Hoe het nu gaat?

Inmiddels is het half 3 's nachts geweest en is het rustig op mijn werk dus bedacht me eens, laat ik weer eens een blog maken, dit is immers alweer veel te lang geleden! De laatste tijd lees ik vooral veel mee, maar reageer ik bijna (niet). Geen idee waarom eigenlijk.. 

Want hoe gaat het nu eigenlijk nu met mij en met ons? Als eerste gaat het met onze dochter onwijs goed, ze groeit als kool en is al een echt mini mensje, heerlijk! Haar eerste verjaardag hebben we groots gevierd en ook zijn wij afgelopen juli voor het eerst met zijn drietjes op vakantie geweest naar Tenerife, wat viel me dat vliegen enorm mee! Druk gemaakt om niks! Inmiddels loopt ze overal langs op en loopt ze met haar wagentje overal naar toe, maar los lopen doet ze nog niet, ach tijd zat toch, ze worden al zo snel groot! Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen gezien het me de eerste maanden niet snel genoeg kon gaan. 

Ik geniet vooral van de momentjes samen op de bank als ze van papa een papflesje krijgt terwijl ik er lekker naast kruip, dan zie ik weer even dat kleine babytje... wat wordt je toch groot en we zijn zo enorm gek op jou! Verder ben je nu zo'n makkelijk meisje, je lacht heel veel, vindt iedereen even leuk, vooral oudere kinderen.. dan wil je nog meer kunnen. Maar je bent ook een echt boefje, wat kun je een stem opzetten als je het ergens niet mee eens bent, een eigenwijs ding ben je. 

Niks dan liefde voor jou! 

Maar dan hoe gaat het met mij? Dat is me nogal een lang verhaal, eigenlijk hou ik mezelf erg goed onder alles wat er de afgelopen maanden sinds de geboorte van onze dochter is gebeurd. Pas vanaf dat zij een maand of 7/8 was kon ik zeggen dat ik echt kon genieten, voor die tijd was ik vooral in gevecht met mezelf, had ik schuldgevoelens of ik geen slechte moeder was, keek ik met heimwee terug op mijn oude onbezorgde leven.. Als ik hier op terugkijk kan ik alleen maar denken, waarom ben je toch nooit naar de huisarts gegaan? Waarom altijd zo lang doorlopen totdat je letterlijk niet meer kunt? Maar dit is typisch iets voor mij, altijd maar doorgaan, nooit klagen, vooral niets laten merken, maar van binnen kapot gaan. 

Godzij dank is dit over gegaan. Helaas kwam hier tussendoor nog een ziekenhuisopname van onze dochter (gelukkig maar 1 nacht). Ze bleek een bacteriele infectie te hebben, toen dus alweer aan de antibiotica. Heel fijn dat er dan mensen zijn die je dan even een schuldgevoel aan praten door te zeggen dat ze veel vatbaarder zijn als ze naar een kinderdagverlijf gaan, ja dit weet ik! Maar wat moet ik dan? Ik zou dolgraag een thuisblijfmoeder willen zijn, ik ben jaloers op de moeders die dit kunnen, maar ik kan dat niet, het past niet bij mij, knettergek zou ik worden.. 

Maar ok, ons meisje krabbelde langzaam aan weer op, ik begon wederom opnieuw met werken na een periode thuis te zijn geweest voor haar. Nog geen 3 maanden later voelde ik mij grieperig, bikkel als ik ben ging ik natuurlijk gewoon naar mijn werk. Ik werk in de verpleging dus ik greep als snel naar de thermometer, wat bleek ik had al koorts.. Met een schuldgevoel toch maar naar huis gegaan in de hoop dat dit over ging. Niets bleek minder waar... 

Al snel steeg mijn temperatuur rap richting 40 graden, foute boel, maar nog niet direct zorgwekkend. Paracetamol en uitzieken dacht ik. Echter nog geen enkele uren later had ik bijna 42 graden koorts, ik dacht dat het gebeurd was, mijn dochter nog niet eens 1 jaar oud en ze moet haar moeder al missen. Direct huisarts erbij en wat wij dus nooit verwacht hadden gebeurde, alle controles gedaan, niks afwijkends te zien behalve mijn temperatuur. Mijn vriend moest een antiobiticakuur voor mij halen en toen was het afwachten.. 

Afwachten dacht ik achteraf?? Ik had hartstikke dood kunnen zijn, echter was ik zelf nergens meer toe in staat, ik heb dit begrepen, zelf was ik zo ver heen van de koorts dat ik er niet tegen in kon gaan. Waarom heeft die huisarts mij toen niet ingestuurd vraag ik mij al maanden af, het had zo anders af kunnen lopen, maar gelukkig sloeg die kuur aan. 

Huisarts weet nog steeds niet wat ik toen mankeerde.... 

Uiteindelijk heb ik zeker een week op bed gelegen, het vreemde was dat ik alleen koorts had, maar daarnaast geen klachten. Blijft bizar. 

Vervolgens mijn leven weer opgepakt en het leek zo zijn gangetje te gaan, op vakantie geweest, verjaardag van onze dochter gevierd. Maar nog geen enkele dagen later begon ik uit het niets te braken, alweer moest ik mezelf ziek melden, notabene net voor mijn reeks nachtdiensten, voor degene die in de zorg werken die weten hoe dit enorme schuldgevoel is.. Althans ik heb daar altijd last van. 3 dagen lang heb ik moeten braken, ik had geen koorts, geen andere klachten. Vreemd, maar dit ging over. 

We dachten overal vanaf te zijn, helaas kreeg ik niet snel daarna klachten van misselijkheid, diarree en maagpijn en met vlagen ook overgeven. Stiekem dacht ik nog, zou ik soms zwanger zijn? Maar na 2 testen te hebben gedaan was dat uitgesloten. Wekenlang heb ik doorgewerkt ondanks dat ik mij zo naar voelde, met de dag werd ik zwakker, en naast alle klachten die ik had kreeg ik nog een symptoom, ik bleef maar afvallen. Ik woog al niet veel, 54 kg, maar voor mij was dit prima, rap ging ik naar de 52 kg. Toen begonnen mijn zorgen. 

Wel gewoon blijven werken, maar bleef maar afvallen, ik kon bijna niets meer eten want en ik was misselijk en als ik het al naar binnen kreeg kwam het er snel weer uit.

Uitendelijk kreeg ik een week geleden ineens uit het niets weer koorts, ik was het zat, zo zat, ik kon niet meer. Ik was op, ik wilde mijn dochter wegbrengen en zelf in bed kruipen en uren slapen. Want meer als dat kon ik niet meer. Ik was op dat moment al zo verzwakt en woog nog maar een 49 kg. 

Een dag later direct de huisarts gebeld, er moest wel wat zijn toch zou je denken? De assistente nam me niet eens serieus.. Pissig werd ik en een afspraak werd gepland. Controles gedaan, op zich prima, alleen bloeddruk aan de krappe kant wat niet vreemd was. Bloed laten prikken, alleen iets verhoogde ontstekingswaarde. Ook is er nog een kweek afgenomen, ik dacht nog, zul je zien komt daar ook niets uit, kan ik richting ziekenhuis zijn we weer werken verder. 

Maar uiteindelijk kwam daar het antwoord, ik bleek een parasiet te hebben opgelopen, nu ben ik met een kuur bezig en gaat het beter. Maar waar heb ik dit dan opgelopen? We zullen het nooit weten, maar dit verklaard wel waarom ik mij zo slecht heb gevoeld en nog steeds voel ik me lang niet mezelf. 

Ik probeer weer aan te sterken en krijg langzaam aan mijn eetlust terug.. Langzaam weer richting die 54 kg, dat wordt mijn streven. 

1 ding heb ik wel geleerd, ik moet meer naar mijn lichaam luisteren, dan had ik dit veel eerder geweten. Hoe dan ook, of al het ziek zijn dit jaar hiermee te maken heeft gehad, zullen we nooit weten. Dat is de vraag. Maar dat maakt nu ook niet meer uit, ik ga me nu weer op mijn herstel richten. 

Ondanks dat ben ik nu alweer aan het werk, ieder ander zou ik voor gek verklaren, maar zelf... 

Hopelijk wordt 2020 mijn jaar, dit jaar wil ik zo snel mogelijk afsluiten en vergeten! 

Respect voor een ieder die dit enorme stuk heeft gelezen!