Twintigwekenecho

“Alles is goed!” straalt de hoogzwangere echoscopiste. “Mooi op schema, alles erop en eraan. Een heel gemiddeld kind.” Ik straal met haar mee, want wat vónd ik dit weer spannend. Echo’s blijven een noodzakelijk kwaad, en vooral van deze twintigwekenvariant krijg ik echt de kriebels… Maar na dit prachtige nieuws kan ik opgelucht ademhalen.

“Willen jullie weten wat het wordt?” vraagt ze. We knikken enthousiast. Hier hebben we ons toch wel op verheugd.

Het beeld verschuift en er zijn ineens  twee ieniemieniebeentjes zichtbaar. Onbewust zoek ik naar iets wat op een piemeltje lijkt (ik had tijdens de eerste weken van deze zwangerschap een soort ‘jongetjesgevoel’). Maar nee hoor, hoe ik ook kijk…ik kan het niet ontwaren. Dit beeld lijkt verdacht veel op dat van Isabel anderhalf jaar geleden. En dat was toch écht een meisje. Zouden we dan toch…?

“Jullie krijgen een dochter! Gefeliciteerd!” roept de echoscopiste. Ontlading. We lachen. Ik heb weer een babymeisje in mijn buik! Een klein zusje voor Isabel!  Mijn lief pakt mijn hand. Hij knijpt er even in.

**

Niet veel later staan we buiten met een serie van twaalf foto’s (meelevende zwangere echoscopistes hebben zo hun voordeel). Nu pas valt me op wat een zwoele lenteavond dit eigenlijk is, en hoe lekker het pasgemaaide gras bij de grote vijver ruikt. Ik krijg de glimlach niet meer van mijn gezicht en stap in een roes op mijn fiets.

“Twee dochters…” klinkt het nog wat beduusd naast me, terwijl ik wat onhandig een overstekende eend ontwijk. “Twéé dochters! TWEE! Dan ben ik in de minderheid!” Hij kreunt. Ik  wil dolgraag roepen dat hij eigenlijk al zestien maanden in de minderheid is… maar weet me nog net in te houden. Dit is niet het  moment voor wijsneuzerig  gedoe. Ik moet eerst even peilen of hij nou voor de lol dramatisch doet, of dat hij stiekem toch zijn zinnen op een zoon had gezet.

“Ben je wel blij?”, vraag ik voorzichtig.

“Blij?” Hij barst in lachen uit. “Ik ben dolgelukkig.”