Jerzy zijn geboorteverhaal

Maandagochtend 10 oktober sta ik om half 6 naast m`n bed. Ik wordt vandaag ingeleid vanwege zware bekkeninstabiliteit. Ik heb amper geslapen en toch ben ik klaarwakker (adrenaline giert door m`n lijf).
Ik ga douchen en maak me op...Alsof dat iets gaat uitmaken als ik de hele

dag weeën heb gehad.

Maar goed ik wil toch een beetje leuk op de foto..(de waterproof mascara van Lancome is NIET bevallingsproof)

M`n schoonmoeder is er om half 7 om op Joëly te passen en wij vertrekken

met z`n 2en naar het Flevoziekenhuis in Almere. We melden ons en we

mogen doorlopen naar kamer 10..Vond het wel grappig..kamer 10 op 10-10

en bedacht hoe leuk het wel niet zou zijn om om 10 uur te bevallen.


We gaan beginnen, ik trek m`n bevallingsshirt aan en klim op het uiterst comfortabele spiksplinternieuwe bevallingsbed. NOT!

Dit bed is getest door kleine chineesjes, want serieus voor een gezonde hollandse meid van 1.80 is dit bed niet bedoeld.
Ik wordt aangesloten op het CTG apparaat en het duurt 3 kwartier

voordat de verpleegster Conny weer terug komt. Zij prikt het infuus,

sluit me aan op een zoutwateroplossing en gaat weer weg...wij wachten en

wachten maar...KOM OP, ik wil weeën!

Om 9 uur komt dan eindelijk de verloskundige. Ellen. Ik vertel haar dat

het mij wel heel leuk lijkt om zelf de baby aan te pakken. Ik had dat op

tv gezien en het leek me wel een leuke ervaring. Ze zegt dat we dat

gaan proberen. Spannend!
Ellen gaat kijken hoeveel ontsluiting ik al heb. Het is al 1 hele cm. Ze

gaat proberen de vliezen te breken. Ze poert en poert, maar het lukt

niet. Ze zegt `Dan probeer ik de elektrode wel door de vliezen heen op

z`n hoofdje te bevestigen.` Ik lig daar nog steeds met m`n benen in de lucht en verstand op 0 de pijn weg te zuchten. (ze heeft nog steeds d`r
vingers in m`n baarmoedermond)

Poging 1. Lijkt een eeuwigheid te durenen mislukt.
Ze vraagt aan Conny de verpleegster een nieuw elektrode

draadje.
Poging 2. Slaagt (zegt ze). Alleen is er op de monitor geen

hartslag te zien. `Dat ligt aan de sticker op je been.` zegt ze.
Conny trekt de sticker eraf en schuurt (letterlijk) m`n bovenbeen een beetje

op. Nieuwe sticker er op, nu moet hij het doen! Maar je voelt het

aankomen. Dat kreng deed het niet. `Het ligt vast aan de kabel.` Conny

wordt erop uitgestuurd een nieuwe kabel te halen. Die zijn allemaal

bezet! Dan maar zonder en ik moet weer die buikband om. Het interesseert

me geen moer.
Ik wil weeënopwekkers!

Hartslag van de baby wordt gemeten, ik krijg weeënopwekkers.

Ondertussen is het al 10 uur!!! En bij poging 2 zijn van al dat gepoer wel m`n vliezen gebroken.

De weeën komen langzaam op gang. Het is relatief makkelijk weg te puffen.

Om een uur of 11 komt Ellen weer terug dat ze toch nog wil proberen een

elektrode op het hoofd van de baby te bevestigen. Ik heb verder niks te

willen want de veiligheid staat voorop maar je begrijpt dat ik het niet

zo zag zitten. Maar goed ik ga weer met m`n benen de lucht in en zet me

schrap.

Poging 3....Mislukt

Poging 4....Mislukt.. Ze vraagt aan Conny nog een draadje en Conny kat

`Denk je dat we hier een hele voorraad hebben liggen?` Conny gaat een

draadje halen. Ondertussen lig ik met helse pijnen op dat klotebed!
De tranen stromen nu werkelijk over m`n wangen van de pijn, onmacht en

kwaadheid. Ik concentreer me op de pijn en probeer me zo goed mogelijk

te ontspannen.

Poging 5...Mislukt ook!! Dit alles heeft 15 minuten geduurd!

Uiteindelijk zegt ze `Ik ga Karin bellen of zij het wil doen..` Ik lig

daar te schokken en te janken op dat bed van de pijn die ik net gehad

heb en hoooooop dat Karin het wel lukt.
Ellen zegt nog `Het ligt niet aan jou hoor, maar aan mij.` Ja duuuuuh!!!
Blijkt ze een verloskundige in opleiding te zijn!

Karin komt binnen en ik weer ze ontspannen als ik maar kon.
Karin is welgeteld een halve minuut bezig geweest en alles werkt zoals het hoort!

Had Karin effe eerder gebeld! Wat een kuttenkop die Ellen. `Je mag best

boos op me zijn.` zegt ze. `Ik heb wel wat anders aan m`n hoofd dan

boos te zijn op jou!` kat ik.
`Ik wil die morfinepomp!` zeg ik dwingend.

Nou, dat moest ze eerst overleggen met Karin. Conny reageert direct

`Geef haar die pomp ze heeft net genoeg doorstaan!`

Ik heb m`n pomp...owwww wat voelt dat lekker! Ik voel ook m`n bekken

niet meer. Wat heerlijk. De weeën volgen elkaar nu wat sneller op maar

het is nog steeds goed te doen. Kom op, ik wil werken, ik wil echte

weeën. Ik hang ongeveer op 5 cm en het schiet voor mijn gevoel niet op

met die halfzachte weeën. Of zou ik al stoned geweest zijn dat ik dat

dacht?

Om 2 uur komt Ellen even kijken en ik vraag of die pomp met

weeenopwekkers niet omhoog kan. Ze moet weer overleggen met Karin maar

het mag. De pomp wordt op 10 gezet en ik voel meteen verschil.
De weeën
worden heftiger!!

Ik keer volledig in mezelf, de drukknop voor m`n pomp is het enige waar ik oog voor heb.

Ik kijk op de klok en zie dat het 15.10 is en ik denk nog `nu was m`n

dochter al geboren. Meteen daaropvolgend krijg ik een giga perswee. Ik

lig op m`n zij en zeg tegen Ron `druk maar op de bel want hij komt er NU

aan!` Hij drukt op de bel. Ik krijg weer een wee en voel de baby

zakken! Hij zit halverwege, ik voel het koppie al en hij zakt weer

terug! Ik raak lichtelijk in paniek en blijf op m`n knop drukken, maar

de pijn is te heftig...de pomp verlicht niet meer. De tijd verstrijkt,

er zijn 20 minuten voorbij en NIEMAND komt kijken!!
Ron besluit om dan
maar iemand te gaan halen.

`NEE! LAAT ME NIET ALLEEN!!` Ik heb hem nodig om in te knijpen, om te zeggen dat ik blijf ademen!
Hij gaat toch.

Ik krijg weer een wee en roep om Ron, maar hij is er niet!

Hij rent de gang door om iemand te vinden...bij het koffiekamertje

aangekomen zitten daar 6 verloskundigen en verpleegsters KOFFIE te

drinken! `Kan er godverdomme iemand komen helpen?!` tettert hij en rent

weer terug naar mij!

Daar komt Ellen op haar dooie gemak mijn kamer binnen. `Zo zullen we

eens kijken hoeveel ontsluiting je hebt?` Ik roep `Niks ervan! hij komt

er nu aan!` ze gelooft me niet en zegt dan gaan we eerst even Conny

bellen. Ik roep `We doen het wel zonder Conny!` Maar naar mij wordt niet

geluisterd. Conny is snel ter plaatse. Ellen vraagt of ik op m`n rug

wil gaan liggen. Ik kan niet zonder hulp draaien omdat mijn linkerbeen

het niet meer `doet`. Ron helpt me met draaien en tijdens het draaien

krijg ik een perswee. `Stop!` roep ik. Ron stopt en ik hang in zijn

armen die wee weg te werken. `Schiet is op`. Krijg ik te horen van

Ellen. Ik kan nu haar bloed wel drinken! Uiteindelijk lig ik op m`n rug.

Ik durf m`n benen niet te spreiden omdat ik zoveel pijn aan m`n bekken

heb. Ellen spreekt me op zachte toon toe...ik hoor niet meer wat ze

zegt.
Conny neemt het over en verheft haar stem en zegt luid en

duidelijk wat ze van me verwacht. Haar hoor ik wel!

Ik spreid m`n benen en meteen komt er een wee. `Hoofd op je borst en

pers mee!` Ik luister naar Conny en pers. `Hap lucht en pers!` In 1 en

dezelfde wee pers ik totaal 3 keer en het hoofd is geboren. Ellen zegt

`Je wilde hem toch zelf aanpakken?` Ik zeg dat ik dat niet meer kan.

`Jawel, kom overeind en pak hem!` Ze helpen me overeind en ik pak m`n

zoon onder z`n armen en trek hem uit me! Ik laat me weer naar achter

zakken met m`n zoontje op m`n blote borst. Ik krijg warme doeken om me

heen geslagen en ben in de 7e hemel. Ooohhh wat is hij mooi! `Ron maak

een foto.` En hij maakt wat foto`s. Ondertussen pers ik de placenta er

nog uit. De navelstreng wordt doorgeknipt.

Alles is piekfijn in orde. Ik leg hem vrijwel direct aan de borst en hij drinkt gelijk goed!

Hij kijkt me aan met grote, nieuwsgierige ogen en ik kijk naar hem. Zijn

warme lichaampje tegen de mijne. Stilzwijgend maken we kennis en leggen

we de beginselen van de moeder en zoon band! Zo liggen we bijna 45

minuten. Ik ben opnieuw moeder geworden van een prachtige zoon!

Hij is geboren op 10 oktober om 15.30 weegt 3335 gram en we hopen dat hij gaat luisteren naar de naam Jerzy!