Even een heel snel blogje om jullie te laten weten dat ik op dinsdag 8 oktober bevallen ben van Nina Jolijn! Het was een flitsbevalling van 2 uurtjes (van het allereerste gerommel tot de laatste perswee), en erg goed te doen. Het ziekenhuis bleek niet meer haalbaar, en voor de verloskundige (een stagiaire!) goed en wel haar spullen had gepakt, was Nina er al. Toch wel erg fijn, dat we meteen thuis ...   

Al weken kijk je uit naar dat moment, en dan is het ineens  zover: de lopende projecten zijn overgedragen, de mailbox is leeg, de afwezigheidsboodschap is ingesteld. Je mag eindelijk met zwangerschapsverlof!!! Nog wat onwennig sluit je je pc af en kijkt wat om je heen. En nu? Eindelijk tijd voor ALLE dingen die je tijdens de laatste hectische maanden hebt uitgesteld. Leuke dingen. Ontspannen ...   

“Alles is goed!” straalt de hoogzwangere echoscopiste. “Mooi op schema, alles erop en eraan. Een heel gemiddeld kind.” Ik straal met haar mee, want wat vónd ik dit weer spannend. Echo’s blijven een noodzakelijk kwaad, en vooral van deze twintigwekenvariant krijg ik echt de kriebels… Maar na dit prachtige nieuws kan ik opgelucht ademhalen. “Wille ...   

Vandaag precies 12 weken zwanger! Een mijlpaal, maar wel een beetje een rare, want ik weet helemaal niet of het goed zit in mijn buik. Over drie dagen heb ik mijn termijnecho - dus dan ben ik óf heel verdrietig, óf heel blij.Niet dat ik me niet zwanger voel. De misselijkheid is dan wel aardig gezakt (godzijdank), maar mijn borsten zijn formaatje meloen en ik eet de hele dag alleen maar wortels ...   

Ik lig op mijn rug in de ruimte die ons de afgelopen jaren al zoveel slecht en zoveel goed nieuws heeft gebracht. Het televisiescherm aan mijn linkerzijkant vertoont wat wazige grijze vormen op een zwarte achtergrond, en ik kan er niet zoveel uit opmaken - totdat de bekende zwarte holte met het onmiskenbare menselijke vormpje verschijnt. De gedachte ‘oooh! ik ben dus echt zwanger!’ schiet door ...   

“Nee, wij zijn nog laaang niet toe aan een tweede”, roep ik met dubbele tong na mijn vijfde (of zesde?) glas prosecco. Het is mijn allereerste nacht weg van huis sinds Isabels geboorte (nu een jaar geleden), en ik geniet met volle teugen van het gezelschap van mijn kinderloze vriendinnen. “Ik ben zooooo blij dat ze niet meer zo klein en hulpeloos is,” ga ik door. “Éindelijk slaapt ze m ...   

Het is even na vijf uur ’s ochtends en de babyfoon produceert dwingende geluiden. Wat verdwaasd rol ik voor de derde keer deze nacht mijn bed uit, en schiet geroutineerd in mijn warme vest en sloffen (ik ben daar inmiddels zo bedreven in dat ik dit met mijn ogen dicht en praktisch in éé