Puber, schoolkind en peuter alleen opvoeden naast binnenkort zorg baby

Het opvoeden van kinderen is voor iedere ouder een super uitdaging.
of je nou gehuwd/samenwonend bent, alleenstaand of een relatie hebt. Iedere soort gezinssituatie kent zijn voors en tegens.

Ik ben een gescheiden, alleenstaande mamma van drie, binnenkort vier Kids, afgekeurd van werk, maar voor haar is het moederschap haar roeping. Ze heeft dagelijks de uitdaging haar kinderen de zorg en aandacht te geven die ze nodig hebben.
De vader van mijn jongste kind en de ongeboren baby is mijn huidige vriend met wie ik niet samenwoon. We zien elkaar twee keer per week: in de weekeinden en een doordeweekse avond. Zodat hij de volgende ochtend weer naar zijn werk vertrekt en wij naar elkaar uitkijken komend weekend.
De ex man, en vader van de twee oudsten, ziet zijn kinderen eens per twee weken in de weekeinden. Dat is misschien summier, maar voor hemzelf meer dan genoeg omdat hij ook 5 dagen per week (deels) werkt en autisme heeft.
Ikzelf ben ook afgekeurd voor werk, mede omdat ik ook een vorm van autisme blijk te hebben en krijg een uitkering WIA.
Ons inkomen is dus bepaald geen vetpot.
Dat geldt ook voor mijn vriend: als Afrikaans vluchteling had hij geen opleiding genoten en daardoor doet hij nu laaggeschoold werk en verdient ook nauwelijks meer dan het minimum.
Ikzelf geef er totaal niet om als de vaders weinig verdienen. In feite hebben ze niet of nauwelijks draagkracht voor alimentatie te betalen.
ik moet dan ook genoegen nemen met een paar tientjes per maand in totaal (dus niet per kind).
Ik ben allang blij dat ik sinds vorig jaar schulden vrij ben. En kan blijven. Heel zuinig leven helpt mijn gezin te overleven. Sinds 2015 geen re het meer op voedselbank of bijzondere bijstand. Want isd vindt dat ik genoeg verdien.
al is dat wel heel minimaal.

Genoeg over gezinsituatie en geldzaken.
Nu het opvoedingsdeel:
Mijn dochter van 8 is een echte temperamentvolle meid die heel goed weet wat ze wel en niet wil.
Mijn puber-zoon van bijna 12 vind het tegenwoordig leuk om tegenin te gaan en haar te plagen.
Waardoor zij heel boos word en gaat gillen en schoppen.
Probleem: zoonlief is fysiek veel sterker en groter dan dochter dus om nare verwondingen te voorkomen probeer ik op tijd tussenbeide te springen.
Zodat mamma de klappen op kan vangen ter bescherming van haar kroost en ze uit elkaar zet voor het van kwaad tot erger wordt.
Met stemverheffing, waar nodig, sommeert ze de twee kinderen om uit elkaar te gaan. Met peuterzoon dragend aan een kant en dochters hand vastpakkend met de andere hand neemt mamma haar twee jongsten mee naar de keuken en roept de oudste toe dat hij in de woonkamer moet blijven en mamma straks bij hem komt om te praten.

Nog een bijkomend probleem:
Mamma heeft een baby in haar buik en is daardoor erg kwetsbaar. Eer zij hun peuterbroertje heeft veiliggesteld hebben grote broer en zus elkaar toch helaas wel extra pijn gedaan.
Dan voel je je als moeder zijnde toch wel schuldig:
Waar komt die attitude toch vandaan van de 8 jarige dochter en 11 jarige zoon?
Doet mamma iets niet goed?

Met zoon en dochter volgen na de incidenten 1-op-1 gesprekken en blijkt dat ze erg ontevreden zijn omdat mamma ze geen merkkleding, mobiel, tablet iPad, games als Wii of Playstation geeft, maar ze het af en toe met merkloze (tweedehands) kleding moeten doen en 1 paar schoenen per seizoen. Slijten ze eerder, pech gehad en anders fixt mama ze wel met een bindertje.
Ze komen niks tekort: hebben een dak boven hun hoofd, krijgen goed en genoeg te eten, mama betaalt zelf al haar rekeningen en heeft ook nog een eigen autootje en 3 kids met nummer 4 op komst. Ze kiest ervoor alleenstaande te blijven maar heeft een lat reatie met de vader van het jongste kind en de ongeboren baby.
Hoe rijk voelt mamna me nu: schat-hemeltje rijk. En zielsgelukkig, vooral met ons roze wolkje. Maar tegelijk maakt mamma zich ernstige zorgen: waar moet dit heen met haar twee oudste kinderen. Helaas is hun vader (ex man) erg materialistisch ingesteld en heeft hij een heel ander normen-/waarden en gedachtenpatroon dan hun moeder. Waardoor hun pappa en mamma nooit met elkaar op een lijn zijn geweest met de opvoeding van hun twee kinderen. En dat hoogstwaarschijnlijk -ondanks gesprekken - ook nooit zullen komen.
Hoe ontevreden en ongelukkig voelen mijn twee oudsten zich: ze klagen over de armoede waarin ze moeten opgroeien.
Oké, we mogen het in materieel opzicht misschien niet breed hebben. Maar ik ben er altijd voor ze en in emotioneel opzicht en qua liefde en geestelijke zaken komen ze absoluut niets te kort!
Van essentieel belang is hier wel dat mamma de kinderen bij brengt wat er echt toe doet in het leven.
Ik gun mijn kinderen een gelukkige, onbezorgde en veilige jeugd waarin ze zullen opgroeien tot burgers met een goed denk-, en normen- en waarden patroon. En vooral ook tot gelukkige zelfredzame en evenwichtige mensen!