Twee?!

“Nee, wij zijn nog laaang niet toe aan een tweede”, roep ik met dubbele tong na mijn vijfde (of zesde?) glas prosecco. Het is mijn allereerste nacht weg van huis sinds Isabels geboorte (nu een jaar geleden), en ik geniet met volle teugen van het gezelschap van mijn kinderloze vriendinnen. “Ik ben zooooo blij dat ze niet meer zo klein en hulpeloos is,” ga ik door. “Éindelijk slaapt ze min of meer door, en éindelijk geef ik geen borstvoeding meer. Ik kan weer leuke truitjes aan! Ik kan weer meer werken! Stukje bij beetje krijg ik mijn leven een beetje terug!” Enthousiast hef ik mijn glas (er klotst een beetje prosecco over de rand) en breng een toost uit. Vrolijk rinkelen de glazen van mijn vriendinnen tegen het mijne. Wat is het gezellig. Jammer alleen dat ik zo moe ben dat ik mijn ogen nauwelijks kan openhouden, en dat ik voortdurend moet vechten tegen een irritante misselijkheid. Tja, eigen schuld, moet ik maar niet zoveel drinken. Ik ben ook niets meer gewend.

Wel vind ik dat ik deze keer lang last blijf houden van mijn feestavond. Een hele week lang lig ik iedere avond om half negen in bed. Ook die vage misselijkheid houdt maar aan, zowel overdag als ‘s nachts. Ik vind het niet eens raar: naast herstellen van een kater moet mijn lijf ook zien om te gaan met de stress rondom het hectische begin van mijn nieuwe baan. Het zal vanzelf beter gaan – toch?

Maar… dat doet het dus niet! Sterker nog: het wordt alleen maar erger. Ik kan op een gegeven moment de geur van mijn eigen parfum niet meer verdragen, en zelfs mijn geliefde kop koffie ruikt ineens weerzinwekkend.

En dan begint me vaag iets te dagen. Ik heb deze combinatie van klachten eerder gehad. Maar… zwanger kan ik niet zijn, toch? We hebben het toch veilig gedaan? Ja! Over het algemeen met condoom. Behalve dan die ene keer voor het zingen de kerk uit. Dat zal toch niet…! Wanneer moet ik eigenlijk ongesteld worden?! Ojeeojeeojeeojee…

**

Mijn lief komt thuis en moet lachen om mijn zenuwen. Ik doe de test en hij blijft er geamuseerd naar staren terwijl ik door het huis stuiter. “Niks aan de hand hoor,” zegt hij al gauw. “Als het tweede streepje lichter is dan de controlestreep, ben je niet zwanger toch?”. Mijn hart slaat een slag over.
Tweede streepje?!

“Lief, een streep is een streep,” bibber ik. “Laat zien.” Ik gris de test uit zijn handen. En ja hoor: twee roze streepjes staren me aan. Het is gewoon écht zo! Hoe krijgen we het voor elkaar! We moeten heel hard lachen en mijn lief is blij. Ik ook, maar mijn blijdschap wordt voortdurend afgewisseld door paniek. Ik wil dolgraag een tweede kindje, maar dit is voor mijn gevoel wel erg snel. Hoe gaan we dit doen?! Beelden van twee kindjes die elkaar ’s nachts wakker schreeuwen, immens brede duowagens in veel te smalle winkelpaden, torenhoge kinderopvangkosten, darmkrampjesdrama's en lelijke borstvoedingsshirts schieten voor mijn ogen langs. Hoe kan ik nou evenveel houden van een nieuwe baby als van Isabel? En doe ik haar niet tekort door nu al zwanger te raken? Ojeeojeeojeeojee…

Maar als ik de volgende ochtend wakker word met mijn handen op mijn buik, voel ik me de gelukkigste persoon op aarde. Een tweede kindje! Een broertje of zusje voor Isabel! Wat zijn we gezegend dat het zo natuurlijk is gegaan. En al weet ik, met mijn verleden, dat het allesbehalve vanzelfsprekend is dat deze zwangerschap goed zal gaan, vandaag ben ik zwanger. En wat is het fijn.