`het is een faaaaaaaaaase`

Jaja die fases, sprongetjes, groeispurten. Geef het een naam. Die periodes met de grote H. Hangerig, huilerig, hongerig. Niets is goed, hij zit duidelijk zichzelf in de weg. Rode billen van de tandjes want net als zijn zus krijgt hij zijn hele gebit in een half jaar en dat valt niet mee. Zo was het de afgelopen 2 weken vooral s avonds, onze kleine knul wist geen raad met zichzelf. Om dan uiteindelijk zo vreselijk moe te zijn dat hij vanuit zitstand omvalt in zijn bedje en zo in slaap valt; uitgecheckt. Er kan een trein langs rousen maar dat zou hem niet wakker krijgen. Hij heeft het ook zo druk met de wereld in zich opnemen, de dikke knuffels en kussen ontvangen van zijn zus, maar ook ontdekken van zijn steeds groter wordende wereld en lopen, van de week stond hij een paar tellen los. En dat vraagt ook een hoop energie natuurlijk! Wat ben ik trots op die kleine spetter, onze grote lachebek want dat doet hij de hele dag en hij kletst al steeds duidelijker wat woordjes en hij slaapt en eet goed.

Zijn grote zus kletst ronduit hele zinnen en is ook een vrolijk en ondeugend meisje. Ze is ons steeds vaker aan het uitproberen tot hoever ze kan gaan. Ik vind dat wel mooi om te zien hoe zich dat ontwikkelt.. een mensje dat blanco geboren wordt en ja ; nu zijn wij toch echt aan de beurt om haar te leren wat wel en niet kan, normen en waarden. Een heerlijk meisje met een eigen willetje maar vooral heel blij en ze danst en zingt graag. Echt zoooo cute; haar door de babyfoon horen zingen.. 'amerika amerika...hop sa sa'  is het de afgelopen dagen vooral. Maar ook aan tafel als ze aan het stickeren is begint ze uit zichzelf te zingen. SMELT.

Ook zijn de kindjes helemaal eraan gewend dat ik regelmatig muziek maak (klarinet oefen). Meestal doe ik dat onder slaapjes maar ook weleens als ze aan tafel zitten te tekenen oid en dan luistert ze tussendoor. Laatst ging ze zelfs een stukje muziek neurieën wat ik net ervoor gespeeld had. Wauw!

Wat ook Wauw is zijn mijn wallen. Haha! Sinds de kinderen er zijn heb ik toch echt wel van die blauwige kringen onder mijn ogen. In de afgelopen vakantie kwam het besef ook keihard aan: ja het is héél hard werken met 2 van die kleine kruimels in huis, juist omdat ze zó klein zijn en dat vraagt een hoop energie. En werk. En huishouden. En daarnaast ook nog een leven als gewoon vrouw ipv mama/collega/partner. Maar die energie krijg ik ook weer terug als ik die toetjes aan tafel zie onder de spaghetti saus, of dat mijn man en ik in een deuk liggen om onze clowntjes. J.aco ziet er met zijn bonte hoofd en knieeën wel steeds meer als clowntje uit ;) Echt een jongen met blauwe plekken, hij probeert zich overal doorheen te wurmen en dan brult hij pas als het niet lukt/vastzit/ zeer doet. Hij piept niet zo snel en ontdekt heel beweeglijk de wereld. Zijn zus is daarin bedachtzamer en hij.. hij doet het gewoon. Zijn zus piept eigenlijk ook niet zo snel, die hebben we heel snel geleerd als ze viel bijv 'boem op de billen' , en 'boink' dat soort kreten en dan heel hard lachen. Maar ze kan wel lopen 'muppen' , echt zo meisjesachtig miepekonten! Maar ook weer zo zorgzaam, ze geeft haar broertje graag drinken. Ze zijn zo leuk en lief voor elkaar, en lopen keten ook als ze bijv allebei in een ledikant worden gezet. Springen, over elkaar heen kruipen en stoeien en lachen en gillen van het lachen. En dat maken die blauwige kringen onder mijn ogen meer dan goed :)