Is het gek?

Bijna 37 weken alweer... en zoals je kunt lezen aan mijn vorige blogs al een tijdje met de heftige voorweeën en helse indalingsweeeën bezig. Wat uiteindelijk niks zegt over de vermoedelijke bevaldag! Ik ben o zo benieuwd naar deze kleine man! Altijd al een rustige geweest in mama's buik, met een aantal keer drukke ochtenden of drukke nachten.

Nu ik dus al nauwelijks kan lopen/staan in mijn eigen thuis, moet ik als ik ergens heen ga 1 of 2 paracetemol nemen van de vk, anders kan ik dus weer op het punt komen dat ik op een gegeven moment niet meer verder kan lopen.

Tegenwoordig heeft iedereen een rijbewijs en een auto, wij niet, manlief fietst naar werk en ook ik fiets en loop naar mijn afspraken! Nu met deze klachten, ben ik nog bereid te gaan waar ik moet gaan, al wel met de fiets en half lopen, aangezien alles niet makkelijk gaat, maar ik vind dat geen probleem hoor... als ik maar op tijd vertrek, want zo snel ben ik niet meer.

Nou maken manlief en moeder zich zorgen. 'Blijf maar thuis', nee zeg ik is niet zo heel ver (8 minuten fietsen). Krijg ik telkens de vraag of het wel gaat lukken, jawel zeg ik als ik maar rustig aan doe. En ineens appt mijn moeder mij 'ik kom er aan, ik wil niet dat je gaat fietsen/lopen' waarvoor ze toch bijna een uur moet rijden om mij op te halen! :o en ik had nog gezegd dat het met paracetemol wel gaat lukken, geen probleem! Nee, ze appt me als ze er bijna is!

Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar ze komt echt. Die gekke lieve moeder van mij.......

Maar is het dan echt zo gek dat ik nu nog alles fietsend/lopend doe?!