Bevallingsverhaal!

Het vervolg van mijn vorige blog 'De dag voor de bevalling'...

Zaterdag 21 december 2013
08.00 ik moest weer naar de verloskamers (geen idee dat ik nooit meer zou terugkregen naar deze kamer.)
08.30 de ballonkatheter was in de middag ingebracht, dus het was eigenlijk te vroeg om te checken of het zijn werk had gedaan. Na overleg besloot ze toch even te kijken. Ik zag haar denken tijdens het toucheren en toen zei ze dat ze de ballon eruit moest halen, want die zat in de weg. Ik dacht dat het was mislukt! en vreesde dat alles weer opnieuw gedaan moest worden, maar al gauw ging ze opnieuw toucheren en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Mijn vliezen werden gelijk gebroken! Wat een apart gevoel, dat warme water!

09.40 een uur aan de CTG
10.04 ik krijg een infuus met weeënopwekkers; mijn eigen weeën waren nog niet sterk genoeg
14.00 4 uurtjes later... ik was uitgeput, ik kreeg bijna geen pauze's tussen de weeën, het ging zo hard en het voelde alsof ik ging flauwvallen. Ademhalen begon moeilijk te worden en het voelde alsof mijn rug ging breken!!!! (rug en buik weeën). Ik werd ingewendig onderzocht en... ik was nog maar 1 cm verder!! Ik had nu dus nog maar 3 cm. Ik hield het niet meer en de verloskundige zag het. Ik vroeg om pijnstilling en ze bood mij een ruggenprik aan.

15.30 anderhalf uur later pff.. kwam dan eindelijk de anesthesist (schrijf je dat zo?)...; het was een nare gevoel, maar deed geen pijn. Jammer genoeg kon ik nu niet meer op mijn yogabal zitten, wat ik in het begin wel deed. Nu zat ik vast aan het bed. Infuus aan het arm, draadje uit me * wat aan het hoofdje van de baby zat, ruggenprikinfuus, bloeddrukband om de arm die om de minuut automatisch werd gecheckt en dan nog een blaaskatheter, het inbrengen van die katheter deed gelukkig ook geen pijn.

20.00 4 en half uur later. Ik had gelukkig wat kunnen slapen want de ruggenprik deed goed zijn werk, tot nu toe. Want ineens kreeg ik weer buikpijn. De weeën begonnen er nu doorheen te komen! En ook nog alleen aan het linkerkant van mijn lichaam!! Dit deed verrekte pijn zeg... wat een hel!!!! Ik werd opnieuw inwendig onderzocht en nu had ik 5 cm ontsluiting! Potverdorie dacht ik, dit schiet niet op. Ik was al 11 en half uur bezig.

De anesthesist kwam en die vulde mijn ruggenprik bij, maar hij kon niet garanderen dat dit zou werken. Een ruggenprik betekent ook niet dat je pijnloos bevalt, want je moet alles voelen om te kunnen persen.

20.30 Helaas, het hielp voor geen meter! En ik voelde alles weer en lag daar zo vast op het bed. Op dit moment voelde ik ook wat druk beneden en had het gevoel alsof er iets tussen mijn benen zat. Ik liet mijn moeder zelfs nog even kijken... haha. Op een gegeven moment kon ik niet meer en zei dat hij er nu wel uit moest! Mijn moeder riep de verloskundige.

Ik werd opnieuw onderzocht en was binnen een half uur van 5 naar 10 cm ontsluiting gegaan. Wauw, eindelijk! Wat een opluchting. De ruggenprik en weeënopwekkers werden gelijk stopgezet, want het werkte niet meer en ik had eindelijk 10 cm ontlsuiting. Bij elke wee mocht ik een beetje meedrukken, want het lag nog een beetje diep en ondertussen werd alles klaargemaakt.

21.15 toen kwam het meest fijne, bijzondere en meest ontspannende deel van de bevalling. Ik mocht gaan persen! ik was rustig en kalm en tijden het persen heb ik alleen mijn ogen dicht gehad. Ik concentreerde mij op de stemmen om mij heen en mijn ademhaling.

De eerste paar keer persen drukte ik zo hard als ik kon, ik had nog niet echt door hoe dit moest. En toen, toen kwam het, de oerkracht! Wauw!!!! Ik had het ontdekt en dit voelde zo bijzonder en apart.

Ik deed het super goed en maakte geen enkel geluid. Toen ze zeiden dat het nu een beetje branderig aanvoelde (waarschijnlijk stond het hoofd) vond ik dit helemaal niet pijnlijk. Op een gegeven moment moest ik gaan puffen, toen werd er ineens geduwd en getrokken, dat was een akelig gevoel. Ik hoorde de verloskundige zeggen 'ik dacht al dat ik iets voelde!'. Het boeide me op dat moment niet, ik wou hem graag zien! Bleek ons kindje samen met zijn handje bij zijn hoofd door het geboortekanaal te komen. (wel grappig, want op de echo foto's had hij ook altijd zijn handje bij zijn hoofdje).

De opa's stonden op de gang en vroegen zich af of er nog iets gebeurde (tijdens de onsluitingsweeën hoorde ze mij pijn hebben, maar nu hoorde ze niks meer, alleen maar stilte). En uit het niets hoorde ze ineens een baby huilen...

21.55 na 3 kwartier persen was hij dan eindelijk geboren. Onze Djelano, 50 cm lang en 3255 gram.

Kijk eens zei de verloskundige en ik deed mijn ogen open. Daar werd hij omhoog gehouden en op mijn buik gelegd. Hij huilde direct en had zijn grote wijze oogjes open naar mij gericht. Waaaaaaaaaauw!!! Zo bijzonder! Hij is prachtig!! Dit is echt een wonder, onze wonder, onze zoon! Hij is geboren!!

Ik heb weinig bloed verloren, ben niet inknipt en ook niet uitgescheurd. Ik kreeg enkel een knoophechting in mijn rechterschaamlip, omdat baby met zijn handje bij zn hoofdje op de wereld kwam, maar daar heb ik gelukkig helemaal niet last van gehad of iets van gemerkt. Het hechten vond ik ook eng, gelukkig werd ik verdoofd en voelde het minste!

Het was een lange bevalling, maar zeker te doen en dit heb ik zo ongelovelijk bijzonder ervaren, ik zou het zo nog een keer over kunnen doen! Maar nu, zijn we samen aan het genieten van onze wondertje! (Foto op mijn profiel pagina, alleen voor vrienden)