“Voor het eerst durf ik me een beetje blij te voelen”, schreef ik twee dagen geleden nog in mijn blog. Het zien van een kloppend hartje op de echo had me een gevoel van opluchting en vertrouwen gegeven. Zou het dan toch zo mogen zijn deze keer? Ik was het bijna echt gaan geloven.Maar ik had mijn blog nog niet gepost, of de ellende begon. Ineens werd ik overvallen door een heel raar, onbe ...   

…en dan begint het toch een klein beetje tot me door te dringen.Heel langzaam begint de dikke muur die ik ter bescherming van mezelf had opgebouwd, barsten te vertonen. Voorzichtig sijpelt het besef naar binnen: de echo was goed…het hartje klopt…ik ben zwanger…en al langer dan ooit! Voor het eerst in 7,5 week durf ik me een beetje blij te voelen en begint het vertrouwen licht te groeien. M ...   

En dan zitten we ineens, zomaar op een donderdagmiddag, in de TL-verlichte kantine van het ziekenhuis, die nogal ongeïnspireerd omgedoopt is tot ‘Lounge’. Het rode plastic stoeltje van mijn vriend schuift wat ongemakkelijk over de steriele tegels, terwijl ik ritmisch in mijn plastic flesje appelsap knijp.We kijken elkaar aan en in de ogen van mijn lief zie ik die van ...   

…en soms is het daar dan ineens. Een sprankje hoop. Flinterdun en extreem kwetsbaar, een onverwacht zonnestraaltje op een sombere, grauwe dag. Wanneer ik eens een paar uur géén bruinverlies heb en voorzichtig durf te hopen dat het nou eindelijk echt over is, na anderhalve week. Of als ik heel even, diep van binnen, denk te voelen dat het toch goed zit. Of naar aanleiding van een verhaal van m ...   

“Ooooh ik zie dat je zwanger bent! Gefeliciteerd!” roept de doktersassistente uitbundig als ik mijn adreswijziging wil doorgeven. Even sta ik met mijn mond vol tanden. Wat ga ik zeggen? Dank je wel, voor zo lang als het duurt? Dank je wel, maar waarschijnlijk zit het er al niet meer? Dank je wel, maar ik wacht eigenlijk op de miskraam? Ik besluit het neutraal te houden en forceer een lach op ...