#1

Mijn lieve, kleine meisje.

Soms heb ik van die momentjes, dat ik overvallen wordt door mijn liefde voor jou.
Jij bent zo bijzonder, zo speciaal!
Waarschijnlijk klinkt het allemaal enorm cliché, maar het is wel waar.

Als je s'ochtends wakker wordt, en heel boos mama blijft roepen totdat ik naar je toe kom,
moet ik stiekem een beetje lachen.
Maar hou ik tegelijkertijd mijn hart vast voor wat nog komen gaat, want je lijkt op mij.
Maar als mij dan ziet, je armpjes naar me uitstrekt en lacht, kan ik niet anders dan dolgelukkig zijn.

En wanneer ik je s 'ochtends in de kinderstoel zet, en jij al helemaal wild wordt omdat je weet wat komen gaat,
ben ik zo verbaasd over hoeveel je eigenlijk al snapt.
Natuurlijk weet jij wat er komen gaat.
Je mag teletubbies kijken, en ondertussen een broodje eten.
Net als mama vroeger, vind je het filmpje niet leuk en daar kan je dan wel eens boos om worden.
Dat driftige heb je van je vader, zoals je het kattige van jouw mama hebt.

Als ik je dan na 10 voor ... uit de kinderstoel haal en ga verschonen,
ben je eigenlijk een beetje beledigd.
Maar dat ben je al gauw vergeten, als je daarna mag spelen.
Ik vind het steeds enger worden.
Je kan staan in de box, maar weet nog niet hoe je moet gaan zitten, dus laat je je maar gewoon vallen met een knal.
Of wanneer je op de grond speelt, ergens niet bij kan, en je er maar gewoon bovenop stort.
Je eerste bult heb je al ervaren, vorige week toen je op je mondje viel, en een dik lipje had.
Jij was al gauw weer afgeleid, maar ik vond het zo sneu!

Maar als het dan, tegen het einde van de ochtend tijd is om naar bed te gaan, wordt je weer een beetje boos.
Alsof je probeert ze teggen ''Waarom zou ik slapen, als ik kan spelen mama? Slapen is stom!''
Stiekem vind ik het wel leuk, nog wel, jouw sterke willetje.

Ik kan zo genieten van elk moment met jou!
Natuurlijk irriteer ik me wel eens.
Wanneer je in bed ligt en niet wil slapen bijvoorbeeld.
Dan huil je heel hard, alsof er iets mis is, en ren ik naar boven toe.
Maar als ik dan bij je kom blijf je huilen, nee gillen, totdat ik je optil.
Dan ben je gelijk stil!
Maar als ik dan de deur dicht doe en op mijn bed ga zitten met jou,
wordt je weer net zo boos, want jij wil gewoon naar beneden!

Jij bent ook zo gek op kiekeboe doen.
Je houd je lieve mollige handjes voor je ogen.
Om ze daarna lachend voor je oogjes weg te trekken,
terwijl er een vingertje perongeluk in je oogje prikt.
Maar hoe je dan lacht, en plezier hebt!
Daar wordt ik zo blij van, en zo trots!

Ik vind het nog steeds lastig te bevatten, dat jij dat wezentje was in mijn buik.
Dat jij mij schopte als ik wou slapen, dat jij het was die in mij bewoog.
Dat jij het was op die echo's, altijd met je kontje of ruggetje naar boven zodat er weinig te zien was.
Ik weet nog dat de gynaecoloog tijdens een controle aan mij uitlegde dat je vruchtwater dronk, en het uitplaste.
Hij liet je volle maagje zien, en daar werdt ik zo blij van, zo trots!
Mijn kindje had een vol maagje! Mijn kindje had een vol maagje, en was gezond!
Best stom, dat ik trots was op jouw volle maagje.
Moet je nagaan hoe trots ik op jou ben in het geheel.

Maar ik ken geen gelukkiger moment, dan het moment dat jij voor het eerst in mijn armen lag.
Er was niks meer in de wereld behalve jij, ik was zo gelukkig.
Ik hield je vast, jij huilde, je haalde adem, ik kon je eindelijk aanraken!
De dagen daarna waren minder leuk.
Jij moest aan de hartbewaking op de kinderafdeling, en ik op cardiologie.
Ik heb je weinig gezien, en je elke seconde dat je niet bij mij was gemist.

Maar toen we na 2 dagen naar huis mochten, heb ik je eindeloos vastgehouden.
Niemand kon jou van mij afpakken, nog steeds niet.

Jij bent altijd mijn kleine meisje, hoe groot je ook wordt.
En ik zal je altijd vasthouden, ook wanneer je 16 bent en jij je waarschijnlijk voor me schaamt.

Ik laat jou nooit los.
Jij bènt mijn hart!

Ookal ben ik jong, dat geeft mij alleen maar meer tijd om van je te houden, en van jou te genieten.

Ik hou van jou,mijn lieve L.
Ik heb geprobeerd om te omschrijven wat jij voor mij betekent,
En zoals altijd heb ik gefaald.
Het lukt mij niet om het te omschrijven.
Er is geen woord goed genoeg, het is allemaal te min.
Maar ik zal het altijd blijven proberen!

Heel veel liefs,
Mama.