Blijft het hierbij?

Met regelmaat vraag ik me af of ik de enige ben met deze gevoelens, dit spookt weer door mijn hoofd nu de kleine meid lekker ligt te slapen.
Al sinds de geboorte van onze dochter heb ik al heel sterk het gevoel dit was het dan. Al jarenlang had ik een hele sterke kinderwens, helaas heeft het lang geduurd voordat ik een gezonde zwangerschap had.
Een medisch traject is me nog net bespaard gebleven.

Ik heb een zwangerschap mogen ervaren, ik zie mijn dochter opgroeien tot een heel mooi mens, wat wil je nog meer?
Ik heb tegen een postnaltale depressie aangezeten, gaat nu gelukkig wel weer aardig goed met me. Daarbij komt dat onze dochter een huilbaby was en flinke reflux klachten had. Dan ook nog is een hel van een bevalling en een vreselijke kraamperiode.
Dit alles bij elkaar en dan denk ik nee, van mij hoeft het niet meer. Ik ben blij en dankbaar met wat ik heb.
Als ik dan ook nog denk aan ooit een tweede en weer in de luiers, nee dankje.

Enerzijds denk ik jeetje wat groeit ze snel, aan de andere kant kijk ik haar groot.
Ik ben dan ook totaal geen baby moeder, ook al vindt ik ze heel schattig.

Gister zijn wij een dagje naar het strand gewest met vrienden ,was super gezellig. Onze vrienden hebben bewust 1 kind en echt wat ben ik soms jaloers , lijkt me heerlijk, geen gesjouw meer met maxi cosi, kinderwagens en bergen luiers. Ok ik overdrijf het wat nu natuurlijk.
Voel me vaak zo beperkt in mijn vrijheid.
Maar toch, afwgelopen vrijdag is eindelijk haar eerste tandje doorgekomen, echt ik kon wel janken, wat wordt je toch een grote meid.. pfff hormonen.

Voor nu geniet ik enorm van onze dochter, wie weet krijg ik ooit weer kriebels, maar voor nu,we gaan het zien...

1240 x gelezen, 0

In Zwanger worden

reacties (0)


  • xxm0mlifexx

    Ik ben 6 weken geleden bevallen en vind het heel zwaar. Hij heeft last van verborgen reflux en kan ook zo verschrikkelijk moeilijk doen en veel huilen. Als ik aan een tweede kind denk gaan mn arm haren al recht staan. Ik wil dit nooit meer. Ik vind er echt geen hol aan. Kijk er al naar uit dat ik kan gaan werken. Zo erg is het bij mij. Ondanks dat hou ik uiteraard ziels veel van mn kind, maar wat kijk ik er naar uit als die groter wordt. En dan zegt iedereen ja geniet er maar lekker van. Ik begrijp die opmerking niet. Ik kan er echt niet van genieten.. Of ben ik nou zo'n verschrikkelijke moeder.. 😔

  • Lindapeek31

    Voel je maar niet schuldig hoor. Mijn dochter is nu 9 maanden en soms denk ik wel eens waar ben ik aan begonnen. Ik zou haar voor geen goud willen missen. Iedere fase heeft zn leuke dingen en minder leuke dingen. Wat ik nu zwaar vind is dat ze vanaf vijf tot zeven uur aan het zagen is . Maar dat gaat ook wel weer over. Geniet van de dingen die je wel leuk vindt en soms moet je ook over de minder leuke dingen praten

  • Ess88

    Is ook zo, inmiddels kan ik dat wat beter relativeren en denken het zijn fases

    Is ook zo, klagen kan soms best opluchten

  • Ess88

    Niks geks aan hoor, ik vond de eerste 5/6 maanden vreselijk afzien. Ik ben knettergek op ons kleine meisje, maar ben mezelf enorm tegengekomen, zoiets wil ik nooit meer meemaken.

    Reflux icm veel huilen is ook heel zwaar , normaal gesproken is het al pittig.

    Maar als je kindje ook nog pijn heeft en veel huilt vlieg je zelf tegen de muren op van pure wanhoop.

    Dat je zin hebt om te gaan werken herken ik wel hoor, dat had ik ook!

    Dit zijn alleen dingetjes in de taboe sfeer merk ik wel om me heen.

    Tenminste van mij werd gewoon verwacht dat ik op een knalroze wolk zat, nou die was er in de verste verte niet. Was eerder een grijze wolk, met vlagen zelfs zwart.

    Bij mij ebte het vreselijke gevoel langzaam aan weg toen ik wat meer ging werken en meer tijd voor mezelf kreeg. Sporten oa.

    Achteraf gezien had ik naar de huisarts moeten gaan.

    Wil jou een hart onder de riem steken en als je je echt veel down voelt schakel alsjeblieft hulp in! Je hoeft dit niet alleen te doorstaan!

  • BoyBoyBoy

    Oooh heel herkenbaar hoor.

    Onze oudste was een huilbaby met koemelkallergie, ik kreeg er zelf een PND overheen en het plaatje was compleet. Nooit komt er een tweede!! Dat was hoe ik er in stond en niemand kon me van die gedachte afbrengen.

    Maar toch, ondanks al het verzet, begon het te kriebelen en werd ik zwanger van de tweede.

    De tweede is de perfecte aanvulling voor ons. Maar het is ook een heel makkelijk en rustig kind. Het had geen herhaling moeten zijn van de eerste, dat had ik echt niet overleefd 😅

  • Ess88

    Vreselijk lijkt me dat een postnatale depressie! Al zat ik er niet ver vanaf volgens mij.

    Heb je bij zo’n pop poli gelopen , hoe voel je je inmiddels!

    Toch spannend dan een tweede kindje, fijn dat het deze keer allemaal gemoedelijker gaat!

  • BoyBoyBoy

    Vanaf de 30ste week van de zwangerschap van de tweede, ben ik bij de pop poli geweest. Dit omdat het me vanaf die tijd wel benauwde, toen sloeg de angst toe. Tot 4 maand na de geboorte hebben ze mij regelmatig gesproken en gevolgd om alles goed in de gaten te houden.

    Nu is de tweede bijna 10 maand. Ik voel me wel weer oké. De depressie is lang blijven hangen, bijna 3 jaar. Voel me sinds 2 maand weer een beetje op “oud niveau”.

    Wat ik overigens geweldig vind aan twee kinderen is dat ze nu al zoveel lol met elkaar hebben. Eerst dacht ik dus dat een kind wel prima was, zou ook prima geweest zijn.

    Maar als ik dan nu zie wat voor maatjes het zijn... onbetaalbaar.💙

  • Ess88

    Klinkt heftig allemaal!

    Fijn dat je zo goed begeleid bent tijdens je zwangerschap!

    Heeft al met al lang geduurd dus , naar hoor! Lijkt me echt ellendig!

    Kan me idd voorstellen dat 2 van die kleintjes samen heel aandoenlijk is!

    Als ik zou kunnen zeggen goh zo’n kind komt er met 3 jaar uit dan zou ik de drempel veel minder groot vinden , maar dat hele intensieve zorgen , tig slaapjes op een dag, gejengel , weinig spontane acties etc .

    Ik geniet er nu van dat onze dochter nu a ietsjes ouder is en dat het steeds makkelijker wordt , als ik dan terug denk aan die eerste maanden , vond het onwijs zwaar en zo eenzaam.

    Maar voor nu geniet ik lekker, wie weet ooit ...