Verlof en ALLE tijd

Al weken kijk je uit naar dat moment, en dan is het ineens  zover: de lopende projecten zijn overgedragen, de mailbox is leeg, de afwezigheidsboodschap is ingesteld. Je mag eindelijk met zwangerschapsverlof!!! Nog wat onwennig sluit je je pc af en kijkt wat om je heen. En nu? Eindelijk tijd voor ALLE dingen die je tijdens de laatste hectische maanden hebt uitgesteld. Leuke dingen. Ontspannen dingen. Dingen waar je vanaf nu zeeën van tijd voor zult hebben. Toch?

Nou…nee dus. Eén van de eerste dingen die ik heb geleerd in de afgelopen twee weken: zwangerschapsverlof klinkt heerlijk, maar mag  eigenlijk geen verlof heten als je al een kleintje hebt dat net de kracht van het nee-zeggen aan het ontdekken is en gemiddeld zes keer per dag een driftbui heeft (waarbij ze zich, geheel volgens oeroude peutertraditie, iedere keer weer theatraal op de grond werpt).

Eigenlijk kun je zeggen dat mijn verlof zich beperkt tot de twee dagen per week dat Isabel naar de crèche gaat. En in plaats van dan de broodnodige rust te pakken, wat aan te rommelen met babykleertjes, languit in bad een fijn tijdschrift te lezen, liters thee te drinken met vriendinnen, de laatste dvd-box van Grey's Anatomy te kijken, foto's uit te zoeken en hier en daar een taart te bakken, stort ik mij op die dagen als een bezetene op alle klusjes die ik maar moeilijk gedaan krijg als Isabel het ene moment aan mijn been hangt en me het andere enthousiast probeert te helpen door vieze vaatdoekjes uit te knijpen op de zojuist geboende vloer, haar knuffels in mijn emmer sop te dumpen, bij me op het keukentrapje te klimmen, de stofzuiger 25 keer achter elkaar aan en uit te zetten en mijn schoonmaakspullen zorgvuldig één voor één in de prullenbak te gooien. Dit alles uiteraard met een enorme toewijding en in opperste concentratie, dat mag duidelijk zijn.

En echt, ik houd van die twee verlofdagen per week. Hoe hard ik ook poets en sop en boen en was en toch ook stiekem nog wat laatste werkdingen afhandel, ik kan wel alles in mijn eigen tempo doen. Ik hoef dan even niet alert te zijn en ik kan de ogen in mijn achterhoofd weer even sluiten. Ik hoef dan even alleen maar voor mijzelf en de baby in mijn buik te zorgen, en dat is best wel fijn als je 36 weken zwanger bent, waggelt, opgezwollen en kortademig bent, en om de drie minuten moet plassen. Even geen fruithapjes, broodjes, slaapjes en luiers, even geen grenzen stellen, even geen gekke spelletjes waarbij bukken en tillen en zwaaien en gooien even onvermijdelijk als onmogelijk zijn. Even geen gegil omdat ik de tv niet aan wil zetten. Even rustig naar de bakker zonder dat het kleine monstertje met de engelachtige blonde krulletjes een scène schopt omdat het NU een krentenbol wil. Even geen gedoe, just me and my emmer sop.

Maar tegelijkertijd is het ook wel een beetje dubbel. Want hoewel de dagen waarop ik alleen met mijn kleine grote meisje ben me steeds meer uitputten, ben ik me er ook van bewust dat het de laatste dagen zijn waarop wij echt met z’n tweetjes zijn. Sneller dan me lief is zal er een babyzusje zijn, en dan moet ze me voor het eerst van haar leven delen. En ik haar.

En zo komt het dat ik dan toch weer volledig buiten adem en met een volle blaas aankom bij de kinderboerderij, om vervolgens een uur op mijn knellende schoenen bij een stel slapende konijnen te staan. Tot in mijn tenen genietend van mijn kirrende krullenbol en wensend dat dit moment  nooit voorbijgaat – maar me toch ook stiekem al intens verheugend op de volgende crèchedag.