Hoe om te gaan met ontactische, botte, pijnlijke reacties uit omgeving op misgelopen zwangerschap

Hi allemaal,
Tot groot verdriet van mijn man en mij is onze zwangerschap onlangs volledig misgelopen
Er bleek sprake te zijn van een ernstige chromosoomafwijking (trisomie 18). We hebben de (zeer gewenste) zwangerschap met veel pijn in ons hart moeten afbreken.
Na een intens verdrietige periode, ervaar ik nog meer pijn door hoe ontactisch en ongelukkig sommige mensen hiermee omgaan.

Pijnlijke opmerkingen dat ik ten minste zwanger kan worden, dat het allemaal wel goed komt (alsof mijn verdriet en onzekerheid er niet mogen zijn) of dat ik moet kijken wat ik wel heb, doen veel pijn.
We staan nu met lege handen, met een vurige kinderwens. Dat doet immens veel pijn, iedere dag weer. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. En dan ook nog al die ontactische opmerkingen erbij.. Mensen hebben echt geen idee en bezorgen me hiermee nog meer pijn dan ik al had, maar
ik klap dicht, dus ik confronteer die persoon er niet mee. Het ergste vind ik nog een vriendin die me onlangs vertelde dat zij wel zwanger is. Bij haar gaat alles goed. Het is fijn voor haar, maar de manier wáárop ze t vertelde, doet me echt verdriet. Qua timing had ik liever dat ze even had gewacht, ik zat middenin de rouw, maar ok. Maar ze vertelde t middenin een druk restaurant, en ik kon dus mijn verdriet niet verbergen. Ze noemde wel 6 keer hoe blij ze ermee was. En gezien haar man nooit kinderen wilde, maar hij nu toch ook om is, was ze supertrots. Dat snap ik echt wel, maar om nu steeds te zeggen hoe blij ze is terwijl ik mijn verdriet nauwelijks kwijt kon... dat stak me nogal... Dit omdat het voor mij heel confronterend en pijnlijk is..
En bij haar was het in 3 of 4 rondes al raak, terwijl wij 15 maanden bezig zijn geweest en het zo vreselijk misging. Dat is de natuur, dat weet ik! Misschien is het voor mij beetje frustratie. Alles lijkt haar aan te waaien vaak, en bij mij gaan dingen vaak zo moeizaam. Bij haar alles wel goed, een droomzwangerschap, riep ze steeds. het is fijn voor haar, en ik heb haar uiteraard gefeliciteerd, maar t voelt wel pijnlijk aan. Is het nu nodig voor haar om voortdurend over haar geluk te praten en mijn verdriet steeds weg te wuiven? Mag mijn verdriet er niet zijn? Ik heb maandenlang boven de wc gehangen en het is hartstikke misgegaan. Dat wist zij ook. Is het echt nodig dat ze dan continue vertelt wat een makkelijke zwangerschap ze heeft!? Pardon, ik heb 5 weken geleden onze lieve foetus in de tuin begraven! Waar is de ruimte voor mij?.Na haar nieuws heb ik een enorme terugval gehad. Ik heb daarna ruim 5 weken helemaal niets van haar vernomen. Niet even hoe t met mij was, niets! Daar heb ik haar toen een bericht over gestuurd, over dat ik het moeilijk vond
dat ze niets liet horen. Toen kreeg ik terug dat ze in haar 'zwangerschapsblijdschap' zat en mijn verdriet was vergeten. Deze opmerking was een dolk in mijn hart. Hoe kon ze zo egoïstisch zijn en mijn verdriet totaal vergeten??? 5 weken geleden heb ik haar huilend verteld hoe vreselijk zwaar me dit alles viel en hoeveel pijn ik leed!! Het maakt me heel verdrietig maar ook erg boos. Mocht t andersom zijn, zou ik echt veel meer rekening met haar houden.

Wat vinden jullie hiervan? Hebben jullie tips hoe ik hiermee moet omgaan? Ik voel me zo alleen hierin en word soms wanhopig van dit soort egoistische reacties.
Alvast bedankt voor t meedenken! Gezien ik tijdelijk in t buitenland woon, kan ik niet terugvallen op mijn moeder nu. , Xx Anja