Nachtelijke taferelen

Het is even na vijf uur ’s ochtends en de babyfoon produceert dwingende geluiden. Wat verdwaasd rol ik voor de derde keer deze nacht mijn bed uit, en schiet geroutineerd in mijn warme vest en sloffen (ik ben daar inmiddels zo bedreven in dat ik dit met mijn ogen dicht en praktisch in één beweging kan). Slaapdronken waggel ik in het donker naar de babykamer, en struikel wat onhandig over een losliggend latje dat ooit als plint heeft gediend. Goed, nu ben ik wel wakker – en het meisje ongetwijfeld ook. Ik wens vurig dat ze wil drinken en daarna nog even verder gaat slapen, maar eerlijk gezegd weet ik al een paar weken niet meer wat ik kan verwachten. Ik probeer dus maar gewoon niet teveel na te denken en vooral niets te verwachten. Soms gaat me dat gemakkelijk af, soms niet.

Ik knip het nachtlampje aan en zie in het zachte licht een steeds groter wordend meisje in een niet bepaald meegroeiende kinderwagenbak. Dat is waar ook – het ledikantje was weer een drama, dus heb ik haar eerder vannacht maar weer in haar geliefde wagen gelegd. Ze heeft het geluk dat ze er met haar bijna 10 maanden nog in past – al ben ik er nog niet helemaal over uit of dat voor ons, haar liefhebbende ouders, nu juist een vloek of een zegen is. Ja, we komen zo wel redelijk aan onze slaap toe, maar wat als ze er teveel aan went?

Ze piept ongeduldig en probeert overeind te komen. ‘Babababa!’, zegt ze. Oh jee, dat klinkt me veel te enthousiast voor dit tijdstip. Toch leg ik haar hoopvol aan mijn borst – je weet maar nooit! – en warempel: ze begint gulzig te drinken. Opgelucht haal ik adem: het lijkt er zowaar op dat ik over een minuut of tien weer in mijn warme bed mag kruipen! Maar ik heb het nog niet gedacht, of ze laat los en kijkt me stralend aan. Haar brede grijns met de twee halve tandjes werkt op mijn lachspieren en even vind ik het leuk dat ze wakker is (héél even). Als ze uitgebreid begint te kletsen en de dadada’s, wawawa’s en tatata’s me om de oren vliegen weet ik het zeker: we gaan voorlopig niet meer slapen.