Week 20, pfff wat een week.

Zo, eindelijk een moment gevonden om te schrijven over alles wat er vorige week is gebeurd. Week 20, de week van de 20 weken echo. We zouden onze kleidntjes weer zien en hoopten ook te horen wat het zou worden. Verder vond ik het natuurlijk heel spannend omdat er ook gekeken zou worden naar hoe het met de kleintjes is en ondanks dat ik me daar niet teveel zorgen over wilde maken maakte het me toch erg zenuwachtig.

Maandagmiddag:

Met 2 kindjes te onderzoeken duurt het natuurlijk allemaal wel wat langer. Elk onderdeel dat de echoscopist afging vinkte ik denkbeeldig in mijn hoofd af op een lijstje. Hartje, hersenen, nieren. Alles leek heel goed. En ja hoor het onderste kindje is een jongen, dat was niet te missen. Bij de tweede was het iets moeilijker te zien, maar bijna zeker ook een jongen. Leuk joh, het maakte mij toch al niet uit. Toen zei de vrouw ineens dat ze zich wel zorgen maakte over de voetjes van het bovenste kindje. Ze kon het niet nog een keer goed in beeld krijgen, maar ze had een afwijkende stand van beide voetjes gezien wat volgens haar op klompvoetjes duidde. (vandaar het gezucht tijdens de echo).

Het voelde als een mokerslag tegen mijn hoofd. Ik kon bijna niet geloven wat ze zei. Had ze het echt gezegd? Klompvoetjes? Mijn vriend bleef er heel nuchter over en vroeg allerlei dingen en ik dacht zou hij het wel gehoord hebben. Ik kon alleen maar huilen en er kwam helemaal niks meer binnen. Ik wilde weg, niet meer luisteren. Er werd ook niet meer direct met me gecommuniceerd, want er kwam toch niks meer binnen. Ik kreeg alleen mee dat we  weer terug moesten komen voor verder onderzoek en dat we vanaf nu in een soort medische molen waren beland. Ik liet het over me heen komen en was zo blij dat mijn vriend er zo goed mee omging. Hij was sterk voor 2 en was zo lief. Hij maakte de afspraak voor het vervolgonderzoek, loodste mij terug naar de auto, belde beide oma's op, sprak rustig met hen en was zo lief voor me. Hij zei: 'liefje het komt wel goed met ons en met de kleine'. 

Ik heb 2 dagen heel veel verdriet gehad van dit nieuws. Op het werk vroeg iemand me naar de 20 weken echo. Ik kon alleen maar zeggen dat ik er later over zou vertellen. Ik hoopte maar dat niemand er naar zou vragen want ik kon het zelf maar nauwelijks bevatten. Ik was bang om info op te zoeken over wat het nu precies was en wat het voor ons zou betekenen. Uiteindelijk toch maar gedaan en dit maakte dat het begon te landen bij me. Ze kunnen er iets aan doen en ons kindje blijft niet de rest van zijn leven gehandicapt. Ik vond het gewoon erg voor mijn kindje, gelijk na de geboorte in het gips met beide beentjes en misschien wel een operatie na een paar weken. Ik sprak erover met mijn ouders en mijn vriend, maar verder wilde ik het gewoon nog voor mezelf houden.

Woensdagavond:

Lekker naar huis, extra dagje vrij met Hemelvaart, daar was ik echt wel aan toe na alle emoties van de afgelopen 2 dagen. Ik was net van kantoor vertrokken en reed nog op de ringweg in de Stad. Het regende en ik dacht nog, maar even een beetje voorzichtig doen op de snelweg toen ik ineens iets groots op me af zag komen. Op het moment dat ik dacht, wat doet die vrachtwagen nu kreeg mijn auto een tik en ineens draaide de wereld. Ik spinde in het rond en zag dat ik op de vangrail af schoot. Toen een klap en ik stond met mijn neus de verkeerde kant op ineens stil. Ik kon alleen maar denken; nee, de babys! Een automobilist die stopte kwam naar me toe en vroeg of het ging. Ik zei dat ik het niet wist en dat ik zwanger ben. Hij zei dat ik moest blijven zitten en dat hij een ambulance ging bellen. Ik belde mijn vriend en vertelde heel rustig wat er was gebeurd en of hij naar het ziekenhuis wilde komen. Het lijkt nog steeds een droom als ik er aan terug denk. Mijn buik deed pijn van de gordel, ik was zo bang dat er iets met de kleintjes was en kon niks meer. Uiteindelijk hebben ze auto open geknipt en ben ik gestabiliseerd met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. De gedachte die steeds door mijn hoofd ging was. Het kan me niet schelen wat er met me is, als het maar goed is met mijn kleintjes. Het voelde net of ik in een aflevering van ER zat. Zoveel mensen om me heen en ik kon niks zien want ik zat vast in een nekbrace. Er werden foto's gemaakt, scans, bloed afgenomen, een echo voor inwendige bloedingen en eindelijk ging de gynaecoloog naar de baby's kijken. Nummer 1 alles goed, nummer 2 ook! Mijn vriend kon meekijken vanachter het glas en kreeg 2 duimen van de gynaecoloog. Hij vroeg nog, wil je weten wat het worden. Ik zei dat ik dacht dat ik het wel wist, 2 jongetjes. Nou dat valt niet te missen zei hij en ik hoorde een hoop gelach om me heen. Toen ik naar een kamertje mocht in afwachting van de resultaten van de foto's en scans zag ik mijn vriend voor het eerst. Ik besefte toen helemaal niet hoeveel geluk ik had gehad maar kon alleen maar denken dat ik zo blij was dat het goed was met de kindjes dat alles wat ik gevoeld had met de 20 weken echo ineens helemaal niet meer belangrijk was. Als we dit goed konden doorstaan, dan komt het vast allemaal goed.

Gelukkig mocht ik die avond laat nog weer mee naar huis en de volgende dag (Hemelvaart) mochten we in het ziekenhuis bij ons in de buurt nog een extra check laten doen van de kindjes. Mijn eigen gynaecoloog was er en ze name uitgebreid de tijd om mij mijn verhaal te laten doen en de kindjes goed te bekijken. Ik heb toen ook meteen benoemd dat ze gezien hadden dat de voetjes van het bovenste kindje niet goed waren. Ze heeft nog een uitgebreid gekeken en ze zag een afwijking aan 1 voetje, maar het andere voetje leek goed. Ze gaf ook aan dat er een grote kan was dat de afwijking was veroorzaakt doordat hij niet voldoende ruimte had in de baarmoeder en daarom het voetje wat in de knel is gekomen. Misschien valt het dan toch nog wel een beetje mee. Dit geeft in elk geval hoop voor de toekomst.

Nu zit ik thuis, met pijn in mijn nek en rug in afwachting van de verzekering, maar het kan me niet zoveel schelen. Met mijn kleintjes lijkt alles goed en ik besef me dat er heel wat engeltjes op mijn schouder hebben gezeten die avond.....