Spijt van naam kind

Misschien staat het al ergens maar wat is de naam van je ventje? Misschien kunnen we meedenken met een roepnaam die erop lijkt? Je mag het ook in een privébericht zetten als je dat fijn vindt.

Ik kan me voorstellen dat je hier verdrietig van wordt en je rot voelt. Maar ik denk ook dat je het gevoel van de naam wat meer los mag laten en je het inderdaad ligt aan dat je je nu niet zo gelukkig voelt, mede dankzij de depressie tijdens de zwangerschap.

Als de naam niet pestgevoelig is en je kind is er blij mee, dan is er naar mijn idee geen reden om de naam te veranderen. Namen zijn zo smaakgevoelig.. En ze hebben allemaal hun betere en minder goede kanten. Ik denk dat als je lekkerder in je vel zit, je de naam in de toekomst leuker gaat vinden!

Koppel jij de naam van je kind misschien aan de vervelende periode die je zelf hebt doorgemaakt? Door zijn naam wordt jij misschien geconfronteerd met die rottige periode en je daarom de naam liever niet meer hebt..

Mijn dochter is door mijn man en mijn vader aangegeven in het buitenland. Dit is niet goed gegaan, ze mist nu haar roepnaam in haar officiële namen. Ik had de roepnaam tussen haakjes geschreven, niet handig, maar ik was doodziek en kon niet goed denken. Soms baal ik, haar roepnaam is nu compleet anders dan haar officiële namen. Maar t is wat het is, er zit een verhaal achter en ik vind het de verandering niet waard. Inmiddels hoort dit bij haar, een aandenken aan haar ingewikkelde start en heb ik vrede ermee. Hoop dat jij dat ook gaat krijgen! Het is gelukkig een normale naam en dapper gekozen onder moeilijke omstandigheden.

Misschien dat het voor jou een soort van verwerkingsproces is nog omdat je die naam hebt gekozen toen je niet in je 'eigen' doen was. Je bent een sterke vrouw en de naam die je kindje heeft gekregen hoort nu bij je kind ongeacht in welke situatie. Geef hem een leuke koosnaam waar jij je prettig bij voelt .mijn broertje heeft al jaaaaaren een een koosnaam , dat wanneer ik zijn officiële roepnaam noem dat mijn kinderen en anderen vragen over wie ik het heb🤣 mijn broertje noemt zichzelf ook zoals z'n koosnaam behalve bij officiële gebeurtenissen .

Wij gebruiken allerlei koosnaampjes voor onze kinderen. (ondanks dat we gewoon nog blij zijn met hun "echte" namen) Zou je niet kunnen proberen of een koosnaam uiteindelijk aan je zoontje blijft plakken? dit is een stuk minder verwarrend en kan een natuurlijk proces zijn.

De naam heb je nu eenmaal gegeven dus vind niet dat je het probleem van je kind moet maken. Snap dat het vervelend is maar het gaat iets met je kind doen, moet je niet willen. Dus accepteren en verdragen en als het je leven beheerst hulp zoeken.

Hoe gaat het nu eigenlijk met je? Heb je het al een beetje kunnen laten bezinken allemaal?

Ik zou persoonlijk op deze leeftijd de naam van mijn kind absoluut niet meer wijzigen. Hoe leg je zoiets uit aan een kind zonder dat het hem iets doet?

Dat terzijde kan ik wel mijn ervaring met het wijzigen van een naam delen. We hebben onze zoon een naam vergelijkbaar met Sebastiaan gegeven. Zodra hij was geboren werden we links en rechts gefeliciteerd met de geboorte van onze zoon Bas, schijnbaar kon men zich niet voorstellen dat we een baby zo'n lange naam zouden geven. Hij werd al snel door iedereen Bas genoemd, behalve door ons thuis. Op 3-jarige leeftijd is hij een keer boos geworden op mijn moeder en heeft hij duidelijk gemaakt dat hij Sebastiaan heet, niet Bas. Hij wilde zelf niet bij de afkorting genoemd worden, nu op 9-jarige leeftijd nog steeds niet. Mijn schoonfamilie blijft het er na 6 jaar nog moeilijk mee hebben en noemt hem nog zeker de helft van de tijd Bas. Hou hier rekening mee, mocht je de naam van je zoon toch veranderen. Hij zal nog heel erg vaak bij zijn oude naam genoemd worden en hij is bovendien oud genoeg om hier zelf een mening over te hebben. Wat doe je als hij het helemaal niet wil of als je omgeving er niet in meegaat? Wie heeft het laatste woord?

Wat moeilijk, maar toch is mijn inziens de naam veranderen geen optie meer. Die last moet je zelf dragen of gaan verwerken met hulp, niet bij je kind leggen. Veel te verwarrend voor je kind en zijn omgeving. Sterkte!

Hoe moeilijk net nu ook is , een naams verandering op 4 jarige leeftijd zou k niet snel doen . Het kindje is eraan gewend en de omgeving en school ook.

Als je een naams verandering doet dan zou dat teveel impact hebben op je kindje denk ik zelf, want er zullen toch mensen of vriendjes zijn die hem bij zijn oude naam zal blijven noemen .

Probeer het te verwerken en een plaats te geven dat zou het beste zijn denk ik.

Desnoods een bijnaam voor hem ik roep mij kinderen ook meestal met de afkorting hihi .

En de jongste van mij noem de zussen ook anders omdat ze de n niet kan uitspreken en hun luisteren zowel na der eigen naam en naar de naam die hun zusje al een jaar zegt hihi waardoor zelfs sommige familie leden de afkorting gebruiken omdat ze het zo ook een leuke naam vinden hihi.


Maar is jou keus maar ik zou het persoonlijk niet doen en proberen een andere oplossing voor te vinden en het zelf proberen te accepteren dat hij nu eenmaal die naam heeft

Veel succes

Ik vind het schokkend dat je pas na 4,5 jaar jezelf bedenkt dat je hier wat mee moet. Dus ik vind dan ook niet dat je dit het probleem van je kind kan maken en nu nog zijn naam kan veranderen.

Ik was tijdens mijn eerste zwangerschap ook depressief en heb daarbij keuzes gemaakt die ik nu anders zou doen. Maar shit happens, kan ik nu niets meer aan veranderen en het leven gaat door. Ik vier de dagen dat ik me oké voel, dat ik oprecht kan genieten van mijn kinderen en dat het leven me toelacht. Dat mijn kind een naam heeft die ik nu niet zou kiezen? Lekker boeiend. Dat ik niet meer foto's heb van mijn overleden kindje? Niets meer aan te doen. Dat ik mijn tweeling niet samen op een foto heb? Ook niet meer te veranderen. Het is allemaal soms shit maar het is wat het is.

En nee, zo denken gaat niet vanzelf, dat is hard werken. Maar doe jezelf en je zoon een plezier en ga ermee aan de slag. Want blijkbaar heb je nog niet geleerd hoe je met deze situatie om moet gaan.

Sterkte!

Ik zou zijn naam zeker niet meer wijzigen, dat kan voor hem als afwijzing voelen.

Ik zou zelf voor verwerking gaan bij een goede hulpverlener waar je je gehoord voelt.

Sterkte!!

Zelf hulp zoeken om hier overheen te komen. Dit is echt geen normale reactie, tenminste niet als er geen heel ernstige gebeurtenis aan die naam gekoppeld is (bijvoorbeeld: je oom heet zo en die heeft inmiddels vijf mensen vermoord) of je zoon er enorm mee gepest wordt of zo.

Er zal hier heus iets diepers achter liggen waar bijvoorbeeld een POH-GGZ je mee kan helpen, als je hier dagelijks om huilt!

Edit; zie idd depressie. Dan zeker! Het veranderen in een totaal andere naam is op deze leeftijd echt geen reeele optie meer en daar ga je heel vreemd op aangekeken worden, laat staan de verwarring bij je zoon.

Hey lieve Wind,

Wat een heftige reacties zitten er tussen, ik hoop dat je daar boven kunt staan. Je loopt hiermee rond en je onderzoekt wat je kan met dit lastige gevoel. Daar is echt niks mis mee. Je gooit het eerst eens open, zonder ondoordacht je gevoel hierin te volgen. Ik denk dat je daarmee al een belangrijke stap hebt genomen om dit te kunnen verwerken.

Er staan ook al hele mooie reacties tussen. :D Goed om daar iets mee te doen.

Als je er na 4,5 jaar nog last van hebt dan is het wegstoppen van dit gevoel (omdat het nu eenmaal not done is om de naam van je kind op deze leeftijd te veranderen) niet de oplossing. Ik herken ook wat je zegt. Mijn zoon is net 5 en heb vanaf dag 1 getwijfeld over zijn naam. Het paste niet bij een baby of peuter, nu hij ouder wordt vind ik het beter klinken. Al had ik hem nooit meer die naam gegeven, als ik het over kon doen (het was ook onze 4e keus qua jongensnaam). Het is een rotgevoel, ik weet het, maar hij is erg blij met z’n naam. Ik kort het vaak af maar dat vind hij zelf vervelend, dan geeft hij aan dat ik zijn volledige naam uit moet spreken. Laat staan als we hem op deze leeftijd nog een andere naam zou geven.

Mijn tante (nu in de 60) is het overkomen. Mijn oma vond de naam Marijke niet meer leuk en besloot haar naam te veranderen in Monique toen zij 4 was. Daar heeft ze het nu nog over. Het heeft haar eigenwaarde zo’n deuk gegeven. Het verschilt natuurlijk per persoon wat de consequenties van een naamswijziging zouden zijn, maar ik zou het risico niet durven lopen. Het maakt een kind onzeker over zijn eigen identiteit.

Goed dat je aan de slag bent gegaan met de verwerking van je depressie. Een heel dappere keus en pijnlijk proces omdat er weer veel bovenkomt van dat gevoel van toen. Door dit aan te gaan, gaan dingen een plekje krijgen en kom je er sterker uit. Succes !

Mijn vader’s naam is veranderd toen hij 4 was. Niet zijn officiële naam, maar wel zijn roepnaam. Ik ga zijn echte naam hier niet zeggen, maar vergelijkbaar: Als zijn officiële naam Rudolfus was, dan heette hij tot zijn 4e Rudolf, en daarna Dolfje (later Dolf). Mijn oma bracht mijn vader naar bed en zei: “Luister Rudolf, vanaf morgen heet je geen Rudolf meer, maar Dolfje.” Volgens de verhalen accepteerde mijn vader het gelaten, maar toen hij de volgende avond in bed werd gestopt, keek hij zijn moeder woedend aan en vroeg boos: “En hoe heet ik nou morgen?!”

Volgens de verhalen vond mijn vader het niet leuk, maar het wende snel genoeg

Ik zou in gesprek gaan met een deskundige om samen te onderzoeken waar jouw vervelende gevoel om die naam aan vast hangt. Ik zou eerst onderzoeken of je daar nog iets in kan helen of begrijpen, voordat je overgaat tot naamsverandering.

Wat mij zou interesseren om eens uit te zoeken voor jezelf:

- Zit het hem erin dat hij deze naam heeft? (Vind je de naam stom?)

of

- Zit het hem erin dat je hem geen mooie, geweldige, hartstikke leuke naam hebt gegeven? (Vind je dat je niet je best hebt gedaan om de mooiste, leukste, gaafste, best passende naam te zoeken?)

In het laatste geval zou je hem wellicht een tweede naam bij zijn huidige voornaam kunnen geven.

Ik ben niet per definitie tegen een voornaamswijziging, maar ik zou het wel zorgvuldig doen (alle alternatieven onderzoeken).

Onderzoek met professionele hulp wat zwaarder weegt: Een identitieitscrisis bij je kind, of het rotgevoel dat jij krijgt als je zijn naam zegt? Want dat voelen kinderen haarfijn aan en dat is ook niet goed voor je zoon. Daar kan hij ook een negatief zelfbeeld van krijgen. Hij gaat toch voelen dat je iets aan hem niet leuk vindt. En zo lang hij niet weet dat dit om zijn naam gaat, zal hij onbewust denken dat er iets aan hem is dat jij niet leuk vind. Dat is op de lange termijn zo schadelijk voor een kind, dat ik dan bijna de voorkeur zou geven aan een geleidelijke/gedeeltelijke naamswijziging.

Ik zou het dan wel in kleine stapjes doen. Een tijdje beide namen naast/door elkaar gebruiken; de huidige naam behouden als deel van de nieuwe naam (bv als tweede naam), en je kind inspraak geven welke van de twee namen hij wil gebruiken deze week of dag. Misschien duurt het een half jaar voor de nieuwe naam ‘eigen’ begint te voelen voor je zoon. Laat maar gewoon gebeuren. Maak het speels, de ene dag gebruik jij de nieuwe naam, de andere keer papa. Of gebruik de nieuwe naam eerst vooral als een koosnaampje. Dus als je hem knuffelt of iets liefs tegen hem zegt. Zo wordt de nieuwe naam geleidelijk een ‘nickname’ (bijnaam) en van daar uit steeds meer een eigen naam. Neem daar lang de tijd voor,

Maar goed, stap 1 blijft voor mij ‘met een psycholoog ontdekken waar dit vervelende gevoel voor jou aan hangt’.

Wat moedig dat je dit bespreekbaar durft te maken, en wat lastig dat je je zo voelt!

Ik heb dit in begin heel erg gehad dat ik naam van mijn dochter niet mooi vond ze werd heel vaak aangekeken op jongen. Maar nu ben ik er wel aan gewend en dit hoort echt nu bij haar en haar karakter etc nu zou ik nooit meer willen veranderen.

Ik zou zelf nu zijn naam niet meer gaan veranderen omdat hij toch ook al naar bassischool gaat en toch proberen zijn naam kan accepteren en ook het een beetje positief kan zien niet alleen negatief.

Ik zou zelf de naam niet meer veranderen, nu hij al op school zit. Ik denk ook niet dat het jouw probleem wegneemt. Want dan is straks die nieuwe naam ook een ding, de naam die er is omdat die eerste niet goed was. Die lading hangt nu sowieso aan zijn naam. Het gaat denk ik eerder om dat jij nog een plekje moet vinden voor die gevoelens van toen, dan om zijn naam waar je die gevoelens nu aan hebt gelinkt. Bovendien is de naam nu van hem, hij ís die naam nu, dus het is niet meer iets dat je besluit zoals bij het kiezen voor de geboorte.

Misschien kun je met hulp (therapie/psycholoog oid) voor elkaar krijgen dat je zijn naam niet meer linkt aan die nare periode of aan hoe jij toen was, maar echt alleen aan je kind en hoe die nu is.

Misschien kun je ook een koosnaam introduceren, een afgeleide of afkorting van de naam? Of gewoon iets anders. Dan blijft hij gewoon zijn naam houden maar kun jij net wat anders zeggen. Ik ken bijvoorbeeld een Annemiek die Puk genoemd werd thuis, een Charlotte die de eerste 10 jaar Lotje heette en een Dimitri die Dino genoemd werd. Of zeg gewoon boef ofzo.

Als het geen gekke naam is niet meer veranderen. Misschien hulp zoeken voor dingen die je misschien nog niet hebt verwerkt. ❤️

Kun je hem geen onofficiële 2e naam geven? Mijn dochter heeft dat bij zichzelf gedaan, zij heet nu zogezegd [naam] Kiki [achternaam]. 😄

Vraag eens aan je zoon hoe hij zou willen heten als hij het zelf had mogen kiezen. Misschien heeft hij wel een leuk idee. En als hij zegt dat hij wil heten zoals je hem hebt genoemd, dan weet je dat je toendertijd de juiste keuze hebt gemaakt.

In mijn optiek kun je het niet maken je kind van 4.5 jaar een andere roepnaam te geven. Het is inmiddels onderdeel van hun eigen identiteit. Als ik tegen onze zoon zeg: 'Ben jij onze draak?', dan hoor ik direct: 'Nee mamaaa, ik ben -naam-.'

Ik adviseer je echt op zoek te gaan naar andere manieren om dit gevoel te verwerken. Het is uiteindelijk jouw probleem, maak er niet het zijne van. Dat is niet fair! Hij is nog maar een kleuter en zal er niets van begrijpen.

Ik herken je verhaal. Is het misschien ook zo dat het beeld van het type kind dat je bij de naam had bedacht, niet matcht met hoe hij nu is? Ik had bij mijn zwangerschap bij de naam alleen een baby en volwassene voorgesteld en door de depressie vast gehouden aan een bepaald beeld bij die naam. Nu het ander is, is het geprojecteerde beeld ook niet meer kloppend en heeft het tijd nodig om dat plaatje aan te passen? Hier is het goed gekomen en tegen de tijd dat ze 6 waren, was ik bij allemaal weer tevreden over de naam.

Of heb je in je hoofd al een nieuwe naam bedacht die hem beter past? Het hielp mij omdat ik daar juist ook niet uit kwam

Ik zou niet de naam van mijn kind op 4,5 jarige leeftijd nog veranderen. De naam is nu al te veel onderdeel van zijn IK, vind ik.

Heel vervelend voor jou maar het probleem ligt bij jou en niet bij hem. Als je het gaat veranderen dat zou hij ineens moeten gaan wennen aan een andere naam. Daarbij zou dat het echt het allemaal oplossen denk je?

Wat als je over een tijdje dan toch ook weer spijt krijgt dat je zijn naam hebt aangepast?

Zoals al eerder benoemd zou EMDR een goede optie zijn.

Zelf hebben wij de keuze gemaakt om ons zoontje zijn tweede naam als roepnaam te doen. Met als reden dat deze voor de omgeving gangbaarder is dan zijn eerste naam. Achteraf denk ik wel ach die eerste naam had ook prima geweest, mensen leren/wennen er vanzelf aan. Als hij die eerste naam zelf als roepnaam wilt gaan gebruiken prima, alleen zal ik het nu zelf niet meer doen.

Ik heb een zoon van 4,5 jaar. Op die leeftijd kan je ze echt geen andere naam meer geven. Het is geen baby meer van een half jaar.

Ik zal echt hulp zoeken voor jezelf om hier mee om te gaan, en niet je zoon met dit probleem opzadelen. Het zal ook helpen als je man gewoon zal zeggen dat je een beetje aan het overdrijven bent ipv hier in mee gaan.

Mogen wij weten wat de naam is? Misschien helpen positieve reacties van mensen hier ook wel om het beter te accepteren

Ik zou psychische hulp zoeken om zijn naam te accepteren.

Maar als het een associatie met de depressie geeft is dan wellicht EMDR nog een optie?


Verder hele dikke knuffel ❤️

Wat naar dat je je zo voelt...

Wat vind je omgeving van de naam van je kindje, dus de vader, opa/oma, vrienden?

Ieder mens maakt keuzes waar je achteraf spijt van hebt en dat slijt op den duur. Terwijl bij jou het verdriet alleen maar toeneemt. Wat maakt dat je spijt hebt van de naam, hoe komt het dat je het niet kunt afsluiten? Als daar een soort trauma achter zit, los je dat niet op door de naam te veranderen.

Ik zou dus een afspraak maken bij de huisarts. Zolang niet duidelijk is wat er écht aan de hand is, is een voornaamwijziging een hele grote stap (gevoelsmatig want je kind heet al ruim 4 jaar zo, en juridisch ivm de eisen aan voornaamwijziging).

Wat vindt je man er van?

Ik zou eens kijken waarom je de naam zo vreselijk vindt. Is het een gekke naam? Of wordt hij er mee gepest?

Is het jouw associatie met de depressie? Dan zou je misschien daar aan moeten werken middels therapie.

Heb je eventueel een 2e naam waar je de roepnaam van kunt maken?

Ik zou zelf een officiële naamswijziging niet snel doen op 4-jarige leeftijd

Wat ik zou doen? Ik zou een beetje volwassen gaan worden, gaan omdenken. En erover praten met mensen om me heen. Daarna zou ik mezelf dwingen het te laten rusten. Het vreet nutteloos je energie.

Roept het herinneringen bij je op aan je depressie?

Wat is de betekenis van de naam? Misschien als je het opzoekt en je ziet dat het iets moois is, dat het dan beter gaat voelen.

Als het iets slechts betekent, zou ik het veranderen.

Je kind is de naam ook al gewend, dus je kunt je er misschien beter overheen zetten. Er zijn mensen die met ergere namen rondlopen waarschijnlijk. Tenzij je kind het zelf ook geen leuke naam vind. Vraag het hem eens.

Je hebt ook mensen met mooie namen, die geen leuke mensen zijn, moet je maar denken.