Mijn bevallingsverhaal

Ongeveer 2 weken voor mijn zwangerschapsverlof, bleef ik nachtenlang wakker. Ik viel altijd vroeg in slaap, werd om middernacht wakker en kon niet meer slapen. Ik probeerde te slapen, maar dat lukte niet. Pas 5 uur 's ochtends viel ik in slaap, maar ik moest wel om 7 uur mijn bed uit. Want moest de trein van 7.48 naar Rotterdam nemen. Guess what?? Dan ben zie je er echt afgepeigerd uit op het werk. Dat zagen me collega's ook. Dat slapeloosheid komt toch door de spanning, want ik ging bijna met zwangerschapsverlof en de bevalling naderde. Ik kon niet meer wachten dat ik met verlof ging, want ik had het zwaar (vooral omdat het een staande beroep is). Maar goed, vrijdag 4 maart was mijn laatste werkdag! Ik had er zo zin in om naar me werk te gaan. Iedereen op me werk gingen voor mij aftellen. Collega Ilham zei, Eef je moet nog maar 5 uurtjes, dan mag je met verlof. Die week was voorjaarsvakantie, het was heel rustig op me werk. Na de pauze, ben ik even naar het toilet gegaan. En wat zag ik in me onderbroek??? Slijm met bloed. Ik had het eerder op het internet gelezen, dat dat slijmprop is. Ik natuurlijk de VK gebeld om te vragen wat dat precies was. En ze zei, dat ik geen zorgen om hoefde te maken. Roy ook ingelicht. Ik heb een paar enkele keren naar de wc geweest, ik bleef bloed verliezen, het was niet veel, het was donker bruin bloed (oud bloed) dacht ik. Af en toe was licht roze bloed. Roy haalde mij op toen ik klaar was. Roy had een bezichting in Rotterdam., tussen 17h00 en 20h00. Daar aangekomen, waren er  volop mensen, nu nog hopen dat hij een huis krijgt. Ik ben dan maar ook mee gegaan, er was zo'n appartement op de 4de verdieping. En hoog zijn die trappen zeg! Trappen lopen ging moeilijk, toen naar beneden, ging helemaal moeilijk. Ik had last van me benen. Ze voelde zoooo zwaar aan, ik kon niet meer lopen van de pijn. Nou Roy die ging verder andere appartementen bezichtigen, ik bleef in de auto. Er waren zo veel mensen, ik dacht, ik denk niet dat Roy kans maakt. Daarna ff naar de babywinkel in Rotterdam, snel een dekentje halen enzo en toen daarna naar huis gereden. Ben weer naar de wc gegaan, nog steeds bloed verlies en met wat slijm. Ik natuurlijk genieten van me avond, ik was wel moe, maar ik ging lekker rustig op de bank zitten. Filmpje gekeken, maar niet afgekeken, want ik voelde me niet zo lekker en ik was zoo moe. Ik ging dus weer naar de wc, ik was wel bang, dat er daar binnen iets mis is. Ik had het gevoel dat ik wat vruchtwater verloor. Ik wist het niet zeker want ging ook tegelijkertijd plassen dus. Om 3 uur 's nachts, lag ik nog op bed, ik voelde dat er iets vloeide. Ik dacht, dat kan dus nooit plas zijn, want ik had niet het gevoel dat ik moest plassen. Dus ik ga weer naar de wc, weer wat bloed. Ik had ook het gevoel dat ik moest poepen, kwam niet veel uit. Ik had er nooit last van me stoelgang eigenlijk. Weer proberen te slapen en niet proberen druk te maken. Een uur later weer moest ik weer opstaan, ik wilde eigenlijk gaan plassen en weer kijken of het misschien minder is geworden. Eenmaal opgestaan, ik liep naar de deur, kwam er onwijs veel water langs me benen. Ik dacht SHIIIIT, wat is dit!!!!! ik had niet het gevoel dat ik moest plasssen! Ik bleef daar staan, want ik durfde niet snel naar de wc te lopen. Roy schrok wakker, en zag dat me broek helemaal nat was. Hij sprong uit bed, om mij te helpen. Ik ben maar naar de badkamer gegaan om te kijken. Ik heb mijn broek staan te ruiken wat het was, het rook naar niets. En ik wist cker dat dat vruchtwater is. Ik ga de VK natuurlijk niet wakker bellen, bel morgen vroeg op. Weer door spanning, werd ik vroeg wakker, ik had last van mijn onderrug en het gevoel dat ik weer moest poepen. Ik om 10 uur de VK gebeld en ze zou gelijk komen. Roy en de moeder zou die dag (zaterdag 5 maart, vandaag precies 36 weken zwanger) naar de markt gaan. Roy vroeg mij of ik mee wilde gaan, ik dacht tuurlijk, wat dacht je zelf??? ik heb onwijs last van me onderrug. Ik kon haast niet meer lopen. De VK was er eindelijk, ze ging kijken of het daadwerkelijk vruchtwater was. Ze deed ook een testje of dat het ook zo was. En ja hoor het was inderdaad vruchtwater, ze heeft ook naar me broek gekeken, die was nog niet eens opgedroogd. Ze heeft ernaar geroken en volgens haar toch vruchtwater. Waarschijnlijk zijn je vliezen gebroken zei ze en ik moest van dr toch naar het ziekenhuis. Rond 12.30 of 13.00 naar het ziekenhuis. Eindelijk aangekomen, gingen ze kijken naar de hartactiviteit van de baby en ze keken of er wel genoeg vruchtwater was. Ze hebben mijn bloed ook geprikt. De verloskunde in het ziekenhuis, wanneer je vliezen spontaan gebroken zijn en vooral met 36 weken, kan er sprake zijn van een infectie. Dus daar gingen ze erop testen in het laboratorium. Daarna moest ik daar een half uur liggen. Ze controleerde of het goed ging met de baby en of er weeen activiteit waren. Met de baby ging het harstikke goed, maar met mij!!?? ik had af en toe rugpijn en dat was zeer vervelend. De VK zei dat ze liever met 37 weken willen wachten, ze durfde ook niet te kijken of er ontsluiting was, want er was kans op infectiegevaar. Half uurtje daarna kwam ze weer terug en inderdaad er was weenactiviteit, zo om de kwartier, 10 minuten. Ze hebben mij daarna overgeplaatst naar een ander kamer. Als ik ging staan, kreeg ik spontaan rugpijn. Zitten ging ook niet meer, heb geprobeerd mijn thee op te drinken, het werkte niet echt kalmerend vond ik. Rugpijn werd steeds erger en erger. Ik drukte op de knop, want de pijn werd steeds ondraaglijker. Ik mocht weer gaan liggen, werd er weer gekeken naar de weenactiviteit. Om de 5 min kreeg ik rugween. Na heel lang wachten, voor mijn gevoel dan, want ik lag daar met pijn :-$ gingen ze toch uiteindelijk kijken hoeveel ontsluiting ik had. En ja hoor! 5 cm ontsluiting al! Rugween is zooo verschrikkelijk irritant!!!! Ze zei tegen ons, dat ik toch vandaag gaat bevallen!! Ik moest de pijn wegpuffen als ik weer een wee kreeg. Roy ging lekker mee puffen, ik kreeg een hele droge mond van het puffen, ik ging af en toe schreeuwen van de pijn, maar dat mocht ik niet doen. Het leek wel een eeuwigheid zeg!!!  Ik had daarna gevraagd om een pijnstilling, want ik kon echt niet meer. Ik irriteerde me dat het zo lang duurde. Ik wilde heel graag de ruggeprik. Nou, ze gingen met de anesthesist overleggen of het kon. En dat mocht. Na ongeveer een uur, kwamen ze weer kijken hoeveel ontsluiting er was, nog geen uur later was er al 9 cm ontsluiting!!!! Eindelijk de anesthesist aan de deur, VK zei dat het geen nut heeft om nu een ruggeprik te geven omdat ik al 9 cm ontsluiting had. Na weer een half uur later of langer, gingen ze weer kijken, eindelijk 10 cm ontsluiting en kon ik eindelijk gaan persen. Ik werd helemaal duizelig van het persen. Via een spiegel, kon ik meekijken. Ik zag dr hoofdje.  VK zei, als dat ik ruim de uur de tijd had, anders zouden ze mij gaan helpen. Ik dacht een uur de tijd???!!! Ik heb zo hard mijn best gedaan, zo hard geperst en na precies een uur was ze er!!!! precies om 18.01 Eindelijk de kleine in me armen! Ik kan dat gevoel echt niet beschrijven. Zo opgelucht en gelukkig. Ik kan me nog herinneren dat me collega´s tegen me zeiden, het doet inderdaad pijn, maar wat je terug voor krijgt is onbeschrijvelijk. En ze hebben inderdaad gelijk. Toen Mirjani in me armen lag, vergat ik de pijn. De bevalling heeft maar 5 uurtjes geduurd. Het is erg snel gegaan, maar toen ik daar lag, er leek geen eind aan te komen. Papa Roy is ook gelukkig met zijn dochtertje. Hij heeft de bevallling ook gefilmd. Echt heel mooi om naar terug te kijken en hij heeft ook heel veel foto´s gemaakt. Baby Mirjani en ik, bleven nog 2 nachtjes slapen in het ziekenhuis. Omdat Mirjani 4 weken te vroeg geboren is en ook een laag gewicht heeft, geboortegewicht 2580 gr. wordt ze in de gaten gehouden. Haar bloedglucose wordt in de gaten gehouden e.d. Toen bezoekuur afgelopen was en Papa Roy ook naar huis. Mirjani lag naast me in haar wiegje, ze lag daar zo lekker te slapen, ik heb de hele nacht wakker gelegen en heb haar liggen te bewonderen. Toen kwamen de tranen uit het niets. Ik heb daar zitten te huilen. Ik ben zo gelukkig!!!!!!!!!!!!! Papa Roy ook!!!!!!