Een verdrietig wonder

Hoihoi,

Bijna 2 jaar geleden ben ik begonnen met mijn traject om een BAM'er te worden. 20 oktober ben ik ongesteld geworden na IUI#8. Helaas is het mij nogsteeds niet gegunt geweest. Verplicht een stop nu, want het donorsemen is op en ik moet weer even sparen voor 4 nieuwe pogingen. Alleen zit er nu ook wat anders achter...

Vorig jaar oktober heb ik mijn enkel gebroken en uit verveling ben ik gaan tinderen. Je moet toch wat als je alleenmaar op de bank kan zitten :p
Daar had ik een man ontmoet en in november voor de fun mee afgesproken om wat borrels bij hem te drinken. Een relatie had ik echt geen behoefte meer aan (vandaar ook het BAM-traject) en daar was ik zeker niet naar opzoek. Ook hij was niet opzoek naar een relatie.
Maar ohjee, vanaf het moment dat hij de deur opendeed was ik verkocht. Alles voelde meteen vertrouwd alsof ik hem al jaren kende en andersom was dit ook het geval.
Van beide kanten hebben deze gevoelens ons afgeschikt en hebben we weinig contact gehad. Elkaar wel af en toe gezien. We bleven om elkaar heen draaien en elkaar toch eigenlijk wel opzoeken. Uiteindelijk heb ik hem ook vertelt over het traject. Waar ik bang was voor een negatieve reactie vond hij het alleenmaar supergaaf dat ik die stap heb durven zetten om mijn kinderwens werkelijkheid te maken.

Vanaf maart/april zijn we elkaar meerdere keren in de week gaan zien en heeft hij mij constant gesteund in het traject. Inmiddels zijn we al een tijdje zover dat we voor elkaar willen gaan. Ik ben er zo vaak dat ik haast meubilair ben geworden, haha! Dus nu het donorsemen op is en ik moet sparen voor nieuwe, willen we ons foccusen op elkaar. Ook met de gedachte, als het komt, dan komt het. Dan moet het zo zijn. Helemaal na een traject van bijna 2 jaar en 8 mislukte IUIs verwacht ik niet zomaar spontaan zwanger te worden.

Nadat ik ongestelt was geworden dus ook nietmeer aan de hormonen. Toen had ik cyclussen van rond de 29/30 dagen en nu niet wetend hoelang mijn cyclussen nu zijn, besloot ik donderdag 24 november op CD36 tochmaar een test te doen. Ik was de hele week al zo ontzettend moe. Tot mijn verbasing.. positief. WAT?! Ik ben zwanger.. Hoe is dit mogelijk. 
Met angstzweet heb ik het mijn partner vertelt en hij was zo ontzettend lief! Ik ben op dat moment nog verliefder op hem geworden. We waren zo gelukkig.

Ook de kliniek even gebelt. Waar moet ik nu zijn? Hier vanwege het traject of bij de huisarts. Nee toch bij de huisarts omdat ik nu met een partner zwanger ben geworden. DE EERSTE RONDE ZONDER HORMONEN. Wow...

Maandag 28 november wou ik bellen maar ik werd wakker onder het bloed. Opnieuw een test gedaan, aanzienlijk lichter. Shit.. miskraam.
Dinsdag 29 november nog een test ertegenaan. Negatief.
Wat waren wij verdrietig. Maar we blijven positief!! Ik ben zwanger geraakt... eindelijk... zonder hormonen. Hoe gaaf is dat!
Ja, ik ben het verloren op ongeveer 4+4 weken, maar er heeft wat gezeten en dat heeft er voorheen nooit. Dat geeft goede hoop voor de toekomst.

Mijn kleine verdrietige wondertje..
Zal ik dan toch misschien ooit mama mogen worden?

Liefs.