Hoe het gaat

Zoals iedereen zijn ook wij in de ban van het Coronavirus. Mijn kinderen vervelen zich inmiddels kapot en zijn niet zo lief voor elkaar. Mijn oudste die gaat normaal naar school. School heeft inmiddels wel lesmateriaal klaargezet. Dus ik ga mijn best doen om haar dit te leren. Mijn jongste is verkouden, daar maak ik mij wel lichtelijk zorgen om. In december ging ze van een verkoudheid naar een beginnende longontsteking, waarbij ik dacht dat ze zou stoppen met ademen. Ze blijven in ieder geval bij mij. Waar ik woon is nu 1 besmetting, maar niemand weet hoe lang dit gaat duren. Ik ging eergisteren boodschappen doen en het is echt niet te geloven hoe mensen dat doen. Er is bijvoorbeeld geen wc-papier meer te vinden. Bezoekjes aan ope en oma zijn geschrapt. Ik zal ze laten bellen met elkaar. De verjaardag van de auto is een groot vraagteken, maar dat zien we dan wel weer. Dat is gelukkig niet het ergste. Mijn oudste weet dat ze niet naar school kan vanwege dat heel veel mensen ziek zijn, gelukkig is ze zelf niet angstig. Wel voel ik mij schuldig naar mijn werk. Mijn kinderen zijn mijn prioriteit, maar aan mijn werk heb ik ook een bepaalde verantwoordelijkheid. Financieel ben ik heel ban voor de gevolgen. Wat als dit maanden gaat duren, of wat als dit uiteindelijk mijn baan kost. Zorgen die meespelen maar waar ik helaas geen invloed op heb.