Opvoeden & zo

Even een ander blogje dan over de kinderen vandaag. Nu eens over opvoeden. Hoe sta ik er zelf in, hoe staan anderen erin. En hoe ga ik daarmee om?

Dat kwam de afgelopen dagen vooral naar boven in mijn gedachten. Afspreken met familie met neefjes/nichtjes, of vrienden/vriendinnen en hun kinderen.
We leren elkaar weer op een hele andere manier kennen; nu in een opvoedende rol. En daarin merk ik veel verschil. De ene vriendin is streng, de ander weer 'vrij'
zoals ze het zelf noemt. En hoe ben ik? Ik ben een mengelmoes, althans dat probeer ik altijd na te streven. Hoe ik dat nastreef ligt aan de situatie wat zich voordoet met mijn kinderen. Aan de hand van wat er gebeurt reageer ik. En zo doen de anderen dat ook met hun kinderen.  Om wat specifieker te zijn, want ik merk dat ik hierin mijn weg moet vinden en onzeker kan zijn: Bijvoorbeeld: de kinderen spelen. Het ene kind speelt met een bal, een ander kind wil ook met de bal spelen. Ze mopperen. Ene vriendin duikt er direct bovenop. Direct erop wijzend wat wel en niet mag.
Terwijl ik denk: eens kijken hoe de kinderen reageren(vrij). De ene keer lossen ze het onderling heel rustig op, en de andere keer moet je als ouder 'ingrijpen' (streng) om de boel de goede kant op te sturen, en de kinderen te leren wat wel en niet mag. Duidelijk zijn, want dat hebben ze nodig. Geboren als blank blad, en dus moeten er dingen geleerd worden. Maar op welke manier is dan de vraag. Hoe doen anderen het, en hoe vind ik dat. Zelfreflectie, om zo goed mogelijk mijn kind op te voeden. Niet te streng, ook niet te vrij. Balanceren in het midden, best lastig soms.

Over het algemeen weet ik goed wat ik ze wil leren, maar ook komt de onzekerheid soms langs. Wat goed is, want onzekerheid houdt je scherp. Erover nadenken is altijd goed.
Onzeker kan ik worden door situaties, waarin een ander kind precies hetzelfde doet als mijn kind. Maar het andere kind streng wordt toegesproken door de ouders met een 'als je niet luistert dan'..' , terwijl ik meer geloof in het zelf oplossende vermogen van kinderen, wat wel betekent dat het in de gaten gehouden moet worden om ze bij te sturen in wat wel en niet mag als dat nodig is. Maar soms is het ook niet nodig. En dan is er een hoop ruis om.... niets. In mijn ogen.
Maar dan komt mijn onzekere ik : had ik nu moeten ingrijpen? Omdat het andere kind wel 'op zijn kop' kreeg? Moet ik er anders over denken?   En dan kom ik weer terug bij het stukje dat erover nadenken altijd goed is. Mee te groeien en denken met mijn kind en een mening te vormen. Of te herzien.