Ziekenhuis

Vandaag was mijn vrije dag, maar die liep iets anders dan gepland. Vorige week zag ik een rood plekje bij onze jongste dochter in haar hals. Ik dacht dat het een smetplekje was maar de volgende dag voelde ik een bobbeltje. Ik heb daarop de huisarts gebeld en we konden komen. De huisarts zag en voelde het bobbeltje ook en kon ook een verklaring geven. De huisarts gaf aan dat tijdens de embryonale ontwikkeling er allemaal wegen zijn en dat wanneer een baby klaar is, dat die wegen zich dan sluiten. Alleen is dit niet gebeurd bij onze dochter. Er heeft zich daar een cyste gevormd en die is nu gaan ontsteken. Maar om dit zeker te weten moest het beoordeeld worden door een kinderarts en die afspraak stond op 31 mei gepland. Wel met de opmerking mocht het erger worden dan bellen. Ze kreeg ook geen antibiotica omdat dat natuurlijk ook niet altijd even goed is en ze had er ook niet echt last van. Tot gisteren. Het bobbeltje was groter geworden, er kwam vocht uit, het was nat en ze kreeg er last van. Vandaag weer gebeld met de huisarts en die wilde haar opnieuw zien. De huisarts in opleiding zag het plekje en gaf aan dat ze de huisarts erbij ging halen. De huisarts zag het en gaf aan dat ze vandaag nog gezien moest worden door de kinderarts. De huisarts heeft in mijn bijzijn gelijk gebeld en we moesten op het spoedspreekuur langskomen. Mijn oudste dochter die werd opgevangen en ik ging met mijn jongste dochter naar het ziekenhuis. Ondertussen had ik contact met manlief. In het ziekenhuis aangekomen waren we snel aan de beurt. Ze werd gewogen en gemeten. Ze is nu 77 cm en 9,7 kilo. De kinderarts zag haar en gaf aan dat het inderdaad ontstoken is, en dat er drie optie's waren. Of het waren de lymfeklieren of het was een cyste of het was een tumor. Nou geloof mij, de grond zakt onder je voeten vandaan. Ze zei er gelukkig bij dat ze zelf dacht aan een cyste, maar dat dit enkel bevestigd kan worden door middel van een echo. De kinderarts heeft gelijk gebeld met de echokamer en we konden meteen terecht. Dat was nog best een ding, want hoe maak je bij een 1jarge een echo. Ik moest haar dan ook goed vasthouden. Ze heeft gehuild, gekrijsd, ze was zo boos en mijn hart brak. Ik mocht haar gelukkig snel troosten. Daarna moesten we weer wachten op de kinderarts. En daar bracht ze het verlossende woord, het is een cyste, of nou ja het zijn er 2 en ze zitten achter elkaar. De ontsteking is nu te erg om te opereren, dat durft de cirurg niet aan. Dus voor nu is er antibiotica meegegeven. Dit moet ervoor zorgen dat de ontsteking minder wordt. De arts gaf aan dat het de ontsteking niet weg haald, dus je blijft het zien, maar hopelijk wordt het zo dusdanig minder dat de chirurg durft te opereren. De verwijzing naar de chrirurg is er uit en we zullen dan eerst op de poli moeten komen en dan wordt er een afspraak gemaakt voor de operatie. De kinderarts gaf aan dat ze niet ontkomen aan opereren. Als ze niks doen, gaat het opnieuw ontsteken. De cyste moet er uit. Verder begint ze nu was ziek te worden. De kinderarts heeft gelijk naar haar oren gekeken. Deze zijn helaas weer rood, maar nog niet echt ontstoken, wel is ze verkouden en de kinderarts gaf aan dit ook duidelijk te horen. Voor nu moeten we haar in de gaten houden, de antibiotica moet aanslaan. Wanneer ze koorts krijgt, de ontsteking wordt erger of haar hals wordt roder moeten we bellen en dan wordt ze opgenomen en krijgt ze antibiotica via het infuus.

Ik vind het verschrikkelijk, mijn kleine meisje. De kinderarts gaf heel duidelijk aan dat wij hier niks aan kunnen doen. Dit is de natuur geweest. Dit is gebeurd in een heel vroeg stadium van de ontwikkeling. Bij haar geboorte was dit ook niet op te merken geweest. Dit merk je pas wanneer het gaat ontsteken. Ze ligt nu lekker boven te slapen, ze is natuurlijk heel moe van vandaag.