vasthield en ik schrok zo dat ik bijna flauwviel. Tot op de dag van vandaag voel ik mij schuldig. Schuldig dat ik het moeilijk vond om naar dat deukje in je hoofd te kijken. Schuldig omdat ik schrok dat je al zo koud was. Schuldig omdat jij niet meer levend ter wereld kon komen om rustig op mijn borst te overlijden. Ik blijf de 19e dan ook altijd moeilijker vinden dan de jaardag van je broer. Gelukkig heb ik je nog heel veel vast kunnen houden, je kunnen knuffelen, kunnen verzorgen en kunnen zeggen dat ik van je hou. Lieve Koen, ik hou zo ontzettend veel van jou! Ik had jou willen leren kennen. Je handje in de mijne willen voelen, je diep in je ogen aan willen kijken. Je handje zal ik nooit meer in de mijne voelen en je oogjes zijn nooit open geweest. Gelukkig zochten de handjes van jou en je broer elkaar wel op na jullie geboorte en overlijden. Dat is zo waardevol!

Je kleinste zusje lijkt zo ontzettend veel op jou! Een kopie van jou. Ik denk dat ik je via je zusje toch mag leren kennen. Wat zou je kattenkwaad uit hebben gehaald met je broer! Je zou goudeerlijk zijn, een enorm gevoel voor humor hebben met een ondeugende twinkeling in je ogen en een enorm sterke eigen wil.

Lieve Koen, wat heb ik gehuild vandaag. Niet alleen thuis, maar ook bij jullie graf. Ik heb geschreeuwd uit onmacht en verdriet. Na 6 jaar begin ik details te vergeten en ik kan jullie sinds een jaar niet meer ruiken. Dat doet pijn, zo ontzettend veel pijn.

Lieve mannen, we hopen dat jullie inderdaad bij oma zijn en worden omringd door muziek. Ondanks dat de lampen in de keuken gemaakt zijn, blijven ze knipperen. We weten dat jullie er zijn. In ons huis, in ons hoofd en in ons hart 💙💙