Ik voel me waardeloos

Ik zou totaal gelukkig moeten zijn, heb twee prachtige kinderen. Mijn oudste zorgt voor veel trotse momenten al is ze nu ook lekker aan het peuterpuberen en mijn jongste groeit super goed en laat een goede ontwikkeling zien maar ik heb gedachten die echt niet kunnen.

Ik worstel er nu al twee weken mee en heb het nog niemand verteld maar ik kan elk moment in janken uitbarsten ben snel geïrriteerd ook naar mijn partner en naar mijn kids. Soms vind ik me zelf te hardhandig naar mijn kids. Pak mijn jongste net wat minder voorzichtig op als dat zou mOeten gooi hem nog net niet in zijn wieg. Daar voel ik me dan weer extra schuldig over en wordt ik weer boos op mezelf.

Mijn dochtertje is laatste dagen weer van het slaan en heb haar gewoon zij het met maar 2 vingers een tik terug gegeven op haar been. Kon wel janken om mezelf.

Ik kan mijn zoontje gewoon laten huilen en het doet me in eerste instantie niets. Alleen omdat ik gefrustreerd raak van zijn. Huiltje ga ik hem dan halen.

Voel me echt zo'n slechte moeder op het moment wil beter doen voor ze maar het lukt me gewoon niet. Ondertussen hou ik voor iedereen de schijn op terwijl ik van binnen aan het instorten ben. Mijn ouders zijn 5 weken naar het buitenland en wilde hun tijd daar niet vergallen dus heb ook niets tegen mijn mama gezegd al is daar mijn band heel hecht mee. Maar ze zouden ervoor terug komen en dan zou ik me daar weer schuldig om voelen.

Mijn partner lijkt er zelf ook door heen te zitten en heeft het veel te druk op zijn werk dat ik het ook niet bij hem durf neer te leggen, bang dat de neerwaartse spiraal dan nog groter wordt.

Mijn huisje is een bende zelfs als ik alleen thuis ben zonder kids omdat ze naar het kdv zijn en ik nog geen opdracht heb doe ik bijna niets kan me er niet toe zetten. Doe eigenlijk helemaal niets zit voor me uit te staren heb tv aanstaan en krijg amper iets van mee.

Er zijn best momenten dat ik wel geniet en ben ook wel blij met mijn gezinnetje maar geniet er niet zo van als ik zou willen en ben niet zo geduldig als ik zou moeten en kunnen zijn.

311 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • mups

    Och meid lees het nu pas...

    Dikke knuffel iig ga even je bericht van vandaag lezen

  • mama-in-juli

    Hey meis, zit niet heel veel meer op bb en allemaal ongelezen berichten maar deze viel me toch wel op.. Wat ontzettend goed van je dat je het hebt opgeschreven en is helemaal niet erg !! Hoef weinig meer toe te voegen wat hier onder verteld is maar wil nog wel even zeggen dat je het hartstikke goed doet !! Kwa kids hebben we 2 van de zelfde leeftijd en het is gewoon hartstikke zwaar en je bent een top mama !! Vooral blijven praten en van je af schrijven .. dikke knuffel !! Het komt allemaal goed !! Xxx Janine

  • mam26

    he meis.....wat ontzettend knap van je, dat je het hier op hebt geschreven!!!
    en eigenlijk heb ik niets er aan toe te voegen, wat de rest ook al zegt!
    en je bent al stappen aan het ondernemen! en dat is heel goed!!
    wil je nog wel even een hele dikke knuf geven en zeggen dat je een top mama bent! al ervaar je dat zelf misschien even niet zo....
    poeh, ik vind het soms al zwaar met die puberpeuter meneer sem.....en dan denk ik...als daar nu nog een kleintj bij zal zijn...
    maar idd...lucht je hart ook lekker bij ons! wij zijn er ook voor je!
    xxxxxxxxxx

  • brammama

    Ben het met iedereen eens, zo knap dat je het van je af gaat schrijven, inderdaad STAP 1 heb je gezet!
    Hele dikke knuffel en mocht ik iets voor je kunnen doen, zeggen!! x

  • Femke70

    ik vind het helemaal niet zo raar dat je er even helemaal doorheen zit.
    Er wordt van je verwacht dat je dolgelukkig bent met 2 prachtige kindertjes terwijl ook iedereen weet dat het ontzettend zwaar kan zijn de eerste jaren. Er heerst nogal een taboe op om uit te spreken dat het niet altijd leuk is een puberende gillende dreumes die aandacht vraagt en een huilend klein babytje die tegelijkertijd je aandacht opeist. En dan heb ik het nog niet over slaaptekort etc. Ik vind het goed dat je het hier opschrijft want ik weet zeker dat heel veel vrouwen dit herkennen. Hou je haaks.. het komt goed.

  • liessiebee

    Weinig meer toe te voegen aan wat de rest al schrijft, maar wel een heeeeeeele dikke knuffel en goed dat je actie hebt / gaat ondernemen. Als ik/we op t forum iets voor je kunnen doen, dan graag hè?!!!

  • mama-c

    Lieverd, heel goed dat je het op schrijft! Trots op je! Ga naar de huisarts, die kan je verder helpen en er toch met hubbie over praten meis. Kijk of je ook even wat leuks voor jezelf kunt doen, shoppen kapper of iets en naar de huisarts. Heel veel sterkte!

  • sansan12

    Oh lieverd toch.. Ik heb zoveel bewondering voor je, wat jij allemaal voor elkaar maakt. Maar volgens mij ben jij er ook eentje die door gaat. En door blijft gaan. Je bent een ontzettend goede moeder geen twijfel over mogelijk en ik vind het heel knap dat je hier het hoge woord er uit gooit en ook bij je vriendinnen hebt aan geklopt. Ik kan niet anders zeggen dan wat de rest al zegt en wat je dus ook gaat doen: naar de huisarts er mee. Hoe moeilijk het ook is om hulp te accepteren. Je moet het niet alleen (willen) doen. Verder wil ik no wel tegen je zeggen: hou voor ons niet de schijn op meis. We volgen je al weken en weten als geen ander hoe het moederschap in elkaar zit. Ook al zit er wat internetkabel tussen, bij ons kan je ook je hart luchten hoor!!
    Heel veel sterkte meis en een ontzettend dikke knuffel!! X

  • annie82

    Bedankt allemaal. Heb het zojuist besproken met mijn beste vriendinnen idd had ik al besloten maandag naar min huisarts te granen om een dubbelconsult te vragen zodat ik echt ff mijn verhaal kan doen. Mijn vriendin past vanavond even op de jongste zodat ik met hubbie kan praten.
    Daarnaast ga ik definitief nu stoppen met de BVwant dat kost me ook gewoon te veel energie. Was al in hoeveelheid aan het afbouwen combi met KV nu ga ik ook in frequentie afbouwen.

  • rijor

    Wat vreselijk voor je,maar knap dat je het wel zelf inziet.
    Ik denk dat je maandag je huisarts moet bellen en alles uit gaat leggen.
    Zij weten er meer van als wij en hij kan je echt wel helpen......
    Toen mijn jongste een jaar was stortte ik ook in.Eigenlijk vanaf dat hij geboren was zat ik al niet lekker in mn vel,maar ging maar door tot ik dus instortte en een paniekaanval had.Gelijk de volgende dag naar de dokter gegaan en hulp gekregen.Ik slik daarom nu nog wel antidepressiva,maar ik voel me tenminste weer goed.Tuurlijk heb ik wel eens een dopje,maar dat heeft iedereen.Over 10 weken ben ik uitegerekend van ons derde kindje,maar ik weet nu al dat ik mij niet weer zal voelen als na de bevallig van de tweede,ik sta nu een stuk sterker.
    Ik hoop dat je snel geholpen word en ook je snel weer beter zult voelen.
    Heel veel sterkte,meid!

  • molletjedude

    he meis wat naar,maar wat de andere ook al zeggen,ga naar de huisarts!en bespreek het ook met hubbie je bent zeker niet alleen en je doet het zo goed!en wij zijn er ook voor je

  • frederiekje

    Wat goed dat je dit durft op te schrijven. Wat moeilijk moet dat zijn geweest. Dit is de eerste stap om t niet meer alleen te hoeven doen. Want je bent niet alleen, samen ben je ouders, samen zijn jullie n gezin, samen zijn jullie een familie. Zie dit als een eerste stap om onder woorden te brengen, nu ga je het verder uitbreiden. Vertel het aan je man, schrijf hem een brief als dat makkelijker is. Spreek met jezelf af dat hè dir weekend met iemand er over gaat praten, waar je veel vertrouwen in hebt. Vriendin? Zus? Broer? Tante? Oom? Ouders? Buren? Na het weekend ga je samen iets doen, naar de huisarts? Of verloskundige?
    Kop op mama! Jij kunt dit. Veel geluk.

  • Mamajoe

    Lieverd wat vreselijk goed van je om het zo op te schrijven!! Je bent echt niet de enige die zich zo voelt en je bent echt een super moeder!! Je wilt het allemaal zo goed doen en dan opknip ellende op je werk. Het is ook zwaar! Ga naar de huis arts en kies even voor jezelf meis!! Hele dikke knuffel en ik leef met je mee! Voor je het weet ben je weer je heerlijke vrolijke enthousiaste zelf!

  • ive

    Lieverd ga alsjeblieft even naar de huisarts...je hoeft dit niet alleen te doen..ik herken veel van wat je schrijft, die gevoelens had ik ook heel erg na de geboorte van Vince...later zij mijn moeder dat ze me soms niet eens alleen durfde te laten...heb wel veel steun aan haar gehad..misschien toch je ouders en man inlichten want zij willen je vast helpen! Heel veel sterkte en ik ben trots op je! Je bent een supermama xxx

  • yola

    Hey meis!
    Ik raad je aan om maandag even naar de huisarts te gaan. Goed dat je het van je afschrijft en het erkent, maar je hebt hier wel hulp bij nodig. En bespreek het ook met hubbie.
    Sterkte!

  • mommy2be19

    meid dit klinkt een beetje als een postnatale depressie, ga maandag even naar je huis arts en vraag hem om hulp want dit gaat zo niet goed! sterkte met alles