Mijn ziekenhuis (stort)bevalling

Hoi allemaal,
2,5 weken geleden ben ik bevallen van onze prachtige dochter! Oh wat zijn we blij met haar en wat doet ze het goed bij ons thuis. Nu de kraamweek voorbij is leek het me een goed idee om mijn bevallingsverhaal hier te delen met jullie.
Het begon met dat ik me de laatste tijd anders voelde. Ik was niet ziek, had geen pijn, maar voelde me raar, alsof alles in slowmotion ging. Bovendien had ik wat kriebel aan mijn handen en voeten. Op donderdag had ik een check bij de verloskundige, daar was alles goed, maar toen ik zei dat ik jeuk had, vond ze dat toch wel reden om te laten controleren in het ziekenhuis. Ik kon dezelfde middag terecht en het bleek zwangerschapscholestase te zijn: de galblaas deed zijn werk niet meer goed waardoor afvalstoffen zich ophoopten in mijn lichaam. De waardes waren al zo hoog dat het beter zou zijn als de baby zou worden geboren met 37 weken, dat was maandag al!
Die maandag meldden we ons netjes op de afgesproken tijd voor de ballon inleiding. Na de ctg bracht de gynaecoloog de ballonkatheter in. Het deed niet echt pijn maar was wel oncomfortabel. Sowieso vreemd om gepenetreerd te worden door een vreemde haha. Daarna werd nog eens goed uitgelegd wat er ging gebeuren en mochten we nog even gaan rondlopen voordat we naar bed zouden gaan. Tijdens ons wandelingetje door het ziekenhuis kreeg ik toch een partij heftige weeën, ik moest me echt even goed vasthouden en met alle macht de weeën opvangen. Ik dacht dit wordt een lange zware nacht! Gelukkig zakten de weeën weer weg, kon ik lekker nog even douchen, hebben mijn man en ik nog een serietje gekeken en zijn we in bed gekropen. Ik had last van wat menstruatie achtige krampen, maar heb prima kunnen slapen.
Om een uurtje of 4 snachts werd ik wakker en zat mijn pyjama en ondergoed onder het bloederige slijm. Ik was ervan geschrokken en drukte op de alarmknop. Gelukkig zei de verpleegkundige dat dit waarschijnlijk de slijmprop was met een beetje bloed, maar dat ik me geen zorgen hoefde te maken. De weeën werden daarna wel wat sterker en ik kon niet echt meer slapen. Ik ging naar de wc en toen ik een beetje aan het slangetje voelde kwam de ballon naar buiten. Goed nieuws! Dan kon de bevalling morgen waarschijnlijk gewoon doorgaan!
De volgende ochtend kwam de verloskundige mijn ontsluiting checken. Die was netjes 3 tot 4 cm dus werden mijn vliezen gebroken met een soort haaknaald. Ze verzekerde me dat er geen zenuwen inzitten, dus dat het geen pijn doet. Dat deed het ook niet, maar bij het eruit halen van de haaknaald bleef ie haken in mijn schaamlip.. auwts! Toen de vliezen gebroken waren om 7:45 begon ik weer krampen te krijgen. Ik mocht door naar de verloskamer waar ik werd aangesloten op een infuus met weeënopwekkers. Al vrij snel werden de krampen intenser en regelmatiger. de verpleegkundige kwam nog 2 keer binnen om de dosering omhoog te doen. Ze zei dat als ik 3 weeën per 10 minuten had, ik goed op weg was, maar zodra ze de kamer uit liep zat ik al op 5 weeën per 10 minuten, en ze deden echt heel veel pijn. Ik dacht als dit nog de hele dag gaat duren weet ik niet of ik het wel ga volhouden, misschien moet ik toch maar eens om pijnstillers vragen. Maar eerst maar eens naar de wc , ik moest poepen. Ik wist wel dat het gevaarlijk kon zijn om te moeten poepen tijdens een bevalling, maar omdat iedereen had gezegd dat het bij de eerste wel niet zo'n vaart zou lopen, dacht ik dat dit nog wel even kon. Het was toen kwart voor 11
Op de wc begon ik me toch een partij te persen, ik kon gewoon niet meer stoppen! Ik riep dat mijn man nu op het knopje moest drukken, want volgens mij ging er iets niet goed! En mijn moeder moest snel gebeld worden want die zou als kraamzorg assisteren bij de bevalling. Intussen had ik ongeveer elke minuut een perswee. Ik was met mijn man teruggestompeld naar bed en was het flink aan het uitschreeuwen.
Toen de verpleegkundige binnenkwam ging ze meteen over in een hoge versnelling. Ze zei tegen me dat ik het niet hoefde tegen te houden en vooral doen wat het lichaam me ingaf. Ze ging als een malle dingen klaarzetten en de verloskundige bellen. Die kwam niet meteen dus belde ze opnieuw: je moet NU komen want als dit niet is wat ik denk dat het is eet ik mijn schoen op. Tussen de persweeën door had ik amper 10 seconden de tijd om op adem te komen voordat de volgende zich weer aandiende. De verpleegkundige zei dat ik moest proberen minder geluid te maken, zodat de energie naar beneden werd geperst en niet naar boven. Om 2 minuten voor 11 kwamen de verloskundige en een leerling binnen. Die gingen meteen in de houding staan, en pakten nog snel mijn bevalplan erbij. Daar was weinig van terecht gekomen: ik wilde weeën opvangen onder de douche, verschillende houdingen uitproberen en persen op de baarkruk. Daar was geen tijd meer voor en ik had er ook helemaal geen behoefte meer aan. Mijn man zou ons kind aanpakken dus de verloskundige riep: als je haar wil aanpakken moet je nu komen! Hij stond naast me en het waren maar 2 stappen, maar onze baby was al in de handen van de verloskundige. Hij heeft haar dus aangepakt van de verloskundige en op mijn buik gelegd. Dit was 1 minuut over 11.
Wat was ze mooi! En wat was ze klein! Ik was meteen verliefd. Toen kwam mijn moeder binnen, die heeft meteen wat fotos gemaakt. De placenta werd geboren en toen heb ik al het medisch personeel de kamer uitgestuurd. Ik wilde nu even met de kersverse papa en oma genieten van dit moment en beseffen wat er nu allemaal was gebeurt. Het was een prachtig gouden uur, en mijn moeder heeft me geholpen om haar meteen aan te leggen. Ze ging meteen zuigen aan mijn borst! Zo wonderlijk!
Na anderhalf uur was de verloskundige nog niet terug dus toen is mijn man haar maar gaan halen: Hallo, kan iemand mijn vrouw komen hechten? Die vraag hadden ze nog niet vaak gehoord haha maar ze kwam meteen mee.
Het hechten was geen pretje. De leerling ging mij hechten maar omdat er in korte tijd zoveel druk op was komen te staan was mijn vagina helemaal opgezwollen en zaten er dikke spataderen. Ze duwde en trok en het deed heel veel pijn en het duurde heel lang. Op een gegeven moment zei de verloskundige: ik ga het toch even opnieuw doen en ze trok alle hechtingen er weer uit! Auw! Toen ze bij het laatste scheurtje was aangekomen was de verdoving (die naar mijn idee niet zoveel deed) helemaal uitgewerkt en voelde ik alles.
Ondertussen was mijn man de navelstreng aan het doorknippen. Daarna kon ze worden gewogen. 2445 gram. Wat een mini! Dat was zelfs voor de 37 weken te klein. Daarom wilde de arts dat ze nog een nachtje in het ziekenhuis bleef ter controle.
Gelukkig mochten we de volgende dag naar huis en hebben we een heerlijke kraamtijd gehad met mijn moeder als kraamverzorgende.