Hoopvol
Een positieve zwangerschapstest op Moederdag. Hoe mooi kan het zijn.
Zeer behoudend maar stiekem in de wolken met het ontzettende fijne nieuws.
De eerste keer zwanger na het overlijden van ons lieve meisje Teuntje. We zijn al een jaar bezig met een nieuwe zwangerschap. We hebben een half jaar onze prioriteit gegeven aan het verlies van onze kleine meid en het herstel van mijn lichaam. Daarna groen licht gekregen van het ziekenhuis en nu al meer dan een jaar aan het proberen.
Tot afgelopen Moederdag. Je kan je onze blijdschap vast wel voorstellen. De angst sloeg ook direct toe, dat geef ik eerlijk toe maar hoop op een kindje voerde de boventoon.
Op hemelvaart word ik wakker en ik vloei. Mijn hart staat stil.
Wat moet ik doen? Mijn man is al werken, dat gaat hier op hemelvaart gewoon door.
Ik red me wel. Ben pas 5,5 week dus nog maar zo pril. Het vloeien zal dan wel meevallen.
Heel de ochtend heb ik me zeer kranig gedragen. Ik was samen met Nina thuis, die had nog lekker vakantie. Na de lunch gaan we samen koekjes bakken. Met dat we zo bezig zijn voel ik langzaam de paniek opkomen. Ik ben ook wat heftiger gaan vloeien en ik zie mezelf in de keuken staan met alleen mijn kleine meisje die van niks weet.
Ineens besef ik de ernst van de situatie “Ik heb een miskraam”.
Ik ga op de grond in de bijkeuken zitten en bel de gynaecoloog. Hij hoort mijn paniek en vond het geen verstandig idee dat ik alleen thuis ben met de kleine. Ik moet direct langskomen.
Ik bel René en breng Nina naar de buurvrouw. Die ziet meteen dat het foute boel is, neemt Nina van mij over en zet haar aan tafel bij de andere kinderen. Ik hou van mijn buurvrouw.
Samen met René rij ik naar het ziekenhuis waar we even moeten wachten op de triage.
In de kamer schuin van ons ligt een vrouw hoogzwanger aan de CTG. Ik hoor het hartje van het kindje. Jemig wat doet dat toch weer zeer. Ik voel mijn hart en maag samenkrimpen.
We mogen binnen komen van de Gyn en hij doet een inwendige echo. Door het vele vloeien en de lege baarmoeder heeft hij geen goed nieuws.
Ik moet nog even bloed laten prikken voor HCG en lekker naar huis gaan. René blijft bij me. Ook hij is heel verdrietig en teleurgesteld.
’s Avonds belt de Gyn op met de uitslagen van het bloed. Er zit zo weinig HCG in mijn bloed dat het hem verbaasd dat ik een positieve zwangerschapstest heb gehad. Geloof me, ik heb 5 keer getest met 3 verschillende testen. Zelfs de test voor moeders voor moeders had een streepje.
Nina ligt ’s avonds op bed en René en ik zitten buiten beduusd op de bank. Mijn god, je leven staat weer helemaal op z’n kop. Nu hebben we toch wel even een pauze verdiend? Krijgen we de wind weer een keertje mee? Ik denk aan mijn grote meid boven op bed, mijn lieve kleine meisje tussen de sterretjes, mijn geweldige lieve man, mijn super ouders en fantastische vrienden en weet dat ik de wind allang in de rug heb. Ik moet gewoon wat harder fietsen dan andere maar we redden het wel.
reacties (0)