Bevalling

Ik dacht voor enkele dagen terug een blog te kunnen maken, maar dat was me voor alsnog niet gelukt .
Maar jeetje wat zaten/zitten wij in een rollercoaster van emoties ..

Om het hele verhaal even compleet te hebben, afgelopen woensdag werd ik opgenomen voor de inleiding ,in de avond wilde de verloskundige een ballonkatheter inbrengen.
Echter kreeg ik direct na het inbrengen een hevige bloeding waarbij ik zeker 2 a 300 cc bloed was verloren.
Direct een aantal artsen erbij want dit hadden ze naar eigen zeggen nog nooit meegemaakt . Er zijn toen zowel een in als een uitwendige echo gemaakt want de artsen waren huiverig dat de placenta mogelijk geraakt was . Dit bleek gelukkig niet het geval te zijn, nogmaals inwendig onderzoek gehad , ze konden niets vinden.

Maar gezien die bloeding wilde ze dus geen nieuwe katheter inbrengen , afgelopen donderdagochtend zouden de artsen overleggen wat te doen.
Ik vroeg goh mogen we dan morgen terugkomen, want ja dat voelde anders als een loze avond/nacht , maar waar ik al bang voor was we moesten blijven, sterker nog ik mocht mijn bed niet uit.
Vrij snel die dag terug gehoord dat ze verwachtte dat er tijdens het uithalen van de eendenbek iets flink beschadig was geraakt .
Nogmaals inwendig onderzoek gehad waarbij ze constateerde dat de baarmoedermond er rustig uit zag.

Dus hop nieuwe katheter er in en vervolgens begon het lange wachten . Donderdagnacht verloor ik de ballon en nog geen uur daarna braken mijn vliezen spontaan . Wat waren we daar blij mee, mijn lichaam leek ineens in de gaten te krijgen hoe het werkt . Alleen nogmaals een tegenvaller , baby had in het vruchtwater gepoept.
In de vroege ochtend hoppa aan het infuus en ctg en omhoog met die wee opwekkers. Toen die ballon er uit viel had ik tussen de 2 a 3 cm.
De cm-ees daarna vondt ik prima te handen , tot ergens tussen de 4 en 5. Ik kreeg een serieuze weeënstorm te verwerken met zowel buik en rug weeën.
Ik heb nog nooit zoveel gejankt als die momenten, verpleegkundige kwam bij mij om ademhalingsoefeningen te doen. Echter zei ik al snel, doe mij maar een ruggeprik , ik kan dit niet meer handelen.

Man wat een geweldig team was dat zeg! Nog geen 10 minuten later stond de anesthesist bij me om die ruggenprik aan te leggen, ik kon die man wel kussen, nog geen seconden daarna voelde ik een enorm verlichting .

Ik heb toen nog even wat kunnen dutten, maar dat was er snel vanaf , ik kreeg koorts oplopend richting 39 dus direct aan de antibiotica , wat heb ik me ellendig gevoeld toen. Ik was half ijlend aan het bevallen naar mijn idee. Afijn , de artsen kwam geregeld voelen hoe ver de ontsluiting zich vorderde, gezien de eerste cm-ers erg traag gingen was ik bang dat het hele proces misschien nog uren zou gaan duren. Maar ineens om ongeveer 15 u kwam her verlossend woord, mw u hebt 10 cm ontsluiting , maar de baby moet nog wel wat verder indalen, over 2 uur komen we weer kijken.
Maar niet snel daarna had ik een onbeheersbare druk/drang om te persen en ik zei al snel ik kan dit geen uren meer opvangen. Dus hop verloskundige erbij en die zei we gaan 3 keer persen en kijken of er vordering in zit, zo niet dan zult u toch echt alles nog een poosje moeten opvangen. Gelukkig bleek er vordering in te zitten, maar jeetje zeg, wat was ik doodmoe op een gegeven moment , al met al heb ik 2 uur moeten persen en kreeg ik een knip aangezien er anders een pomp bij gehaald moest worden.
Eenmaal na die knip ging het hard, nog maar 2 keer persen en daar was ze dan!!

Ons prachtige meisje Féline, geboren vrijdag 24/8 om 17,19 uur en 3646 gram en 52 cm, een hele meid al dus!!
Nog nooit heb ik me zo overdonderd door emoties waarvan ik niet wist dat deze bestonden.
Toen ik dat glibberige hoopje mens aanpakte toen ze er uit kwam voelde ik me direct mama.
Mama van een meisje waar we zoveel voor hebben moeten doen door de jaren heen.

Die avond hebben we heerlijke genoten van haar, helaas werd dezelfde nacht een hel.
Ik merkte al aan haar dat ze anders was als in de eerste uren na haar geboorte . Van een heel rustig meisje sloeg ze om , zo onrustig en gefrustreerd als ze was , alleen maar huilen en niet te troosten. Mijn moederhart had het inderdaad goed , na de geboorte hadden ze ontstekingswaarde gecontroleerd en deze was netjes 0. Echter om 04.00 u s nachts was deze gestegen naar 14.
Daar lag ik dan naast haar te bekomen van een helse bevalling terwijl de kinderarts met spoed opgeroepen was en ons vertelde dat hij ons meisje direct wilde overplaatsen naar de couveuse afdeling .

Daar sta je dan, beide met stomheid geslagen, hoe is dit mogelijk, waarom zo’n slechte start voor dit prachtige mensje .
Man wat hebben we samen staan huilen toen ze een infuusje prikte bij haar. Ze is toen gestart met 2 antibiotica kuren per infuus .
Zondag werd ik ontslagen op de afdeling verloskunde en sindsdien ben ik dag en nacht bij haar.
Gelukkig is ze al een eind heen opgeknapt maar heeft ze wel enorm veel last van krampjes tgv de antibiotica . Daarnaast ben ik door alle ellende en hectiek echt een wrak, daarbij komt dat ik a dagen in een klein kamertje zit ‘opgesloten’ voor mijn gevoel, tevens kan mijn vriend niet blijven slapen hier .
Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld , ik mis mijn eigen omgeving , onze katten maar vooral mijn vriend s nachts .

Maar anderzijds ben ik natuurlijk hartstikke blij dat ik bij ons meisje kan zijn, want wat is ze mooi en oprecht al een heel karaktertje!

Gister hebben wij de kinderartsen gesproken, als deze stijgende lijn zich volhoudt dan mogen we as donderdag in de ochtend naar huis met orale antibioca .

Jeetje zeg wat een lap tekst , maar het voelde voor mezelf wel goed om dit allemaal van mezelf af te schrijven.
Hopelijk kan het echt genieten donderdag beginnen, voor mijn gevoel ben ik nu allen maar aan het overleven .

Maar om een lang verhaal kort te maken , zo’n bevalling met veel complicaties en alles er om heen wens ik niemand toe! Maar de pijn was ik gelijk vergeten toen ik ons meisje voor het eerst vast hield! Wat is de natuur toch een prachtig iets!! ❤️