Eerste trimester

Week 1, 2, 3: er niet echt van overtuigd dat het deze maand zou lukken gingen we aan de slag met een speciaal glijmiddel (Preseed) om in ieder geval een ideale pH-waarde te creëren. We vreeën die weken netjes om de dag rondom de verwachte eisprong. 

Week 4: ik durfde het nauwelijks te geloven, zag ik nou echt een streepje? Na bijna elke dag opnieuw testen was het duidelijk; zwanger!

Week 5: alhoewel nog vol ongeloof meldde ik mij bij de verloskundige en Moeders voor Moeders. De testen bleven bevestigd worden, dus:

Week 6: ik begon met urine verzamelen voor Moeders voor Moeders. Eerst vond ik het een heel gedoe, dat plassen in zo'n kannetje. Met het verbouwen van de wc en de ernstige vrieskou buiten (-18) vond ik het al heel wat minder erg om gewoon in een kamer boven warm te kunnen plassen. Buiten het vele plassen voelde ik verder ook nog niets. Ik had een belangrijke dag op mijn werk en was zelfs nog niet erg moe. Halverwege week 6 werd ik 's ochtends voor het eerst misselijk. Het noodlot sloeg toe. Ik hield niet veel binnen, waardoor ik niet veel meer at en/of dronk, wat mijn gezondheid alleen maar liet verslechteren. Ik meldde me ziek.

Week 7, 8, 9: was ik in week 6 vooral nog misselijk, vanaf week 7 werd ik daarbij ontzettend duizelig. Zo duizelig dat ik als een bejaarde op een krukje moest gaan douchen, omdat ik anders van m'n stokje zou gaan. Over een simpele boterham kon ik ruim een half uur doen. Mijn maag werkte wel op volle toeren, dus ik kreeg een dagtaak aan steeds hele kleine beetjes eten naar binnen werken. Erg moeilijk als je eigenlijk alleen maar wilt slapen en zeker niet wilt eten! Vreemd genoeg werd ik 's ochtends best goed wakker, waardoor ik vaak tot het middaguur of langer in bed bleef liggen. Mijn man verzorgde me super met ontbijtjes op bed gelukkig! Hij begon het na een tijdje wel wat saai te vinden en het ging hem niet in de koude kleren zitten dat hij ineens voor zichzelf moest koken en het huishouden moest runnen. Ik bleef in de tussentijd al kokhalzend door het leven te gaan. Als mijn man alleen maar zei dat hij ging koken, ging ik van het idee alweer over mijn nek. Ook allerlei luchtjes maakten me het leven zuur. Ongeveer in week 8 bemerkte ik dankzij het urine verzamelen dat ik nauwelijks meer hoefde te plassen. Omdat ik ergens had gelezen dat dat absoluut niet mag, belde ik de dokter en kreeg ik meteen medicijnen tegen de misselijkheid. Ik nam ze alleen niet elke dag de hele dag, omdat dat mij werd afgeraden, waardoor ik er maar sporadisch wat aan had. Ook namen ze de misselijkheid bij mij niet helemaal weg. Een goede echo in week 8 bevestigde dat alles prima in orde was met ons kindje!

Week 10: een paar goede dagen, minder misselijk, voor het eerst weer de deur uit geweest. Energiepeil was laag, na één fietstochtje naar de stad en drie winkels, kon ik een avond plús de volgende dag bijkomen. Daarna kwam de misselijkheid helaas weer terug.

Week 11: toch weer wat beter, maar terwijl ik voordien 's avonds het ziekste van alles was, werd nu de ochtend mijn vijand. Simpele bananen kwamen er ineens uit. Verder was ik niet meer zo misselijk, maar kon ik juist uit het niets gaan kotsen. Gevaarlijk en onhandig. Een tweede echo laat ons een mooie spartelende baby zien, mooi op schema. We kunnen ons geluk niet op!

Week 12+3: niet echt meer misselijk, wel snel beetje weeïg, ik moet continu zorgen dat mijn maag gevuld is. In bed helaas vaak last van maagzuur, maar energiepeil begint te klimmen!

Terugkijkend op de hele periode is die me natuurlijk wel erg zwaar gevallen. De misselijkheid was in mijn geval in niets te vergelijken met verhalen van zwangere vrouwen om mij heen. Omdat ik voor 80% zzp'er ben was het qua inkomsten erg onhandig. Ik was dan ook erg blij dat mijn man kon bijspringen. Veel standaardkwaaltjes kwamen al om de hoek kijken, van plotselinge spierpijn in mijn kuiten tot bandenpijn bij het hoesten/niesen. 

In een gesprek met mijn eveneens zwangere schoonzus en zwager kwam ik er achter dat ik wel blij mag zijn met mijn positieve instelling. Ik heb geen moment spijt gehad, of gedacht dat er geen eind aan kwam. Ik heb juist steeds gedacht: 'Alles voor jou, kleintje.' Met steeds ook in mijn achterhoofd dat het hoogstwaarschijnlijk ook ooit weer zou ophouden, dat er mooie tijden zouden aanbreken vanaf het tweede trimester en dat hoe zieker ik ben, het wel zou betekenen dat alles fijn gaat in mijn buik.. 

Goed, nog een paar daagjes dus. Nieuwste is dat ik minder diep kan slapen, dus word wat moeier wakker. Verder is mijn buik 's avonds wat gezwollen en hard, maar overdag nog behoorlijk plat en niet zichtbaar zwanger. Ik kijk uit naar een bolle buik waar ik lekker trots mee kan rondlopen. Ik zal 'm zeker niet verstoppen in wijde kleding, maar mooi tonen!

A.s. donderdag hebben we de nekplooimeting (bloed is al afgenomen) en krijgen we direct de uitslag. Toch nog wel spannend... 

Tweede trimester, here we come!