Wensen

Het is een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven.Ik volg al jullie verhalen en geef ook reacties maar een eigen blog is er de laatste tijd niet van gekomen.

Met de verjaardag en sterfdag van Teuntje zijn we naar Texel gegaan. Een paar daagjes ertussenuit. We hadden een fijn hotel en hebben hele leuke dingen gedaan. Ook het weer was super. We hebben onze jongste dochter flink in het zonnetje gezet en zij ons ook.

Ik vond het dit jaar veel heftiger dan vorig jaar. Of het nou kwam omdat ik zwanger ben of omdat het gewoon te maken heeft met de tijd…ik weet het niet. Het verdriet was zo heftig. Ik miste haar vreselijk dat weekend. Zij had er gewoon bij moeten zijn ….. in het zonnetje op het strand.

We hebben hele mooie ballonnen opgelaten en Nina had er mooie tekeningen bijgemaakt. Die Waddeneilanden zijn toch apart en geven mij rust. Die zee en dat overzichtelijke van zo’n eiland. We hebben echt een heel fijn weekend gehad maar op de terugweg werd het me gewoon teveel. Ik heb vanaf het aanmeren van de boot tot aan Breda gehuild.

De dagen erna was ik helemaal op.. zo vreselijk heftig. Ik ben blij dat ik er doorheen ben.

Mijn man en Nina zijn veel rustiger op dit gebied. Veel stabieler.Gelukkig laten wij elkaar met rust in onze emoties en mag ieder het beleven zoals hij/zij het wil. Geen verplichtingen, geen moeten maar doen wat jezelf denkt dat het beste is voor jou.

Een paar dagen later zit je bij de gynaecoloog voor de uitslagen van de 12 weken echo. Gelukkig alles helemaal in orde. Kleine Krisje ziet er perfect uit en groeit goed.

Gedurende deze zwangerschap heb ik erg last van hartkloppingen. Op de gekste momenten begint mijn hart ineens als een razende tekeer te gaan. De gynaecoloog vond het toch verstandig om een afspraak te maken met de cardioloog. Ik heb een hartecho gehad en een hartkastje (holter) voor een dag of drie om mijn hart te controleren. Inderdaad was er vreemde activiteit te zien maar niks afwijkends of ernstigs. De Cardioloog vond dat ik mijn energie beter moest verdelen en dat ik de stress die met deze zwangerschap gepaard gaat niet moest onderschatten.

In overleg met mijn nieuwe gynaecoloog dokter Knol (mijn lieve dokter Berger gaat met pensioen) meer rust nemen.

Dit betekent dat ik stop met de wellness maar dat de webwinkel gewoon doorgaat. Doordat de massages stoppen heb ik veel tijd over waardoor ik mijn vaste werk op maandag en woensdag over meer dagen kan verdelen. Mijn baas vond dit een prima idee en ik mag zelfs thuis werken. Wat een lieve baas heb ik toch. Hij wilde een computer voor mij kopen en een telefoon zodat ik vanaf thuis gebruik kan maken van ons bedrijfsnetwerk en gewoon met klanten kan telefoneren. Ik heb een prima computer staan dus daar kunnen de mensen van de ICT de software op aansluiten en bellen doe ik wel via skype. Ik moet ook een beetje op de eurie letten want ik werk in de bouw en daar gaat het niet zo best. Ik wil mijn baas niet op kosten jagen. Dus qua werk is alles ook geregeld.

Ik kom ook nog eens in de zoveel tijd bij de verloskundige. Eigenlijk niet nodig omdat ik al een gynaecoloog heb maar een verloskundige is toch anders. En ik heb een goede band met haar dus ik vind het erg fijn dat ik langs mag komen voor de koetjes en vooral het kalfje.

Volgende week heb ik de 20 weken echo in het ziekenhuis maar van de verloskundige heb ik een echo “cadeau” gekregen en die heb ik gisteren gehad. Gewoon een leuke echo bij de echopraktijk. De verloskundige had al de echoscopiste telefonisch ingelicht over mijn achtergrond dus die was helemaal op de hoogte.

René, Nina en ik moesten er om 10.30 zijn. Lichtelijk nerveus mochten we plaatsnemen. Ik heb gevraagd aan de echoscopiste of ze het geslacht van de baby, als ze het kon zien, eerst aan Nina wilde vertellen. Leek ons wel leuk dat Nina het ook als eerste zou weten. Iets speciaals voor haar. Nina had ’s ochtends al op subtiele manier tegen mij gezegd dat als het een jongentje zou zijn dat zij dan wel “net als of” blij zou zijn. Dus je begrijpt Nina’s voorkeur.

Voor ons van groot belang of Krisje in orde was. De echoscopiste heeft alles goed nagekeken en heel veel tijd besteed om het uit te leggen aan Nina. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het voor mij en René ook geen kwaad kon hoor om die echobeelden wat te verduidelijken. Ze heet niet alles gedaan zoals je bij een 20 weken echo krijgt maar die krijg ik toch volgende week dus dat was niet nodig. Maar ze heeft alle belangrijke dingen nagekeken en het geslacht van kleine Krisje. Krisje is helemaal in orde en zit qua groei goed. Wat een opluchting en rust.

Nu lag Krisje een beetje in een kuise positie maar na 3 keer kijken had de echoscopiste toch een groot vermoeden. Zachtjes in Nina’s oor gefluisterd en die rende meteen naar René om het grote nieuws in zijn oor te fluisteren. Daarna liep ze naar mij om met een grote glimlach en ondeugende blik te zeggen: “Tegen jou vertel ik het niet!!!”

Gelukkig kon ze het geheimpje niet langer dan 5 seconde bewaren en vertelde ze dat kleine Krisje een meisje is.

Wat een heerlijk idee, een derde dochter. Zou het komen omdat ik vegetarisch ben? Al die dochters ??

Zoals jullie kunnen lezen loopt de zwangerschap dus voorspoedig. Beter kan ik het niet wensen.

De angst is alleen nog steeds aanwezig. De angst om elk moment dood neer te vallen. Ik vind het moeilijk om die angst te controleren. Vandaar zo nu en dan de zeer hinderlijke paniekaanvallen en vreemde hartkloppingen. Via de verloskundige ben ik in contact gekomen met een hypnotherapeut. We hebben nu een plan opgesteld om die laatste 19 weken zo rustig mogelijk door te komen. Een roze wolk moet ik niet vanuit gaan en angstvrij zal het niet gaan worden. Maar we gaan proberen om het wel controleerbaar te houden.

Gelukkig kan ik wel van kleine Krisje genieten. ’s Avonds als ik in bed lig (rond een uur of 21.00) kan ik wegdromen bij de kleine trapjes en kriebeltjes. Wat een heerlijk gevoel is dat toch. Ook heb ik alle babyspullen tevoorschijn gehaald en uitgestald. Daar ga ik zo nu en dan lekker tussenzitten.

De zwangerschap ervaar ik als een klein drama maar mijn kleine meid is zo vreselijk welkom. De liefde die ik nu ervaar is er echt niet minder om en mijn wens om straks weer een klein schreeuwend meisje in mijn armen te hebben is nog nooit zo groot geweest.