Haastig stuiter ik vanuit de regen m’n huis in, en probeer (om tijd te besparen) zowel met mijn rechtervoet de voordeur dicht te schoppen als mijn paraplu in te klappen. Terwijl mijn losse veter tussen deur en deurpost blijft haken en ik mezelf bijna een oog uitsteek, beland ik nogal onelegant op de deurmat. De druppels die eerst op mijn paraplu zaten trekken nu een spoortje langs de pasgeverfd ...
Ik zit aan tafel en wacht. Wip wat op en neer op mijn stoel, terwijl ik een poging doe tot werken. Een poging, ja, want ik kan niet bepaald zeggen dat ik mijn hoofd erbij heb. Om de drie minuten check ik mijn mailbox (waarom mailt er nou niemand om 8 uur ’s ochtends?!), open ik Facebook om maar niets te missen van de nieuwste ontwikkelingen in de levens van mijn vrienden (ik bedoel, het is toch ...
“Ik had Marijn net aan de telefoon.”Mijn lief kijkt me vanuit het bad zo ernstig aan dat ik bijna in de lach schiet. De vrolijke schuimkoppen in zijn haar doen, in combinatie met zijn grafstem, bijna surrealistisch aan.“Ik moet je iets vertellen,” vervolgt hij zacht. “Ik heb slecht nieuws voor je.”Mijn hart lijkt een slag over te slaan. Zou er iemand dood zijn? Ongeneeslijk ziek? Onts ...
De vergadering is zojuist beëindigd, maar ik lijk de enige die meteen aanstalten maakt om te gaan. Met mijn jas over mijn arm sta ik langzaam op, wachtend op een geschikt moment om mijn vertrek aan te kondigen. Maar niemand lijkt me op te merken – iedereen luistert ademloos naar Jeanet en Evelien, die het lot van de afwezige Sarah bespreken.“Goh, dat ze overspannen is…zoooo zeg”. Jeanet ...
Ik lig op mijn bed. Het is 11 uur ’s ochtends op een maandagmorgen – maar hé, ik heb een miskraam gehad, ik ben zielig, dus ik mag nu even alles. Bergen chocola eten bijvoorbeeld, onder werktijd uren in een warm bad liggen, in de zon in de tuin hangen, het huis laten verslonzen, de voortdurend rinkelende telefoon negeren en superonredelijke eisen stellen aan mijn vriend – een beetje zoals ...
“Zóóó”, roept de echoscopiste ongepast uitbundig, “dan gaan we maar ’s even kijken of je baarmoeder weer leeg is, hè?!” Er volgen geen woorden van medeleven en ergens ben ik haar daar dankbaar voor – iedere vriendelijke blik, iedere goedbedoelde zin kan me nu ter plekke in tranen doen uitbarsten. En oh nee, liever niet hier, liever niet nu! Ik moet me even groot houden. Straks thu ...
Ik bestudeer de kale muren van het toilet en neem me voor ze toch echt het komende weekend te gaan verven. Het is de moeite waard, besluit ik, want wie weet hoeveel tijd ik hier nog ga doorbrengen in afwachting van mijn miskraam? Ik heb nu twee avonden achter elkaar een dosis misoprostol ingebracht – maar behalve een doorwaakte nacht met krampen en een minimale hoeveelheid bloedverlies heeft het ...
De wekkerradio op mijn nachtkastje geeft 5.02 aan. Er was iets…flitst het door me heen. Het duurt even voor ik het me herinner, maar dan schiet ik ook met een schok overeind. Oh ja. De miskraam. Verslagen laat ik mijn hoofd weer in het kussen zakken. Laat het me opnieuw doen, wens ik in stilte. Laat me opnieuw mijn ogen opendoen, om te beseffen dat ik een hele nare droom heb gehad. Om ver ...
“Wacht hier maar even,” zegt de blonde vrouw in de witte jas. Haar toon is zacht en haar ogen vol medeleven. “Ik ga de dokter zoeken”.Met het laatste beetje kracht in mijn lijf werk ik mijn loodzware ledematen vande onderzoekstafel af en wankel naar het stapeltje kleren dat van mij moet zijn.De waas voor mijn ogen maakt dat ik mijn ondergoed achterstevoren aantrek, maar merken doe ik het n ...
In de steriele echokamer bestudeer ik met een schuin hoofd de donderwolken boven het hoofd van mijn vriend. Wat overigens nog best een uitdaging is als je tegelijkertijd, onhandig wiebelend op een been, je broek probeert aan te trekken. Zijn gezicht is strak, zijn ogen spuwen vuur. Dit wordt geen gezellige terugrit, realiseer ik me.Natuurlijk, hij is blij. En opgelucht. Mijn sterke voorgevoel dat ...
