7 weken gelukkiger dan ooit

Inmiddels mag ik al 7 weken genieten van ons meisje en ik vind het geweldig. De kraamweek was een grote roze wolk, met ontbijtjes op bed en hele dagen alleen maar kijken en knuffelen met het mooiste op deze wereld. Ze doet het erg goed en heeft een enorme bolle toet. Ook kan ze poepen als een malle, soms wel 4 of 5 poepluiers op een dag hihi. Ze is een tevreden meisje en als ze huilt is het vaak ook met een reden. Ze slaapt sinds 2 dagen zelfs al in dr eigen kamertje en dat gaat heel goed. Ze lijkt het een fijn kamertje te vinden en slaapt nu ook overdag beter, alsof het notabene haar meer rust geeft om niet meer bij ons te liggen hihi. Ze is al meer dan 5,5 kilo en krijgt eind deze week voor het eerst haar inenting.

2 weken geleden heb ik een borstontsteking gehad en dat vond ik behoorlijk pittig. 39 graden koorts, rillen en koud hebben niet te geloven, zeker een week herstel was nodig en toen voelde ik me nog een vaatdoek. Mn meisje kreeg last van haar darmen door de antibiotica(2 dagen huilen aan 1 stuk door, snapte er niks van) maar door het geven van een flesvoeding was ze weer vrolijk en rustig. Gelukkig heb ik doormiddel van kolven mn borstvoeding opgang weten te houden en ben ik na de kuur daar weer op over gestapt. Helaas is mn vriend vanaf de derde dag dat ze geboren is als erg druk met zn werk en is geregeld 2-3 nachten van huis. Dit was behoorlijk zwaar voor me, zeker tijdens de borstontsteking. Gelukkig heeft mn moeder geholpen, maar ze woont verweg, dus lastig is het wel. Ook is het best lastig om een goede balans te vinden in huis als je partner zoveel weg is in een zo'n belangrijke tijd. Gelukkig lijkt ook dat nu te lukken!

Nu voel ik me weer goed en heb ik de smaak te pakken. Ze begint beter te slapen s nachts en het veel alleen doen, begint normaler te worden. Al merk ik wel dat ik haar nu bijna aan niemand toevertrouw, eigenlijk alleen mijn moeder. Vind het lastig dat ik mn vriend toch niet helemaal vertrouw met haar en dat terwijl hij het zo goed doet. Ik denk dat het te maken heeft dat ik continue alle zorg over haar heb. Tweede week van november ga ik een nachtje alleen weg met vriendinnen en zal ik toch echt de zorg moeten overdragen aan manlief. Zie er nu al als een berg tegenop, maar denk dat ik het echt moet doen! Ook hij moet het papa-zijn kunnen ervaren, zonder mijn continue aanwezigheid, maar och, och wat ben ik blij als het erop zit hihi.

Nou ja als dat de grootste zorgen zijn, kan ik alleen maar zeggen, alles gaat hier goed!

Wat heb ik hier lang over gedroomd en wat is het nog mooier dan ik ooit had kunnen hopen!!