Wat kan een dag lang duren....

Hey meiden!

Even snel een blogje typen, moet dit even kwijt.... Gisteren was mijn eerste werkdag na thuis te hebben gezeten vanaf kort voor de kerst. Het was lekker om weer te gaan werken, vond het leuk en de meisjes waren gewoon bij mijn moeder dus dat vond ik niet erg.

Na de middag had ik het wel gehad hoor...had lang genoeg geduurd dat ik ze niet gezien had. Maar ik moest de dag toch volmaken. Uiteindelijk een heel voldaan gevoel, doodmoe, snel meisjes halen en dan thuis aan de slag.

Maar vandaag brak de dag aan dat ze voor het eerst echt naar het kdv moesten. Heb geprobeerd er niet teveel aan te denken maar vanochtend was het dan zover. We zaten al om 4.30 uur beneden met de flesjes want ze hadden enorme honger op dit stomme tijdstip haha. Fay was weer het snelst en kon daarna meteen weer het bedje in want die slaapt meteen weer. Lynn zat bij mijn vriend voor de fles, haar heb ik overgenomen en ben met haar en de fles in bed gaan liggen zodat vriendlief zich klaar kon maken om te gaan werken om 6 uur.

Uiteindelijk zijn we met z'n drietjes in slaap gevallen en kreeg ik om 7 uur een smsje met "succes vandaag met het wegbrengen van jullie schatjes" ....brrrr. Ik moest me haasten. Wat is dat verschrikkelijk om je kindjes wakker te moeten maken, ik doe dat namelijk nooit! Gelukkig stond alles klaar dus kon rustig vertrekken naar het kdv. Geen tijd gehad om erover na te denken, dat was wel goed. Maar toen ik de auto stopte voor de deur en alles moest pakken, kwamen de tranen... Even tranen weggeveegd, diep ingeademd en naar binnen.

De meisjes begonnen meteen te lachen naar de leidster zo van " heej jou ken ik nog" haha. Dat is wel fijn om te zien. Fay heb ik zelf meteen in bedje gelegd en Lynn zat bij de leidster op de arm. Gauw naar buiten dacht ik nog, kort verteld hoelaat de fles enzo en snel naar de auto. Ik ging zitten, deur achter me dicht, telefoon gepakt en m'n moeder gebeld. BRULLEN...bahbahbah! Wat is dat erg zeg, ik mis ze verschrikkelijk!

Moet nu nog een uurtje werken en dan mag ik ze gaan halen... Mijn vriend komt er ook heen en we kunnen allebei niet wachten. Hij heeft vanmiddag erheen gebeld om te vragen hoe het ging en gelukkig ging alles goed. Durfde zelf niet zo goed te bellen...ik dacht straks hoor ik toevallig net m'n meisje huilen en ben ik hartstikke overstuur.

Kan niet anders zeggen dan dat ik er versteld van sta hoeveel kinderen met je doen. Tuurlijk weet je van tevoren dat je veel van je kindjes gaat houden maar het gevoel wat die twee engeltjes mij geven is onbeschrijflijk... Het haalt gevoelens bij me naar boven die ik nooit heb gekend! En straks als ik die twee snuitjes weer zie, ze naar me lachen dan voel ik warmte en geluk. Heeeeeeerlijk! Wat ben ik toch rijk...dat besef ik iedere keer maar weer al te goed.

Nog 1 dagje werken morgen, dan mogen ze lekker naar oma toe en heb ik ook weer wat meer rust. Toch kijk ik de werkdagen om nu om bij m'n meisjes te zijn, niet dat mijn werk niet leuk is maar het missen is toch erg.

Sorry dat ik dit even van me af moest spuien...ik zie dat het nu wel meteen een paar minuutjes later is haha.

Liefs