Een echo

Ik lig op mijn rug in de ruimte die ons de afgelopen jaren al zoveel slecht en zoveel goed nieuws heeft gebracht. Het televisiescherm aan mijn linkerzijkant vertoont wat wazige grijze vormen op een zwarte achtergrond, en ik kan er niet zoveel uit opmaken - totdat de bekende zwarte holte met het onmiskenbare menselijke vormpje verschijnt. De gedachte ‘oooh! ik ben dus echt zwanger!’ schiet door mijn hoofd. Meteen gevolgd door ‘maar waar is het hartje?’

Ik ben eigenlijk helemaal niet voorbereid op dit moment. Ik heb me tot op het laatste moment druk gemaakt om het feit dat we Isabels slaapje moesten onderbreken om op tijd bij het echocentrum te zijn. En daarvóór heb ik zo druk met haar gespeeld, dat er geen ruimte was om na te denken. En de rest van de week heb ik zó hard gewerkt dat ik ook niet echt met de naderende echo bezig kon zijn. Op zich heel fijn, maar nu ik niet meteen een hartje zie kloppen, ook wel behoorlijk raar.

Ik kijk naar mijn lief, die met Isabel op schoot gespannen naar het scherm staart. De echoscopiste schuift met haar apparaat nog wat heen en weer over mijn buik – en dan zie ik ineens een voetje bewegen. En… jaaaa!!! Daar is ook het hartje! Ons kindje leeft!!!

Alles ziet er goed uit en ik krijg de grijns niet meer van mijn gezicht. Natuurlijk ben ik nog maar 9 weken zwanger, en natuurlijk kan er nog van alles gebeuren, maar wat ben ik nu even blij!